بریده‌هایی از کتاب سه‌گانه‌ی خاورمیانه؛ جنگ عشق تنهایی

تو مُرده‌ای و مرگت کوهی‌ست که هر چه بر آن خاک می‌ریزم بزرگ‌تر می‌شود

دیگر نه اصراری به زندگی دارم نه اصراری به مرگ! یعنی من مُرده‌ام اما اگر قرار باشد زیاد غمگین شوی بلند می‌شوم با هم صبحانه می‌خوریم کمی گپ می‌زنیم بعد هم می‌روم سری به خاک دوستانم بزنم برگردم اگر هم حوصله‌ام نشد شاید همان دور‌وُ‌برها خودم را چال کنم

اناری که بر شاخه خشکیده باید همین زمین باشد که خدا از کنارش عبور می‌کند و حتی میلی به چیدنش ندارد

امروز عصر ماهواره داشت دائم‌الخمرهای لندن را نشان می‌داد که خوابگاه‌شان کوچک بود آن‌ها جایی برای زندگی نداشتند ما جایی برای مرگ

این‌جا خاورمیانه است و هر کجای خاک را بکَنی دوستی، عزیزی، برادری بیرون می‌زند

ما با کدام امید به ساعت‌های‌مان نگاه می‌کنیم وقتی زمان برای مرگ کار می‌کند

سال‌ها طول کشید بفهمم درختی که زرد نمی‌شود مُرده است

بازگشتنت، جوانی‌اَست بازنمی‌گردد تو از انتهای این خیابان بیرون رفتی و آن انتها هنوز بر سینه‌ی جهان سوراخ است

مگر چمدانت چه‌قدر بود که تمام زندگی‌ام را با خود بردی؟

پلنگی زخمی‌ام که بازگشته‌ام تا در آغوشت منقرض شوم

جنگ تمام شده بود و حالا صلح داشت آدم می‌کُشت

ما با کدام امید به ساعت‌های‌مان نگاه می‌کنیم وقتی زمان برای مرگ کار می‌کند

دیگر نه اصراری به زندگی دارم نه اصراری به مرگ! یعنی من مُرده‌ام اما اگر قرار باشد زیاد غمگین شوی بلند می‌شوم با هم صبحانه می‌خوریم کمی گپ می‌زنیم بعد هم می‌روم سری به خاک دوستانم بزنم برگردم اگر هم حوصله‌ام نشد شاید همان دور‌وُ‌برها خودم را چال کنم چرا که دیگر نه اصراری به زندگی دارم نه اصراری به مرگ!

ما از مرگ خالی وُ پُر می‌شویم

این‌جا خاورمیانه است و هر کجای خاک را بکَنی دوستی، عزیزی، برادری بیرون می‌زند

در سرزمین من آوازها به کجا کوچ می‌کنند؟ رقص‌ها کجا پنهان می‌شوند؟ شعرها کجا می‌میرند؟

ما با کدام امید به ساعت‌های‌مان نگاه می‌کنیم وقتی زمان برای مرگ کار می‌کند

نشسته‌ام با شب قمار می‌کنم و هر چه می‌برم تاریک‌تر می‌شوم

ما در خیابان‌ها سرگردانیم در سفارت‌ها سرگردانیم در مرزها سرگردانیم ما چون تکه‌های چوب بر دریا سرگردانیم و حتی نمی‌توانیم غرق شویم

داشتم با زندگی کنار می‌آمدم که با من کنار نیامد