بریده‌هایی از کتاب مردی به نام اوه

«بزرگ‌ترین پاداش، انجام کار خوبه.»

دنیایی شده که آدم قبل از این‌که بی‌مصرف شود، کنار گذاشته می‌شود.

«می‌دونید... به همین دلیل ایرانی‌ها رو خیلی دوست دارم. اون‌ها عاشق آشپزی کردن هستند و من هم عاشق...» زبانش بند می‌آید. اُوِه با بی‌علاقگی به او نگاه می‌کند. دست‌وپاچلفتی جمله‌اش را کامل می‌کند؛ «... خوردن.»

ایرانی‌ها همیشه با خودشون خوراکی می‌آرن.

«فقط یک احمق تصور می‌کنه که حجم و نیرو باهم مساوی هستند؛ این رو به خاطر بسپر.»

توانایی دیگر ارزش به حساب نمی‌آمد.

مملکت پُر شده از افرادی که تمام روز فقط به وقت ناهارشان فکر می‌کنند.

او فقط می‌خواهد با خیال راحت بمیرد. چرا این احمق‌ها به این مسئله احترام نمی‌گذارند؟

«فقط یک احمق تصور می‌کنه که حجم و نیرو باهم مساوی هستند؛ این رو به خاطر بسپر.»

آن‌ها که اینترنت و اسپرسوساز دارند، چه از مسئولیت‌پذیری می‌فهمند؟

اُوِه گفت «مردونگی به عمله، نه به حرف.»

زیرلب می‌گوید «خُب، خُب، پس این شیرینی‌ها عربی هستند. مزهٔ خوبی هم دارند؟» زن گفتهٔ او را تصحیح می‌کند «ایرانی.» «چی؟» «من ایرانی‌ام، پس شیرینی‌ها هم ایرانی هستند.» اُوِه می‌گوید «ایرانی؟ اهل همون سرزمین فوق‌العاده؟» «بله درسته.» اُوِه می‌گوید «اگر درست باشه که خیلی خوبه!»

دست‌وپاچلفتی به ظرف اشاره می‌کند و چشمانش برق می‌زند. «می‌دونید، از ایران اومده، ایرانی‌ها همیشه با خودشون خوراکی می‌آرن.»

یکی از دردآورترین لحظات زندگی، لحظه‌ای است که آدم می‌بیند در وضعیت فعلی‌اش، احتمالاً می‌تواند بیشتر به گذشته نگاه کند تا به آینده. و وقتی آدم فرصت چندانی نداشته باشد، بعد باید چیزهایی را پیدا کند که زندگی کردن برای آن‌ها ارزش داشته باشد؛

«اُوِه، وقتی آدم به یک نفر چیزی می‌بخشه، گیرنده که طرف رحمت قرار نمی‌گیره، بلکه این بخشنده است که موردلطف الهی قرار می‌گیره.»

«رگه‌ای از نور خورشید کافیه تا زوایای تاریک زیادی رو روشن کنه.»

به‌هم زل می‌زنند: یک نفر که از فراموش کردن گذشته امتناع می‌کند، و آن یکی که جز این، کار دیگری نمی‌تواند بکند.

ولی به غم نمی‌شد اعتماد کرد. اگر آدم‌ها غم را باهم تقسیم نکنند، غم آدم‌ها را تقسیم می‌کند.

در جایی که کارگران علّاف ایستاده‌اند، موز می‌خورند و کل روز را به یک سوراخ زل می‌زنند، عجیب نیست اگر دنیا به خاطر یک بحران مالی دستخوش آشوب شود.

همسرش همیشه به طعنه می‌گوید اُوِه تنها کسی است که او می‌شناسد که در مراسم خاک‌سپاری ترجیح می‌دهد جای مردی باشد که در تابوت دراز کشیده تا جای کسانی که با صندلی‌های چرخ‌دار به آن‌جا آورده می‌شوند، و در این مورد احتمالاً حق با اوست.