بریده‌هایی از کتاب سه‌گانه‌ی خاورمیانه؛ جنگ عشق تنهایی

اما اگر قرار باشد زیاد غمگین شوی بلند می‌شوم با هم صبحانه می‌خوریم کمی گپ می‌زنیم بعد هم می‌روم سری به خاک دوستانم بزنم برگردم

دیگر نه اصراری به زندگی دارم نه اصراری به مرگ! یعنی من مُرده‌ام

شادی‌های بزرگ ترکم کرده‌اند و مادرم می‌خواهد شادی‌های کوچک را هم کنار بُگذارم. سیگار را برمی‌دارم فندک را برمی‌دارم و مادرم را کنار می‌گذارم

دود لایه‌لایه‌ام را به ابر بدل کرده من در آسمان‌ها می‌چرخم و دوستانم خاکسترم را بر زمین نصیحت می‌کنند

دود دکه‌های سیگارفروشی را به آسمان برده است دود، چون آواز مردی غمگین می‌رود که تنها باشد

عزیز من! به خانه‌ام بیا تا خانه‌ام را خراب کنیم یک در برای من کافی‌ست دری که بر پله‌اش بنشینم و سیگارم را با آخرین شعله‌ی جوانی‌ات روشن کنم

چرا که من امید را پذیرفته‌ام و این درست به آن معناست که ناامیدی را پذیرفته‌ام

سرم را در شب فرو‌می‌برند و صورتم را با مرگ می‌شویند هنوز چند ستاره بر گونه‌ام مانده است اگر می‌توانستم خم می‌شدم تا راه مورچه‌ای را در این تاریکی روشن کنم

مگر چه‌قدر عمیق گریه کرده‌ام که رودخانه‌ی کنار خانه‌ام خشک است؟

از زخم بازویم اشک بیرون می‌زند از شکاف دندان‌هایم اشک بیرون می‌زند از خواب‌ها، خنده‌هایم اشک بیرون می‌زند

در میان بادها... در میان برف‌ها... در میان صخره‌ها... در میانِ پرندگان جنازه‌ی عقابی هستم که مرگ را شکار کرده است و تا ابد سیر خواهد بود

در کنار این سطرها دستی خسته بر میزم سطری که مُشت شده قلبی که مُشت شده انسانی که مُشت شده چرا که فهمیده است رودخانه در شب با شب در رودخانه فرق می‌کند

بنفشه‌ای هستم که اندوهت را می‌چیند خودش را می‌چیند می‌دهد به دست‌هات چرا که هیچ دسته‌گلی از اندوه خالی نیست

در میان ترانه‌ها آوازی مٲیوس که از دهانِ چکاوکی بیرون می‌آید تا چکاوکی دیگر بر آن بنشیند و با خودش فکر کند که عشق زمینی دیگر می‌خواست آسمانی دیگر... عشق، خدایی دیگر می‌خواست در میان دشت‌ها

در میان درخت‌ها بیدم که جاذبه‌ی خاک را بیش‌تر فهمیده است

کسی می‌گوید «این حرف‌ها را تمام کن کاری می‌کنیم که در خونت شنا کنی» من در خونم شنا می‌کنم! و از ساحلی دیگر بیرون می‌زنم

می‌گذارم خونم بیاید بیرون که آزادی نبض داشته باشد

می‌گذارم خونم بیاید بیرون از زیر سیم‌های خاردار رد شود از زیر دیوارها رد شود از زیر جهان رد شود و در این‌همه سیاهی به سرخی‌اش ادامه دهد

و رنجی را که سال‌های سال در من چرخیده است قطره قطره با تو در میان بُگذارد

می‌گذارم خونم بیاید بیرون و بیرون از لب تو را ببوسد و بیرون از قلب برایت بایستد