بریده‌هایی از کتاب شاد ماندن در روزگاران سخت

وقتی بزرگ‌تر و کنجکاوتر شدم پدرم مرا نصیحت کرد و گفت: «همیشه فقط برای خرید چیزهایی وام بگیر که بر ارزششان افزوده می‌شود و سرمایه‌ات را افزایش می‌دهد. سرمایه‌گذاری روی ملک و خرید سهامِ باارزش، درآمدت را بالا می‌برد و احتمالاً ارزش افزوده نیز به همراه دارد. درحالی‌که کالاهای مصرفی مثل تلویزیون و دوچرخه، نه‌تنها درآمدی عایدت نمی‌کنند بلکه ارزش اولیه خود را نیز از دست می‌دهند.

بعضی‌ها هیچ وقت پول نقد با خود حمل نمی‌کنند! وقتی کیف‌تان خالی است چطور می‌توانید احساس ثروت کنید؟ برای داشتن این احساس، باید پول همراه داشته باشید. گذاشتن پنجاه دلار اضافه یا دست‌کم بیست دلار اضافه در کیف‌تان را تمرین کنید پولی که هیچ وقت خرجش نمی‌کنید و هر وقت موجودی‌تان به بیست دلار آخر رسید دوباره کیف‌تان را پر کنید.

مردم، همان‌گونه‌ای با شما رفتار می‌کنند که شما با خود رفتار می‌کنید. دنیا، همان‌گونه‌ای با شما رفتار می‌کند که شما با خود رفتار می‌کنید.

وقتی از یک کودک، پرستاری می‌کنید یا با بچه‌گربه‌ای بازی می‌کنید چه احساسی به شما دست می‌دهد؟ ناگهان از خود بی‌خود می‌شوید، زیبایی واقعی را می‌بینید و درحالی‌که این زیبایی‌ها را می‌ستایید سرشار از انرژی و شادابی می‌شوید. بلافاصله احساس می‌کنید که حال بهتری پیدا کرده‌اید. این یک قاعده کلی است: ”توجه کردن به خوبی‌ها و زیبایی‌های بیرونی، باعث بهتر شدن احساسات درونی می‌شود.“

انسان‌های کارآمد به جای ”چرا“ از ”چه“ استفاده می‌کنند، «از این اتفاق ”چه“ می‌آموزم؟ برای حل این مشکل، ”چه“ کاری باید انجام دهم؟» و اگر وضعیت واقعاً مأیوس کننده باشد از خود می‌پرسند، «عجالتاً برای همین امروز، ”چه“ کاری می‌توانم انجام دهم تا اوضاع اندکی بهتر شود؟»

برای شاد زیستن، هیچ رمز و رازی وجود ندارد. کافی است آن را اراده کنی

مهم این است که شما از داشته‌هایتان لذت ببرید و مهم نیست که دیگران چه فکر می‌کنند و چگونه تحت تأثیر قرار می‌گیرند.

قبول واقعیت، نشانه قدرت است

«هیچ لحظهٔ ناگهانی برای موفقیت وجود نداشت هیچ جایی نبود که دفعتاً بگویم ”من شفا یافتم“. آنچه اتفاق افتاد فرایندی کند و تدریجی، برای رسیدن به شناختی بود که می‌گفت: ”من مهم هستم“، یک فرایند تدریجی که مرا بر اوضاع مسلط می‌کرد. و این شیوهٔ غالب، در زندگی واقعی است: «یک فرایند آهسته و پیوسته.»

ما برای زندگی در مقاطع ۲۴ ساعته طراحی شده‌ایم، نه بیشتر. دفعه بعد که احساس یأس و ناامیدی کردید از خود بپرسید: - آیا هوای کافی برای نفس کشیدن دارم؟ - آیا برای امروزم غذا به قدر کافی دارم؟ - آیا پنج دقیقهٔ آینده را، به راحتی پشت سر خواهم گذاشت؟ و آنگاه که از این پنج دقیقه به سلامت گذشتید به پنج دقیقهٔ پس از آن بیندیشید. لقمه‌ها را یکی‌یکی بجوید تا دچار سوء هاضمه نشوید.