بریده‌هایی از کتاب خرده‌ عادت ها

اگر هدف‌تان انجام صد شنا در روز است، انرژی زیادی می‌خواهد! در ابتدا که ترغیب و تهییج می‌شوید، می‌توانید توان خود را برای شروع جمع کنید؛ اما پس از چند روز، چنین تلاش عظیمی خسته‌کننده به نظر می‌رسد. حال آن‌که پایبندی به عادت انجام یک شنا در روز برای شروع تقریباً به انرژی نیاز ندارد و هرچه عادت به انرژی کم‌تری نیاز داشته باشد، احتمال وقوع آن بیش‌تر است.

انرژی گران‌بهاست و مغز برنامه‌ریزی شده است که تا حد امکان آن‌را حفظ کند. این طبیعت انسان است که از قانون کم‌ترین تلاش پیروی کند. این قانون بیان می‌کند که افراد هنگام تصمیم‌گیری بین دو گزینه‌ی مشابه، طبیعتاً به‌سوی گزینه‌ای گرایش می‌یابند که به کم‌ترین میزان کار نیاز دارد؛ مثل گسترش مزرعه به‌سمت شرق که در آن‌جا می‌توانید محصولات یکسانی را پرورش دهید، به‌جای پیشروی به‌سمت شمال که آب‌وهوای متفاوتی دارد. از بین تمامی افعال احتمالی‌‌ای که می‌توانیم اتخاذ کنیم، گزینه‌ای که تحقق می‌یابد، آن است که دراِزای کم‌ترین تلاش بیش‌ترین ارزش را ارائه می‌دهد. ما ترغیب می‌شویم که کار آسان را انجام دهیم.

چهار قانون تغییر رفتار، مجموعه قوانین ساده‌ای هستند که به کمک آن‌ها می‌توانید عادت‌های بهتری بسازید: ۱. واضحش کن؛ ۲. جذابش کن؛ ۳. ساده‌اش کن؛ ۴. لذت‌بخشش کن.

درحرکت‌بودن و متقاعد‌کردن خود به این‌که هنوز درحال پیشرفت هستید، آسان است. شما تصور می‌کنید «درحال‌حاضر با چهار تا مشتری بالقوه مذاکره می‌کنیم. خوب است؛ پس در مسیر درست حرکت می‌کنیم.» یا «برای کتابی که می‌خواهم بنویسم، ایده‌هایی آماده کرده‌ام. مطالب دارند جمع‌وجور می‌شوند.» حرکت باعث می‌شود تصور کنید کارها درحال انجام‌شدن هستند؛ اما درحقیقت فقط برای انجام کارها آماده می‌شوید. زمانی که آماده‌سازی به‌شکلی از تعویق تبدیل شود، نیاز است چیزی را تغییر دهید. نمی‌خواهید فقط برنامه‌ریزی کرده باشید، می‌خواهید عمل کنید.

اگر قرار است حرکت به نتیجه منجر نشود، پس چرا به آن دست می‌زنید؟ گاهی به این دلیل که به برنامه‌ریزی یا یادگیری بیش‌تر نیاز دارید این کار را انجام می‌دهید؛ اما در بیش‌تر مواقع، به این دلیل به آن دست می‌زنید که حرکت به شما این حس را می‌دهد که بدون روبه‌رو‌شدن با احتمال شکست، پیشرفت می‌کنید. بیش‌تر افراد در اجتناب از نقد، استاد هستند. شکست‌خوردن یا مورد قضاوت‌ قرارگرفتن در ملأعام حس خوبی ندارد؛ بنابراین از شرایطی که ممکن است این اتفاق رخ دهد، اجتناب می‌کنند و این بزرگ‌ترین دلیلی است که به‌جای عمل به حرکت دست می‌زنند: می‌خواهند شکست را به تأخیر بیندازند.

هر تصمیمی تا حدی تصمیمی احساسی است. برای انجام‌دادن کاری، هر دلیل منطقی‌ای هم داشته باشید، باز هم فقط احساس است که شما را به انجام‌ کاری مجبور می‌کند

یافتن بهترین برنامه برای تغییر می‌تواند به‌راحتی شما را در خود غرق کند: سریع‌ترین راه برای کاهش وزن، بهترین برنامه برای ساخت ماهیچه و بهترین ایده برای فشاری جانبی. آن‌قدر بر یافتن بهترین روش تمرکز می‌کنید که هرگز نمی‌توانید دست به عمل بزنید. همان‌طور که ولتر زمانی نوشت، «عالی» دشمن «خوب» است. من این‌را تفاوت بین درحرکت‌بودن و دست‌به‌عمل‌زدن می‌نامم. این دو ایده آشنا به نظر می‌رسند؛ اما یکسان نیستند. زمانی که در حرکت هستید، به برنامه‌ریزی، تعیین استراتژی و یادگیری می‌پردازید. همه‌ی این‌ها چیزهای خوبی هستند؛ اما نتیجه‌بخش نیستند. ازسوی‌دیگر، عمل نوعی از رفتار است که نتیجه‌ای ایجاد می‌کند. اگر برای مقاله‌ای که می‌خواهم بنویسم، بیست ایده دسته‌بندی کنم، این حرکت است. اگر حقیقتاً بنشینم و مقاله‌ای بنویسم، این عمل است.

چیزی بخوانید که شما را به وجد می‌آورد. قرار نیست هر عادتی را که دیگران می‌گویند در خود ایجاد کنید. عادتی را ایجاد کنید که برای شما بهترین است، نه عادتی که محبوب‌ترین است.

ذهنیتِ در اولویت قراردادن سیستم مانند پادزهر است. زمانی که عاشق فرایند باشید، نه نتیجه، دیگر مجبور نیستید صبر کنید تا به خودتان مجوز خوشبختی بدهید. می‌توانید هربار که سیستم‌تان به‌درستی به جلو می‌رود، راضی و خشنود باشید. سیستم ممکن است به‌شکل‌های مختلف موفق باشد، نه فقط با آن روشی که در آغاز تصور کرده‌اید.

مشکل سوم: اهداف، شادی‌‌تان را محدود می‌کنند