بریده‌هایی از کتاب رستوران آخر جهان

ناشران کتاب سعی کردند ثابت کنند که در این مورد مجرم خودِ زندگیه، چون نتونسته هم زیبا و هم حقیقی باشه. قاضی‌های این محاکمه استدلال ناشران رو قبول کردند و در یه بیانیه، که اشک آدم رو درمی‌آورد، اعلام کردند که مقصر اصلیِ این ماجرا خودِ زندگی است

اگه اون نزدیکی‌ها یه معدنِ صابون هم کشف می‌شد که دیگه نورِ علی نور بود. البته بعضی‌ها می‌گفتند که غریزه‌شون به‌شون می‌گه که صابون تو معدن پیدا نمی‌شه. اما فرمانده به‌شون گفته بود دلیل این‌که تا حالا معدن صابون کشف نکرده‌اند فقط اینه که با دقتِ لازم نگشته‌اند.

آدم‌هایی که هر چندوقت‌یه‌بار به‌شون برخورد می‌کنید فقط نتیجهٔ تخیلاتِ آشفته‌اند.

بزرگ‌ترین مشکلی که آدم در سفر در زمان بهش برخورد می‌کنه این نیست که آدم اشتباهی مادر یا پدرِ خودش می‌شه؛ این‌که آدم مادر یا پدرِ خودش بشه مشکلی نیست که یه خانوادهٔ اهل مدارا و سازمان‌یافته نتونه حلش کنه. تغییر مسیر تاریخ با دخالت در گذشته هم در مسافرت زمانی مشکل مهمی نیست. مسیر تاریخ عوض نمی‌شه چون همه‌چی مثل یه پازل به‌هم ربط داره و همه‌چی با همه‌چی مناسبه. همهٔ تغییرات مهم تاریخی پیش از اون چیزهایی رخ داده‌اند که قرار بوده تغییرشون بِدن،‌ و آخرسر دوباره همه‌چی خودبه‌خود درست می‌شه. مهم‌ترین مشکل مسافرت زمانی مشکل دستور زبانیه. یعنی همون مشکل زمان فعل‌ها. مهم‌ترین کتابی که در این مورد به آدم کمک می‌کنه کتاب دکتر دن استریت‌منشنرئه به اسم ۱۰۰۱ زمانِ گرامری برای مسافرانی که در زمان سفر می‌کنند. این کتاب مثلاً به آدم توضیح می‌ده که چه‌جوری دربارهٔ چیزی جمله بسازه که قرار بوده تو گذشته برای آدم اتفاق بیفته اما آدم در سفر در زمان دو روز به جلو پریده و از دستِ اون اتفاق دررفته.

مشکل اصلی، چون در این داستان مسئله و مشکل زیاده، شاید بهتره بگیم یکی از مشکل‌های اصلی حکومت کردن بر مردم اینه که چه کسی بر آدم‌ها حکومت کنه. یا بهتر بگیم، چه کسی می‌تونه مردم رو راضی کنه که بذارن بر اون‌ها حکومت کنه. خلاصهٔ قضیه: یکی از حقیقت‌هایی که همه قبول دارند اینه که کسانی که بیشتر از همه سودای حکومت کردن بر مردم رو در سر دارند، درست به دلیلِ همین آرزو، کمتر از همهٔ آدم‌های دیگه برای این کار مناسب‌اند. خلاصهٔ خلاصه: به هر کسی که می‌تونه مردم رو راضی کنه که بهش رأی بدن و رییسش کنن، اصلاًوابداً نباید اجازه داد که رییس بشه. خلاصهٔ خلاصهٔ خلاصه: مردم یه چیزی‌شون می‌شه!

خلاصهٔ قضیه: یکی از حقیقت‌هایی که همه قبول دارند اینه که کسانی که بیشتر از همه سودای حکومت کردن بر مردم رو در سر دارند، درست به دلیلِ همین آرزو، کمتر از همهٔ آدم‌های دیگه برای این کار مناسب‌اند. خلاصهٔ خلاصه: به هر کسی که می‌تونه مردم رو راضی کنه که بهش رأی بدن و رییسش کنن، اصلاًوابداً نباید اجازه داد که رییس بشه. خلاصهٔ خلاصهٔ خلاصه: مردم یه چیزی‌شون می‌شه!

«چی می‌خوای؟ جون بکن!» «دنبال کسی می‌گردم.» حشره پرسید «دنبال کی؟» ماروین گفت «دنبال زاپود بیبلبروکس. وایستاده اون‌جا.» حشره از خشم لرزید و زبونش از عصبانیت یخ زد. جیغ زد «اگه اون رو می‌بینی دیگه چرا از من می‌پرسی؟» «می‌خواستم با یه نفر حرف بزنم.» «چی؟» «آدم دلش می‌گیره. نمی‌گیره؟»

چهرهٔ آرتور و تریلیان شبیه صورت خرگوشی بود که در تاریکی شب، بی‌حرکت در یه بزرگراه ایستاده، به چراغ‌های خودرویی که با سرعت بهش نزدیک می‌شه خیره شده و فکر می‌کنه بهترین راه مقابله با نورافکن‌های خودرو هیپنوتیزم کردن اون‌هاست

من فوردم، این آرتوره. ما می‌خواستیم یه مدتی هیچ کاری نکنیم، اما این کار رو بعداً هم می‌تونیم بکنیم

کتاب راهنمای کهکشان برای اتواستاپ‌زن‌ها یاورِ پُرارزشِ همهٔ کسانی است که در این دنیای بی‌نهایت پیچیده و آشفته می‌خوان اِلاوبِلا و هر طور که شده برای زندگی معنایی پیدا کنند. این کتاب البته در همهٔ موارد به درد نمی‌خوره و در همهٔ موارد حاوی اطلاعاتِ مهم و به‌دردبخور نیست اما به نحو فوق‌العاده آرامش‌بخشی تضمین می‌کنه که اطلاعات نادقیق کتاب حداقل واضح و بدون ابهام نادقیق‌اند و در همهٔ مواردی که اطلاعات کتاب با واقعیت خیلی تفاوت داره، این واقعیته که اشتباه کرده. این‌ها که گفتیم مضمون نانوشته اما واقعیِ اطلاعیهٔ روی دیوار بود. خودِ اطلاعیه فقط دو جمله داشت؛ «راهنمای کهکشان برای اتواستاپ‌زن‌ها قطعی و نهاییه. اغلبِ اوقات واقعیت نادقیقه.»

