بریده‌هایی از کتاب خرده‌ عادت ها

همیتی ندارد که چقدر در عادت‌تان ثابت قدم هستید؛ این‌که زندگی، شما را در مقطعی متوقف کند، اجتناب‌ناپذیر است. کمالْ ممکن نیست. خیلی طول نمی‌کشد که موردی اورژانسی از راه می‌رسد؛ بیمار می‌شوید یا مجبورتان می‌کنند به سفری کاری بروید یا خانواده‌تان میزان بیش‌تری از زمان‌تان را به خودشان اختصاص می‌دهند. هرگاه این اتفاق برایم می‌افتد، سعی می‌کنم قانون ساده‌ای را به ‌یاد بیاورم: هیچ‌وقت اجازه نده دو بار اتفاق بیفتد.

عادت‌های شما راه‌حل‌های مدرن برای انگیزه‌های کهن هستند؛ نسخه‌های جدید عیب‌های قدیمی.

محصولات انگیزه‌ی جدید خلق نمی‌کنند، بلکه به انگیزه‌های اساسی طبیعت انسانی چنگ می‌زنند.

اشتیاق صرفاً نمایش خاصی است از انگیزه‌ای عمیق‌تر. مغز انسان در تمایل به استعمال سیگار یا بررسی اینستاگرام یا انجام بازی ویدئویی به چیزی دست پیدا نمی‌کند. هر فرد در سطح عمیق، تنها می‌خواهد عدم‌اطمینان خود را کاهش دهد و اضطراب خود را از بین ببرد تا پذیرش و تأیید اجتماعی را به دست آورد یا به اعتبار نائل شود.

«پیشرفت تمدن به‌دلیل افزایش تعداد کارهایی است که می‌توانیم بدون فکر‌کردن به آن‌ها انجام‌شان دهیم».

هدف هر ورزش این است که بهترین امتیاز کسب شود؛ اما این‌که در کلِ بازی به صفحه‌ی امتیازات خیره شوید، احمقانه است. تنها راه پیروزی این است که هر روز تمرین کنید.

بیاید. درحقیقت، نتیجه‌ی تلاش‌های‌مان اغلب به تأخیر می‌افتد. ماه‌ها یا سال‌ها بعد می‌توانیم به ارزش واقعی تلاش‌های پیشین‌مان برسیم

تمام چیزهای بزرگ از شروع‌های کوچک به دست می‌آیند. تصمیمی کوچک و ساده بذر هر عادتی است؛ اما وقتی تصمیم تکرار می‌شود، عادت جوانه‌ می‌زند. بعد هم قدرتمندتر می‌شود، ریشه می‌دواند و شاخه‌هایش گسترده می‌شود.

اغلب درباره‌ی عادت‌های‌مان در چرخه‌ی‌ «همه یا هیچ» می‌افتیم. مشکل اشتباه‌کردن نیست؛ مشکل این است که فکر کنیم اگر چیزی را نتوانیم کامل و بی‌نقص انجام دهیم، اصلاً نباید انجامش دهیم.

این ویژگی برنده‌ها را از بازنده‌ها متمایز می‌کند. ممکن است هرکسی یک عملکرد بد، تمرین بد یا یک روز کاری بد داشته باشد؛ اما وقتی انسان‌های موفق شکست می‌خورند، به‌سرعت به‌جای اول‌شان برمی‌گردند. اگر بازگشت به روال قبل سریع باشد، قطع‌کردن عادت ایرادی ندارد.

او در ۱۹۸۱ نوشت: «پیشنهاد من بسیار ساده بود: آن شماره‌ی رمز هسته‌ای را در کپسولی کوچک قرار دهید. سپس آن کپسول را درست در کنار قلب یک داوطلب جاسازی کنید. آن داوطلب درحالی‌که رئیس‌جمهور را همراهی می‌کند، به‌همراه خودش یک چاقوی بزرگ و سنگین سلاخی را حمل خواهد کرد. درصورتی که رئیس‌جمهور بخواهد سلاح‌های هسته‌ای را به کار بیندازد، تنها راهی که می‌تواند این کار را انجام دهد، این است که خودش اولین نفری باشد که با دست‌هایش یک نفر را به قتل می‌رساند. رئیس‌جمهور می‌گوید: ’جرج، متأسفم اما ده‌ها‌میلیون نفر باید بمیرند.‘ او باید به کسی نگاه کند و متوجه شود که مرگ چیست و مرگ فردی بی‌گناه یعنی چه. خون روی کف کاخ سفید و درک حقیقت. زمانی که این موضوع را به دوستانم در پنتاگون پیشنهاد دادم گفتند: ’خدای من، وحشتناک است. کشتن یک نفر قضاوت رئیس‌جمهور را دگرگون می‌کند. او ممکن است هرگز دکمه را فشار ندهد.‘»

تمرکز همیشه باید بر تبدیل‌شدن به نوع خاصی از آدم‌ها باشد، نه رسیدن به نتیجه‌ای خاص.

بالاترین نوع انگیزش درونی وقتی است که عادتی به بخشی از هویت شما تبدیل می‌شود. این‌که بگویم من آدمی هستم که فلان چیز را «می‌خواهد»، یک چیز است و این‌که بگویم من چنین آدمی «هستم»، چیز کاملاً متفاوتی است.

وقتی پای حس افتخار در میان باشد، دیگر با چنگ و دندان برای حفظ عادت‌های مرتبط با آن می‌جنگید.

نوال راویکانت، کارآفرین و سرمایه‌گذار گفته است: «برای نوشتن کتابی فوق‌العاده، باید اول به خودِ کتاب تبدیل شوید.»

لحظات فعلی معمولاً نتیجه‌ی اقدامات پیشین هستند که پتانسیل وقوع تغییری بزرگ را ایجاد خواهند کرد.

«زمانی که به نظر می‌رسد هیچ‌چیز کمکی نخواهد کرد، می‌روم و به سنگ‌تراشی نگاه می‌کنم که برای صدمین بار روی سنگ ضربه وارد می‌کند، بدون این‌که ترکی ایجاد شود؛ اما در صدویکمین ضربه سنگ به دو تکه خرد می‌شود و می‌دانم که آخرین ضربه نبود که آن‌را خرد کرد، بلکه تمام آن ضربه‌های پیشین مسبب آن بود.»

محیط مانند دستی نامرئی است که رفتار انسان را شکل می‌دهد

در مراحل اولیه یا میانی هر مسیر، اغلب یک دره‌ی ناامیدی وجود خواهد داشت. انتظار دارید به‌طور خطی پیشرفت کنید؛ اما زمانی که در اولین روزها، هفته‌ها و حتی ماه‌ها، تغییرات مؤثری ایجاد نمی‌شود، ناامید می‌شوید. به نظر می‌رسد به هیچ‌جا نمی‌رسید. این، مشخصه‌ی هر فرایند ترکیبی است: قدرتمندترین نتایج دیر به دست می‌آیند.

حقیقت این است که بسیاری از اعمال روزانه‌ی ما از آشکارترین گزینه‌ی ممکن ناشی می‌شوند نه از امیال هدفمند و انتخاب‌های‌مان.