بریده‌هایی از کتاب گیله‌مرد

بسیاری از مردم چوب ریختشان را می‌خورند.

آیا زندگی به اندازه دردی که آدم می‌کشد، می‌ارزد!

آدم رخت چرک خودشو جلوی همسایه‌هاش نمی‌شوره.

هروقت یک نفر رییس اداره شد که این کاره نبود به شما قول می‌دهم که من هم دیگر کار مردم را هروقتی که باشد، چه پنج دقیقه قبل از ظهر چه پنج دقیقه پس از دوازده راه بیندازم.

هروقت یک نفر رییس اداره شد که این کاره نبود به شما قول می‌دهم که من هم دیگر کار مردم را هروقتی که باشد، چه پنج دقیقه قبل از ظهر چه پنج دقیقه پس از دوازده راه بیندازم.

آیا زندگی به اندازه دردی که آدم می‌کشد، می‌ارزد!

ــ کجایش غریب است؟ امروز به نظر شما عجیب می‌آید. ولی آن روزها این فکرها ابدا به خاطر آدم نمی‌آمد. من جدا عقیده داشتم که دارم خدمت می‌کنم. بالاخره هر رژیمی یک عده مخالف دارد، مخالفین را باید سرکوب کرد. همه جا...

لازم نبود که در این اجتماعی که به عقیده شما زجرش می‌داد، غرق شود. راه دیگر، راه مبارزه با این اجتماع و واژگون ساختن آن، هنوز باقی است.

اقدس خانم خیلی چیزها داشت بگوید، اما بلد نبود. شرم، دودلی، میراث فشاری که چندین قرن اختیار زنها را ربوده، این‌ها مانع بود که حوادث را بفهمد، به ماهیت اشخاص پی ببرد.

آن شعر روسی هنوز یادم هست. «دوستت دارم و بوسیدمت، اما تو به من خندیدی. ای چشم‌های سیاه ببین مرا به چه روزی انداختی!»

«من عزادار هستم، پیراهن سیاه من گواه بدبختی من است من معشوق خود را از دست داده‌ام. شاید هنوز زنده است. هیچ چیز مرا دلداری نمی‌دهد. من هم آن موجودی که بودم دیگر نیستم، من شبحی از آنچه بودم هستم و دنبال شبح او می‌روم

تن او داغ بود و مثل کوره آتش از آن شعله زبانه می‌کشید. اما من می‌لرزیدم، نه از سرما، نه، من سردم بود، سرد.

ماه در کنار آسمان گوش ایستاده بود و ما را مسخره می‌کرد. چندتا قورباغه ناله می‌کردند. آهنگ یک‌نواخت مرغ حق شلاق‌کش انسان را به یاد فاجعه غم‌انگیزی که نصیب ماست می‌انداخت

. بله، مگه من چه جوری هستم؟ چه جوری هستیم. همین بچه بزرگونها باید فرنگ برند و آدم بشند. ما را خداوند بدبخت خلق کرده.

حمیده زن من توی همین اتاق پهلویی مرد. می‌دونین برای چه؟ برای آن‌که در این بیابان دوا نبود، حکیم نبود. ماما نبود. تمام این پنج شش تا ده یک ماما داره، اونهم کوره. بله.

ــ چه مدرسه‌ای، آقا؟ این‌جا خود مدیر مدرسه‌اش شش کلاس ابتدایی را زورکی خونده.

وقتی وجیهه یاد شوهر می‌افتاد، آن پسر خوشگلی که روزها در راه مدرسه عقب او می‌آمد بدون این‌که جرأت بکند حرفی بزند، در مخیله‌اش پدیدار می‌شد و یا آن بازرس وزارت فرهنگ که به او لبخند می‌زد و برای او تقدیرنامه صادر کرده بود

در این اتاق که تمام دیوارها و تاقچه‌های آن از دود چراغ سیاه شده بود، بوی تخم‌مرغ گندیده از قلیابی که در سرکه می‌جوشید، با بوهای بادمجان ترشی و خاکه زغال و سوخته تریاک توی حقه مانده قاطی شده و در هوا سنگینی می‌کرد.

در همین آن صدای تیری شنیده شد و گلوله‌ای به بازوی راست گیله‌مرد اصابت کرد. هنوز برنگشته، گلوله دیگری به سینه او خورد و او را از بالای ایوان سرنگون ساخت. مأمور بلوچ کار خود را کرد.

نفیر باد نعره‌های عجیبی از قعر جنگل به سوی کومه همراه داشت: جیغ زن، غرش گاو، ناله و فریاد اعتراض.