بریده‌هایی از کتاب سه‌گانه‌ی خاورمیانه؛ جنگ عشق تنهایی

دیگر نه اصراری به زندگی دارم نه اصراری به مرگ!

فقط یادم هست آن روز چشم‌هام با قطار رفته بود

نشسته‌ام با شب قمار می‌کنم و هر چه می‌برم تاریک‌تر می‌شوم

و بمب در مدرسه افتاد می‌خواستیم کمک بگیریم می‌خواستیم نام کودکان‌مان را صدا کنیم اما الفبا آتش گرفته بود

و من باید این قصه را از جایی شروع کنم:

برادرم می‌گفت: بیا غروب کنیم ندیده‌ای که خورشید هر صبح بیرون می‌آید پشیمان می‌شود و باز‌می‌گردد.

سال‌ها طول کشید بفهمم درختی که زرد نمی‌شود مُرده است

آن‌قدر از تو می‌نویسم تا فارسی تمام شود می‌خواهم این‌بار از آخر به اول دوستت داشته باشم وگرنه راه رفتن روی دو پا را که هر آدمی می‌داند می‌خواهم این‌بار با جنازه‌ام تو را بغل کنم با خون رفته‌ام به رود‌ها تو را بنویسم با دجله با فُرات با کارون آن‌قدر از تو می‌نویسم تا دریا تمام شود

شب است و ابرها دارند ماه را در آسمان خاک می‌کنند شب است

شب است و چشم‌هام چون چاه‌های خرمشهر به خون می‌رسد

تو مُرده‌ای و مرگت کوهی‌ست که هر چه بر آن خاک می‌ریزم بزرگ‌تر می‌شود

به روحم گفتم تو دیگر آزادی و هر وقت خواستی برو چرا که من به نوشتن ادامه خواهم داد چرا که من به پاک کردنِ خودم ادامه خواهم داد

آن‌که تاریکی را با هزار میخ به آسمان کوبیده انتقام چه چیز را از ما می‌گیرد؟

شادی‌های بزرگ ترکم کرده‌اند و مادرم می‌خواهد شادی‌های کوچک را هم کنار بُگذارم. سیگار را برمی‌دارم فندک را برمی‌دارم و مادرم را کنار می‌گذارم می‌خواهم در آب‌های گل‌آلود شنا کنم در روزهای قبل قرار بُگذارم در خرابه‌ها قدم بزنم و ماشینم را با یک جفت کفش کتانی عوض کنم می‌خواهم طوری زندگی کنم که عاقبتم را هیچ‌کس نبیند

در سرزمین من زیبایی و زشتی یکی‌ست و هر دو به یک اندازه به درد نمی‌خورند شعری به قلبم چسبیده است که برای نوشتنش باید قلبم را دربیاورم

آی زندگی! این‌ها نفس کشیدن نیست نفس کشیدن نیست نفس کشیدن نیست

شب است و آن‌که تاریکی را با هزار میخ به آسمان کوبیده انتقام چه چیز را از ما می‌گیرد؟

فقط یادم هست چون درختی خشک به خانه آمدم و در را به روی همه‌ی فصل‌ها بستم مگر چمدانت چه‌قدر بود که تمام زندگی‌ام را با خود بردی؟

زخم سینه‌ات را باز کردم نشستم به تماشای آسمان

کسی می‌گوید جهان شلوغ شده کسی می‌گوید جهان خالی‌ست و من با هر دو موافقم