بریده‌هایی از کتاب سه‌گانه‌ی خاورمیانه؛ جنگ عشق تنهایی

مگر چمدانت چه‌قدر بود که تمام زندگی‌ام را با خود بردی؟

هر کجای خاک را بکَنی دوستی، عزیزی، برادری بیرون می‌زند

به آسمان خیره‌ام به شب به تنهایی و هر دو نیمه‌ی ماه تاریک است

دوستانم خود را زمین گذاشته بودند تا تفنگ‌هاشان را بردارند

دکمه را فشار می‌دهم که شکنجه‌گرم را روشن کنم اخبار چیزی از من نمی‌گوید اخبار، اخبار را می‌گوید که خبرها را پنهان کند

خاطراتی هستند که دیگر رهایم نمی‌کنند خاطراتی هستند که خود را با میخ به جمجمه‌ام کوبیده‌اند

آن‌قدر از تو می‌نویسم تا فارسی تمام شود می‌خواهم این‌بار از آخر به اول دوستت داشته باشم وگرنه راه رفتن روی دو پا را که هر آدمی می‌داند می‌خواهم این‌بار با جنازه‌ام تو را بغل کنم با خون رفته‌ام به رود‌ها تو را بنویسم با دجله با فُرات با کارون آن‌قدر از تو می‌نویسم تا دریا تمام شود

ما در خیابان‌ها سرگردانیم در سفارت‌ها سرگردانیم در مرزها سرگردانیم ما چون تکه‌های چوب بر دریا سرگردانیم و حتی نمی‌توانیم غرق شویم

گلوله از پوستم گذشته خورده است به گوشه‌ی خیالم برای همین است که در تمام شعرهام خون جاری‌ست

من یاد گرفته‌ام چگونه زخم‌هایم را مثل پیراهنم بدوزم من یاد گرفته‌ام چگونه استخوانم را مثل لولای در جا بیندازم

به تمام دوستانی فکر می‌کنم که تنها به درد فکر کردن می‌خورند

شاخه‌ای که این‌طور ناگهان قطع شود و بی‌خبر بماند تا روزها به میوه‌های مُرده‌اش غذا می‌دهد

آن جوی کوچکی که از ایستگاه می‌گذشت از فکر کردن به سرنوشت گِل‌آلود بود

ما رو به آسمان دعا می‌کردیم و از آسمان بُمب می‌بارید

وقتی که گریه می‌کرد، می‌خندید

در سرزمین من آوازها به کجا کوچ می‌کنند؟ رقص‌ها کجا پنهان می‌شوند؟ شعرها کجا می‌میرند؟

عشق زمینی دیگر می‌خواست آسمانی دیگر... عشق، خدایی دیگر می‌خواست

شعری به قلبم چسبیده است که برای نوشتنش باید قلبم را دربیاورم

ما رو به آسمان دعا می‌کردیم و از آسمان بُمب می‌بارید

مگر چمدانت چه‌قدر بود که تمام زندگی‌ام را با خود بردی؟