بریده‌هایی از کتاب سه‌گانه‌ی خاورمیانه؛ جنگ عشق تنهایی

شب است و مورچه‌ها دارند اندوه زمین را جابه‌جا می‌کنند

جنگ تمام شده بود و حالا صلح داشت آدم می‌کُشت

شب است و مورچه‌ها دارند اندوه زمین را جابه‌جا می‌کنند

زخمی بر سینه‌ی من است که با من حرف نمی‌زند با دوستانم حرف نمی‌زند با دکترم حرف نمی‌زند زخمی که منتظر مانده است شب شود

خیره‌ام به شب به تنهایی و هر دو نیمه‌ی ماه تاریک است

جنگ تمام شده بود و حالا صلح داشت آدم می‌کُشت

نشسته‌ام با شب قمار می‌کنم و هر چه می‌برم تاریک‌تر می‌شوم

دوستم از دمشق زنگ زده بود، می‌گفت: امروز عصر ماهواره داشت دائم‌الخمرهای لندن را نشان می‌داد که خوابگاه‌شان کوچک بود آن‌ها جایی برای زندگی نداشتند ما جایی برای مرگ

من دیده‌ام که اول پوست می‌پوسد بعد گوشت بعد استخوان آخرین لایه امید است که تو را زنده نگه می‌دارد

تو اما از عمیق‌ترین دره‌هایم پایین رفتی تو را دوست دارم و قلبم باتلاقی‌ست که هر چه را دوست می‌دارد غرق می‌کند

هنوز تنهایی‌ات ترکت نکرده است که معنای تنهایی را بفهمی

به خانه‌ام برو چشم‌هایم را ببند شمع‌ها را خاموش کن و در نور شمعدانی‌ها بخوان: تنم را با شعر بشویید آخرین تلاش‌هایم را از زیرِ ناخن‌هایم پاک کنید سکوتم را ادامه دهید آن‌قدر که شکستنِ تار مویی را چون سقوطِ درختی در جنگل بشنوید چند دقیقه‌ همان جا بنشینید و بعد... بعد مرا در شکم مادرم خاک کنید

بلند شدی، گفتی: به دیدنم نیا، چرا که من قرن‌ها از تو دور شده‌ام و تو چگونه می‌خواهی قرن‌ها راه را با یک تاکسی طی کنی؟

دوستم از دمشق زنگ زده بود، می‌گفت: امروز عصر ماهواره داشت دائم‌الخمرهای لندن را نشان می‌داد که خوابگاه‌شان کوچک بود آن‌ها جایی برای زندگی نداشتند ما جایی برای مرگ

این کتاب سه فصل دارد؛ اما آغاز فصل‌هایش مشخص نیست، هر جا که احساس‌شان کنید، آغاز می‌شوند. کتابی که می‌خوانید، مجموعه‌شعری پیوسته است. به این معنا که سطرها وُ بندها وُ شعرهایش هم مستقل‌اند و هم پیوسته، درست مثل انسان‌ها در هستی؛ که مختار خویشتن‌اند و مجبور دیگران. و تا ابد در این مبارزه معنا می‌یابند.

نشسته‌ام با شب قمار می‌کنم و هر چه می‌برم تاریک‌تر می‌شوم

برادرم می‌گفت: بیا غروب کنیم ندیده‌ای که خورشید هر صبح بیرون می‌آید پشیمان می‌شود و باز‌می‌گردد.

شب است و چهره‌ام بیش‌تر به جنگ رفته است تا به مادرم

بچه‌ها به بندناف‌های‌شان چنگ می‌زدند تا به دنیا نیایند

در میان درخت‌ها بیدم که جاذبه‌ی خاک را بیش‌تر فهمیده است