در این محاکمه ناشران کتاب ادعا کردند که جملهٔ اول از منظرِ زیباشناختی از جملهٔ دوم بهتره. یه شاعرِ رسمی به دادگاه دعوت شد و سوگند خورد که زیبایی همون حقیقته و حقیقت همون زیبایی. ناشران کتاب سعی کردند ثابت کنند که در این مورد مجرم خودِ زندگیه، چون نتونسته هم زیبا و هم حقیقی باشه. قاضی‌های این محاکمه استدلال ناشران رو قبول کردند و در یه بیانیه، که اشک آدم رو درمی‌آورد، اعلام کردند که مقصر اصلیِ این ماجرا خودِ زندگی است و به همین دلیل و البته طبق قوانین، زندگی رو از همهٔ حاضران در دادگاه سلب کردند و بعد رفتند تا ماوراء ـ گلف بازی کنند.

یه تئوری خیلی معروف می‌گه هر وقت یه کسی کشف کنه که جهان دقیقاً برای چی به وجود اومده و به چه دردی می‌خوره، این جهان در همون لحظه ناپدید می‌شه و جای خودش رو می‌ده به یه جهان نویی که از جهان قبلی پیچیده‌تر و عجیب‌وغریب‌تره. یه تئوری دیگه می‌گه که این اتفاق قبلاً افتاده.

نظریهٔ اول فورد این بود: اگه آدم‌ها بدون توقف لب‌هاشون رو تکون ندن دهن‌هاشون زنگ می‌زنند. البته فورد بعد از چند ماه مشاهده و تفکر عمیق‌تر این تئوری رو گذاشته بود کنار و به این نظریهٔ جدید رسیده بود که اگه آدم‌ها بدون توقف لب‌هاشون رو تکون ندن مغزهاشون شروع می‌کنند به کار کردن.

یه تئوری خیلی معروف می‌گه هر وقت یه کسی کشف کنه که جهان دقیقاً برای چی به وجود اومده و به چه دردی می‌خوره، این جهان در همون لحظه ناپدید می‌شه و جای خودش رو می‌ده به یه جهان نویی که از جهان قبلی پیچیده‌تر و عجیب‌وغریب‌تره. یه تئوری دیگه می‌گه که این اتفاق قبلاً افتاده.

یه تئوری خیلی معروف می‌گه هر وقت یه کسی کشف کنه که جهان دقیقاً برای چی به وجود اومده و به چه دردی می‌خوره، این جهان در همون لحظه ناپدید می‌شه و جای خودش رو می‌ده به یه جهان نویی که از جهان قبلی پیچیده‌تر و عجیب‌وغریب‌تره. یه تئوری دیگه می‌گه که این اتفاق قبلاً افتاده.

یه تئوری خیلی معروف می‌گه هر وقت یه کسی کشف کنه که جهان دقیقاً برای چی به وجود اومده و به چه دردی می‌خوره، این جهان در همون لحظه ناپدید می‌شه و جای خودش رو می‌ده به یه جهان نویی که از جهان قبلی پیچیده‌تر و عجیب‌وغریب‌تره. یه تئوری دیگه می‌گه که این اتفاق قبلاً افتاده.

اگه آدم رو بندازن تو این گرداب، آدم می‌تونه یه نگاه کوتاهی به بی‌انتهاییِ غیرقابل‌تصور جهان بندازه. یه جایی تو این بی‌انتهایی یه فلشِ بی‌نهایت کوچک به چشم می‌خوره که به یه نقطهٔ میکروسکوپی اشاره می‌کنه که روش نوشته شده «این تویی!»

ماروین وارد اتاق شد، نگاه سرزنش‌آمیزی به زاپود انداخت، نشست یه گوشهٔ اتاق و خودش رو خاموش کرد.

ماروین گفت «توی یه مسیر عوضی داری فکر می‌کنی. توی کلیات اشتباه می‌کنی چون به یه چیز خیلی مهمی در رابطهٔ انسان و روبوت دقت نمی‌کنی.»

به این ترتیب همهٔ اون گفت‌وگوها، وقت تلف کردن‌ها، وقفه‌ها، استراحت کردن‌ها، همهٔ اون آشنا شدن‌ها و دوست پیدا کردن‌های اجباری و اعصاب‌خردکن، که در دوران قدیم در زمانِ انتظار برای آسانسور در ساختمون‌های اداری رخ می‌دادند، دیگه رخ نمی‌دن. البته بعد از چند وقت حوصلهٔ بسیاری از آسانسورهای باهوش و آینده‌بین از این کارِ بیهودهٔ بالاوپایین رفتن سر رفت. بعضی‌هاشون به این نتیجه رسیدند که به عنوان اعتراض جدی به سمت چپ و راست حرکت کنند. یه تعدادی از اون‌ها خواستار حق مشورت در تصمیم‌گیری‌های مربوط به مقصد افراد شدند و چندتاشون تصمیم گرفتند برَن زیرزمین، قهر کنند و همون جا بمونن.