بریده‌هایی از کتاب رستوران آخر جهان

یه تئوری خیلی معروف می‌گه هر وقت یه کسی کشف کنه که جهان دقیقاً برای چی به وجود اومده و به چه دردی می‌خوره، این جهان در همون لحظه ناپدید می‌شه و جای خودش رو می‌ده به یه جهان نویی که از جهان قبلی پیچیده‌تر و عجیب‌وغریب‌تره. یه تئوری دیگه می‌گه که این اتفاق قبلاً افتاده.

مرگ خیلی چیزها رو برای آدم روشن می‌کنه

«اگه یه وقت خودم رو گیر آوردم همچین می‌زنم تو گوشم که حتا ندونم کی زد تو گوشم.»

یه تئوری خیلی معروف می‌گه هر وقت یه کسی کشف کنه که جهان دقیقاً برای چی به وجود اومده و به چه دردی می‌خوره، این جهان در همون لحظه ناپدید می‌شه و جای خودش رو می‌ده به یه جهان نویی که از جهان قبلی پیچیده‌تر و عجیب‌وغریب‌تره. یه تئوری دیگه می‌گه که این اتفاق قبلاً افتاده.

«زندگی اونیه که تو ازش می‌سازی.»

«همیشه از این شاگرداول‌هایی که رو نیمکت‌های ردیف اول کلاس می‌شینن بدم می‌اومد.

زاپود حتا نمی‌دونست چرا رییس‌جمهورِ کهکشان شده بود. فقط می‌دونست که رییس‌جمهور بودن خیلی حال می‌داد.

سال‌ها پیش از اون‌که کرهٔ زمین نابود بشه، اون وقت‌ها که آرتور هنوز بچه‌مدرسه‌ای بود، خیلی فوتبال بازی می‌کرد. البته خیلی بد بازی می‌کرد. تخصصش این بود که تو بازی‌های حساس و مهم به تیمِ خودی گل بزنه.

جمعیت: وجود ندارد. مکان در جهان بی‌نهایته، پس تعداد دنیاها هم در این جهان بی‌نهایته. اما همهٔ این دنیاها مسکونی نیستند. برای همین تعداد دنیاهای مسکونی متناهیه. از تقسیم هر عدد متناهی بر بی‌نهایت چیز قابل‌توجهی باقی نمی‌مونه. بنابراین جمعیت متوسطِ دنیاهای کهکشان صفره. بنابراین جمعیت متوسط جهان هم صفره. آدم‌هایی که هر چندوقت‌یه‌بار به‌شون برخورد می‌کنید فقط نتیجهٔ تخیلاتِ آشفته‌اند.

دهنش برای حرف زدن باز شد اما نظر مغزش این بود که دهنش هنوز چیزی برای گفتن نداره. دهن رو بست. بعد مغز شروع کرد به فهم اون چیزی که چشم‌ها دیده بودند و به مغز مخابره می‌کردند اما تا مغز اومد این کار رو بکنه کنترلِ دهن رو از دست داد و فکِ آرتور از شگفتی و ناباوری افتاد پایین.