بریده‌هایی از کتاب افسانه‌ی سیزیف

من هرگز ندیده‌ام کسی به خاطر باور به دانش هستی‌شناسی بمیرد. گالیله که به حقیقت علمی مهمی دست یازیده بود، به محض احساس خطر به آسانی هر چه تمام‌تر از آن چشم پوشید و این چشم‌پوشی از یک نقطه‌نظر درست بود زیرا چنان حقیقتی ارزش سوزانده شدن را نداشت. اینکه زمین یا خرشید کدام گرد دیگری می‌چرخد به‌راستی اهمیت آن را ندارد که این همه درباره‌اش گفته شود و در یک کلام پرسشی بیهوده است.

ای روح من زندگانی جاودانه را خواهان مباش، اما موضوع ممکن را تا ژرفایش بررسی نما

اغلب نویسندگان فرانسه قرن بیستم تحت‌تأثیر نوشته‌ها و به ویژه افکار سرکش و دیوئیزوسی نیچه قرار گرفتند. در بین آنهان می‌توان به آندره ژید A. Gide، مؤلف «مائده‌های زمینی» ، سنت اگزوپری Saint Exupéryخالق «شاهزاده کوچولو» ، و آندره مالرو A. Malraux نویسنده «سرنوشت بشر» اشاره کرد

به لحاظی «افسانه‌ی سیزیف» به نقد مُدرنیته modernité و انسان متجدد می‌پردازد. درواقع، احساس پوچی و شوریده‌دلی نتیجه فقدان معنا و گسترش نیست انگاری nihilismeدرون جامعه مدرن است

به عبارتی دیگر، سیزیف پوچ‌مآب (= کامو) زیبایی و لذت این دنیای خاکی را نیز می‌جوید و با سماجت و پشتکار بهشت و جهنم خود را بر روی همین کره زمین می‌طلبد. به طور خلاصه می‌توان گفت که سیزیف نماد عصیان و پوچ‌زدایی و جهاد آدمی برای خوشبختی است

«جامعه سیاسی معاصر به دستگاهی مبدل شده است که انسان‌ها را نومید و دلسرد می‌کند و من نمی‌توانم این وضع را بپذیرم.»

در وابستگی انسان به زندگی همواره چیزی نیرومندتر از تمامی بدبختی‌های جهان وجود دارد.

روشن‌ترین دلایل بطور معمول مؤثرترین آنها نیستند.

روزنامه‌ها اغلب از «غم پنهان» یا «بیماری درمان‌ناپذیر» می‌نویسند. البته این‌همه ارزشمند است اما این را هم باید دانست که نکند همان روز خودکشی، یکی از دوستان آن ناامید به لحنی بی‌تفاوت با او سخن گفته باشد؟ که در این صورت او گناهکار خواهد بود، زیرا همین کافی است تا روند تمامی بغض‌ها و بی‌انگیزگی‌های هنوز پنهان شتاب گیرند.

گاه آرایه‌ها فرو می‌ریزند. از خواب برخاستن، تراموای سوار شدن، چهار ساعت کار در دفتر یا کارخانه، غذا، خواب، دوشنبه، سه‌شنبه، چهارشنبه، پنج‌شنبه، جمعه، شنبه. زندگی همواره به همین گونه می‌گذرد و تنها یک روز است که «چرا» خود می‌نمایاند و همه چیز در خستگی آغشته به حیرت آغاز می‌شود، و «آغاز» که واژه‌یی مهم است.

تمامی کارهای بزرگ و اندیشه‌های والا آغازی ریشخندآمیز دارند. آثار بزرگ اغلب در خم یک کوچه، یا هیاهوی یک رستوران زاده می‌شوند. پوچی نیز به همین گونه پدیدار می‌گردد. اصالت دنیای پوچ زاده‌ی چنین حقارتی است. در پاره‌یی موارد پاسخ: «هیچ» می‌تواند بیانگر طبیعت اندیشه‌های ریاکارانه‌ی انسان باشد. و این را مردمان نیک بخوبی می‌دانند. اما اگر پاسخ صادقانه باشد و بیانگر حالت شگفت‌انگیز روح که در آن تهی معنا یابد و زنجیر رفتارهای روزمره از هم بگسلد و قلب بیهوده در تکاپوی پیوند حلقه‌های آن باشد، آن هنگام می‌توان گفت نخستین نشانه‌های پوچی آشکار گردیده است.

پذیرش و درک پوچی جهان به عصیان آدمی می‌انجامد زیرا شور زندگی و انسان‌دوستی ما را به اعتراض می‌خواند و نه به سوی تسلیم و مرگ.

انسان‌هایی که با دستان خود می‌میرند فرود احساسات خود را تا پایان دنبال می‌کنند.

«هیچ درد و رنجی نمی‌تواند علیه حیات و زندگی شهادت دهد»

فردا، او آرزوی فردا را دارد در حالی که باید با تمامی وجودش از آن بگریزد و این عصیان نفسانی همان پوچ است.

آغاز اندیشیدن سرآغاز تحلیل رفتن است. و جامعه امکان زیادی برای درک این آغازها ندارد. خوره در درون آدمی است و در همانجاست که باید به دنبال آن گشت. باید این بازی مرگباری که روشن‌بینی وجود را به گریز از نور می‌کشاند دنبال کرد و آن را دریافت.

ما پیش از آنکه به اندیشیدن خو کنیم به زیستن عادت می‌کنیم.

آغاز اندیشیدن سرآغاز تحلیل رفتن است. و جامعه امکان زیادی برای درک این آغازها ندارد. خوره در درون آدمی است و در همانجاست که باید به دنبال آن گشت. باید این بازی مرگباری که روشن‌بینی وجود را به گریز از نور می‌کشاند دنبال کرد و آن را دریافت.

آغاز اندیشیدن سرآغاز تحلیل رفتن است

آیا توهین به وجود و انکار آن بدین معنا است که هستی مفهومی ندارد؟ آیا پوچ بودن آن امید و یا گریز از آن را می‌طلبد؟