بریده‌هایی از کتاب سه‌گانه‌ی خاورمیانه؛ جنگ عشق تنهایی

حرف نمی‌زنی چرا که می‌دانی یک پرنده وقتی حرف می‌زند انسان است وقتی سکوت می‌کند، آسمان

شعری به قلبم چسبیده است که برای نوشتنش باید قلبم را دربیاورم

ما در خیابان‌ها سرگردانیم در سفارت‌ها سرگردانیم در مرزها سرگردانیم ما چون تکه‌های چوب بر دریا سرگردانیم و حتی نمی‌توانیم غرق شویم

ما رو به آسمان دعا می‌کردیم و از آسمان بُمب می‌بارید

گذشته‌ام را گذاشتم بیاید با من چرا که هیچ جا برای ماندن نداشت

تو مُرده‌ای و مرگت کوهی‌ست که هر چه بر آن خاک می‌ریزم بزرگ‌تر می‌شود

نشسته‌ام با شب قمار می‌کنم و هر چه می‌برم تاریک‌تر می‌شوم

جنگ تمام شده بود و حالا صلح داشت آدم می‌کُشت

ما رو به آسمان دعا می‌کردیم و از آسمان بُمب می‌بارید

در سرزمین من آوازها به کجا کوچ می‌کنند؟ رقص‌ها کجا پنهان می‌شوند؟ شعرها کجا می‌میرند؟ و او او که از پشت میله‌ها آب می‌خواهد، می‌خواهد دندانش را قورت بدهد آی زندگی! این‌ها نفس کشیدن نیست نفس کشیدن نیست نفس کشیدن نیست ما از مرگ خالی وُ پُر می‌شویم

شب است و آن‌که تاریکی را با هزار میخ به آسمان کوبیده انتقام چه چیز را از ما می‌گیرد؟

عشق زمینی دیگر می‌خواست آسمانی دیگر...

و از زنان چیزی جز مرد نمانده است

حرف نمی‌زنی چرا که می‌دانی یک پرنده وقتی حرف می‌زند انسان است وقتی سکوت می‌کند، آسمان

کسی می‌گوید جهان شلوغ شده کسی می‌گوید جهان خالی‌ست و من با هر دو موافقم چرا که هیچ ارّه‌ای نمی‌تواند واقعیت را از حقیقت جدا کند چرا که من تو را در این جهان خالی گم کردم و آن‌چه در اتاقی خالی گم شود هیچ‌وقت پیدا نخواهد شد

شب است و آن‌که تاریکی را با هزار میخ به آسمان کوبیده انتقام چه چیز را از ما می‌گیرد؟

درختی که زرد نمی‌شود مُرده است

شعری به قلبم چسبیده است که برای نوشتنش باید قلبم را دربیاورم

ما با کدام امید به ساعت‌های‌مان نگاه می‌کنیم وقتی زمان برای مرگ کار می‌کند

شب است و آن که تاریکی را با هزار میخ به آسمان کوبیده انتقام چه چیز را از ما می‌گیرد؟