بریده‌هایی از کتاب سه‌گانه‌ی خاورمیانه؛ جنگ عشق تنهایی

اگر به خانه‌ام بیایی، تمامِ خانه را گُل خواهم کاشت اگر نیایی هم تمامِ خانه را گُل خواهم کاشت اگر بروی هم اگر بمیری هم چرا که دیگر نه اصراری به زندگی دارم نه اصراری به مرگ!

جنگ تمام شده بود و حالا صلح داشت آدم می‌کُشت

و بمب در مدرسه افتاد می‌خواستیم کمک بگیریم می‌خواستیم نام کودکان‌مان را صدا کنیم اما الفبا آتش گرفته بود

ما با کدام امید به ساعت‌های‌مان نگاه می‌کنیم وقتی زمان برای مرگ کار می‌کند

در جهنم چه‌طور آدم‌ها با هم حرف می‌زنند؟! در سرزمین من آوازها به کجا کوچ می‌کنند؟ رقص‌ها کجا پنهان می‌شوند؟ شعرها کجا می‌میرند؟ و او او که از پشت میله‌ها آب می‌خواهد، می‌خواهد دندانش را قورت بدهد

نشسته‌ام با شب قمار می‌کنم و هر چه می‌برم تاریک‌تر می‌شوم

و آن‌که تاریکی را با هزار میخ به آسمان کوبیده انتقام چه چیز را از ما می‌گیرد؟

جنگ تمام شده بود و حالا صلح داشت آدم می‌کُشت

سرم را در شب فرو‌می‌برند و صورتم را با مرگ می‌شویند

تو را دوست دارم و قلبم باتلاقی‌ست که هر چه را دوست می‌دارد غرق می‌کند

حتی اگر هزار قلب داشته باشی هزار‌بار خواهی مُرد

چون درختی خشک به خانه آمدم و در را به روی همه‌ی فصل‌ها بستم

آن‌ها جایی برای زندگی نداشتند ما جایی برای مرگ

در میانِ پرندگان جنازه‌ی عقابی هستم که مرگ را شکار کرده است و تا ابد سیر خواهد بود

در سرزمین من زیبایی و زشتی یکی‌ست و هر دو به یک اندازه به درد نمی‌خورند شعری به قلبم چسبیده است که برای نوشتنش باید قلبم را دربیاورم

به کاغذی مچاله نگاه می‌کنم که آرام در باد می‌چرخد

مگر ‫چمدانت چه‌قدر بود ‫که تمام زندگی‌ام را ‫با خود بردی؟

تو مُرده‌ای و مرگت کوهی‌ست که هر چه بر آن خاک می‌ریزم بزرگ‌تر می‌شود

تو مثل رودخانه‌ای ترکم کردی برای همین است گاهی ماهی‌های مُرده در خود پیدا می‌کنم

حالا که نیستم به دخترم بگو مرا نقاشی کند می‌خواهم توی کیفش باشم لابه‌لای کاغذهاش