بریده‌هایی از کتاب سه‌گانه‌ی خاورمیانه؛ جنگ عشق تنهایی

جنگ تمام شده بود و حالا صلح داشت آدم می‌کُشت

جنگ تمام شده بود و حالا صلح داشت آدم می‌کُشت

کاری کُنَد که مُرده‌ها هم شعر بخوانند می‌گذارم خونم بیاید بیرون و بیرون از لب

دوستم از دمشق زنگ زده بود، می‌گفت: امروز عصر ماهواره داشت دائم‌الخمرهای لندن را نشان می‌داد که خوابگاه‌شان کوچک بود آن‌ها جایی برای زندگی نداشتند ما جایی برای مرگ

جنگ تمام شده بود و حالا صلح داشت آدم می‌کُشت

جنگ تمام شده بود و حالا صلح داشت آدم می‌کُشت

در سرزمین من آوازها به کجا کوچ می‌کنند؟ رقص‌ها کجا پنهان می‌شوند؟ شعرها کجا می‌میرند؟ و او او که از پشت میله‌ها آب می‌خواهد، می‌خواهد دندانش را قورت بدهد آی زندگی!

تو مُرده‌ای و مرگت کوهی‌ست که هر چه بر آن خاک می‌ریزم بزرگ‌تر می‌شود

خیابان‌ها ایستگاه‌ها شماره‌‌ها را ورق می‌زنم و به تمام دوستانی فکر می‌کنم که تنها به درد فکر کردن می‌خورند کسی می‌گوید جهان شلوغ شده کسی می‌گوید جهان خالی‌ست و من با هر دو موافقم چرا که هیچ ارّه‌ای نمی‌تواند واقعیت را از حقیقت جدا کند چرا که من تو را در این جهان خالی گم کردم و آن‌چه در اتاقی خالی گم شود هیچ‌وقت پیدا نخواهد شد

در میان درخت‌ها بیدم که جاذبه‌ی خاک را بیش‌تر فهمیده است

تو را دوست دارم و قلبم باتلاقی‌ست که هر چه را دوست می‌دارد غرق می‌کند

و اعتراف می‌کنم که قرن‌هاست لب‌های‌مان را مثل ماهی‌ها تکان می‌دهیم و هیچ هیچ هیچ نمی‌گوییم

تو مُرده‌ای و مرگت کوهی‌ست که هر چه بر آن خاک می‌ریزم بزرگ‌تر می‌شود

پلنگی زخمی‌ام که بازگشته‌ام تا در آغوشت منقرض شوم

حالا که نیستم شعرهایم را بخوان می‌خواهم صدایت باشم دهانت، لب‌هایت

من اما به آسمان خیره‌ام به شب به تنهایی و هر دو نیمه‌ی ماه تاریک است

و فکر می‌کنم اناری که بر شاخه خشکیده باید همین زمین باشد که خدا از کنارش عبور می‌کند و حتی میلی به چیدنش ندارد

غریبگی نکن نکن غریبگی پسرم! این‌جا خاورمیانه است و هر کجای خاک را بکَنی دوستی، عزیزی، برادری بیرون می‌زند

در سرزمین من زیبایی و زشتی یکی‌ست و هر دو به یک اندازه به درد نمی‌خورند

نشسته‌ام با شب قمار می‌کنم و هر چه می‌برم تاریک‌تر می‌شوم