بریده‌هایی از کتاب مردی به نام اوه

«عشق مثل نقل‌مکان به یک خونهٔ جدیده. ابتدا آدم عاشقِ تمام اون چیزهاییه که به‌نظرش بیگانه است، هر روز صبح از خواب بیدار می‌شه و از اون چیزی که به اون تعلق داره، شگفت‌زده می‌شه و از طرف دیگه در ترس دایمی به سر می‌بره که مبادا ناگهان سروکلهٔ یک نفر پیدا شه و بگه که آدم دچار اشتباه شده و قرار نبوده صاحب یک چنین خونهٔ قشنگی شه. ولی با گذشت زمان نمای خونه ترک برمی‌داره، قطعات چوبی لب‌پَر می‌شن و آدم تمام گوشه‌وکنار خونه رو می‌شناسه. آدم می‌فهمه که وقتی هوای بیرون سرده، باید چی‌کار کنه تا کلید در قفل گیر نکنه. کدوم سنگ‌فرش‌ها و کف‌پوش‌ها زیر پا تسلیم می‌شن و آدم چه‌طور باید درِ کمد رو باز کنه تا قیژقیژ نکنه؛ و این‌ها دقیقاً همون اسرار کوچکی هستند که باعث می‌شن خونه، خونهٔ خود آدم شه.»

اعتراف به اشتباه کار آسانی نیست، مخصوصاً وقتی آدم مدت‌هاست همان کار اشتباه را انجام می‌دهد.

اگر آدم‌ها غم را باهم تقسیم نکنند، غم آدم‌ها را تقسیم می‌کند.

و مسیر؛ فقط یک فاصلهٔ دردسرساز بین دو نقطه.

مرگ یک پدیدهٔ منحصربه‌فرد است. انسان‌ها طوری زندگی می‌کنند انگار این پدیده اصلاً وجود خارجی ندارد، و با این وجود مرگ یکی از اساسی‌ترین و مهم‌ترین دلایلی است که آدمیزاد اصلاً زندگی می‌کند. بعضی از ما به وجود این پدیده زود پی می‌بریم، به نحوی که عمیق‌تر، سرسختانه‌تر یا دیوانه‌وارتر زندگی می‌کنیم. بعضی‌ها به حضور دایمی آن نیاز

دوباره سکوت برقرار می‌شود؛ سکوتی مثل سکوت بین دو هفت‌تیرکش قهار که ناگهان متوجه می‌شوند اسلحه‌های‌شان را در خانه جا گذاشته‌اند.

در واقع تمام آدم‌ها نسبت به زمان خوش‌بین هستند. همهٔ ما فکر می‌کنیم هنوز به اندازهٔ کافی زمان داریم

حالا اُوِه نمی‌داند چه‌طور باید موفق شود در نبود نوک دماغ سونیا بین گردن و شانه‌اش به خواب برود، این کل ماجراست.

گربه‌ای که نمی‌تواند مواظب دم خودش باشد، از فلسفهٔ زندگی و مرگ چه می‌فهمد؟

اُوِه و رونه به نسلی تعلق دارند که ارزش مرد با عملش سنجیده می‌شه، نه با حرف زدنش.»

نمی‌توان گفت که سونیا هیچ تلاشی نکرد تا اُوِه را تشویق کند برای خودش چندتا دوست پیدا کند. هرازگاهی تلاشش را می‌کرد. ولی این‌که روی خواسته‌اش پافشاری نمی‌کرد و به جان اُوِه غر نمی‌زد، به‌نظر اُوِه یکی از نشانه‌های عشق و علاقهٔ سونیا بود. زندگی کردن با کسی که عاشق تنها بودن باشد، برای بسیاری از آدم‌ها سخت است. مخصوصاً برای افرادی که تنها بودن آزارشان می‌دهد. ولی سونیا از اُوِه بیش از حد لازم انتقاد نمی‌کرد. همیشه می‌گفت «من تو رو همین‌طوری انتخاب کردم.» و همین‌طور هم بود

اُوِه چند ساعتی همان جا نشست، دست در دست همسرش تا کارکنان بیمارستان وارد شدند و با صدای نرم و با حرکاتی محتاطانه به او قبولاندند که باید جنازهٔ سونیا را با خودشان ببرند. اُوِه از جا بلند شد، سرش را تکان داد و به مؤسسهٔ کفن‌ودفن مراجعه کرد تا کارهای معمول را انجام دهد. مراسم خاک‌سپاری روز یکشنبه بود. اُوِه دوشنبه صبح سرِ کارش حاضر شد. ولی اگر کسی زمانی از او می‌پرسید، جوابش این بود که قبل از ورود سونیا به زندگی‌اش او زندگی نکرده بود. و وقتی هم از زندگی‌اش بیرون رفت، همان وضعیت تکرار شد.

هیچ‌وقت از اُوِه سؤال نشد که قبل از آشنایی با سونیا چگونه زندگی کرده بود. اگر کسی از او می‌پرسید، جوابش این بود که اصلاً زندگی نکرده بود.

«نمی‌تونی سر منو کلاه بذاری؛ تو داخل خودت می‌رقصی، جایی که کسی نتونه ببینه. و به همین خاطر تا ابد دوستت خواهم داشت چه بخوای، چه نخوای.»

وقتی آدم مجبور باشد تنها شخصی را که در تمام عمرش او را درک کرده به خاک بسپارد، چیزی درون او می‌شکند. گذشت زمان این‌جور زخم‌ها را مداوا نمی‌کند.

این‌طور نبود که اُوِه با مرگ سونیا بمیرد؛ او فقط دیگر زندگی نکرد.

مرگ یک پدیدهٔ منحصربه‌فرد است. انسان‌ها طوری زندگی می‌کنند انگار این پدیده اصلاً وجود خارجی ندارد، و با این وجود مرگ یکی از اساسی‌ترین و مهم‌ترین دلایلی است که آدمیزاد اصلاً زندگی می‌کند.

اُوِه به اطلاع او رساند که فعلاً روزهای یکشنبه برایش در کلیسا جا رزرو نکند، نه به این دلیل که اعتقادش را به خدا از دست داده باشد، بلکه چون از دستش به‌شدت دلخور است.

«اُوِه، وقتی آدم به یک نفر چیزی می‌بخشه، گیرنده که طرف رحمت قرار نمی‌گیره، بلکه این بخشنده است که موردلطف الهی قرار می‌گیره.»

«رگه‌ای از نور خورشید کافیه تا زوایای تاریک زیادی رو روشن کنه.»