بریده‌هایی از کتاب شاد ماندن در روزگاران سخت

در مورد زوج‌های خوشبخت، یک نکته را به طور قطع می‌توان عنوان کرد و آن این است که: «انسان‌های خوشبخت، حتی قبل از ملاقات همسرانشان، خوشبخت بوده‌اند.» تنها کسی که می‌تواند شما را خوشبخت کند خود شما هستید! نمی‌دانم این باور نادرست از کجا آمده است که دیگران می‌توانند برای ما خوشبختی به ارمغان بیاورند؟ شاید از فیلم‌ها و ترانه‌ها، آنجاست که آدم‌ها به هم می‌گویند: «قبل از تو، من تنها و شکست‌خورده بودم اما تو زندگی‌ام را عوض کردی!» ولی این‌ها، همه افسانه است.

فردا را به فردا بسپاریم.

هر کسی که قدم به زندگی‌تان می‌گذارد برای شما یک معلم است. این آدم‌ها حتی وقتی عصبی‌تان می‌کنند در حقیقت حد و مرزها و ظرفیت‌های شما را نشان‌تان می‌دهند. اما صِرف معلم بودن آن‌ها، دلیل نمی‌شود که حتماً دوست‌شان بدارید.

تنها کاری که از عهده ما برمی‌آید این است که حداکثر تلاش خود را تا ساعت خواب امشب به کار بگیریم و فردا را به فردا بسپاریم.

بعضی وقت‌ها ما در انتخاب‌های خود، بیش از حد وسواس به خرج می‌دهیم. کاری به ما پیشنهاد می‌شود آن را رد می‌کنیم و می‌گوییم که «این دقیقاً آن کاری که من می‌خواهم نیست.» اگر پیشنهاد بهتری ندارید همین را بچسبید. بر آن تسلط پیدا کنید. مشاهده خواهید کرد که از همین کار به کار دیگر هدایت خواهید شد. اگر پیشنهاد بزرگی ندارید از کوچک آغاز کنید.

اکثر کسانی که درآمدهای سرشار دارند از وقتی پول‌های کلان درآورده‌اند که کار کردن به خاطر پول را کنار گذاشته‌اند! به بیان دیگر آن‌ها ابتدا چیزی را پیدا می‌کنند که به آن عشق می‌ورزند و نیت آن‌ها نه کسب درآمد صِرف، که ارائه خدمت است و پس از آن است که پول به طور خودکار به زندگی‌شان سرازیر می‌شود. آن‌ها صاحب پول و ثروت هستند زیرا خود را از قید آن رها کرده‌اند.

اگر داشتن چیزی را می‌خواهیم باید بتوانیم بدون آن هم زندگی کنیم. وقتی بی‌خیالی پیشه می‌کنیم در موضع قدرت قرار می‌گیریم.

برای شاد زیستن، هیچ رمز و رازی وجود ندارد. کافی است آن را اراده کنی.

مهم نیست که تا کجا سقوط کرده‌اید، امید، همواره پابرجاست.

آیا واقعاً می‌خواهید شاد و خوشبخت زندگی کنید؟ راهش این است که باور کنید: «هیچ کسی بدهکار شما نیست و هر چیزی که به شما داده می‌شود انعام و پاداش شما است.»

انسان‌های خوشبخت، به عادلانه بودن یا نبودن زندگی بهایی نمی‌دهند تمرکز آن‌ها فقط، بر داشته‌هایشان است.

بگذارید بعضی از انتظارات شما را مرور کنیم: - دوستان شما باید پاسخ محبت‌هایتان را بدهند. - مردم باید از شما قدردانی کنند. - هواپیماها باید سروقت برسند. - همه آدم‌ها باید صادق و درستکار باشند. - شوهر شما باید روز تولدتان را به خاطر داشته باشد. همهٔ این توقعات ممکن است منطقی به نظر برسد اما غالباً این چیزها اتفاق نمی‌افتد! و نتیجه‌اش برای شما چیزی جز احساس یأس و ناامیدی و سرخوردگی نیست. استراتژی بهتری هم وجود دارد. درخواست‌های کمتری مطرح کنید و به جای آن‌ها، اولویت‌ها را قرار دهید! در مواردی که همه‌چیز خارج از کنترل شماست به خود بگویید: «من A را ترجیح می‌دهم اما اگر B هم اتفاق افتاد مهم نیست!» این حقیقتاً مثل یک بازی است که در ذهن خود انجام می‌دهید اما اگر بتوانید این بازی را به شکل یک عادت درآورید به سطح بالاتری از آرامش ذهن خواهید رسید.

معنی پذیرش واقعیت این نیست که: «من می‌خواهم در همین وضعیت بمانم.» پذیرش واقعیت یعنی این‌که: «این وضعیت کنونی من است و من اینک، از همین‌جا، به سمت آن چه دلخواه من است حرکت خود را آغاز خواهم کرد.»

بسیاری از ما انسان‌ها در گذر زمان به این باور می‌رسیم که تا زمانی که به تیزهوشی، زیبایی و شوخ‌طبعی دیگران نباشیم یا به اندازه آن‌ها درآمد نداشته باشیم لایق عشق و احترام نیستیم. و بسیار اندک‌اند کسانی که بر زیبایی واقعی درون خویش تکیه می‌کنند. اجازه می‌دهیم دیگران متقاعدمان کنند که بی‌ارزشیم متقاعدمان کرده‌اند که گناهکار هستیم. خود را به نقد می‌کشیم و باور کرده‌ایم که انتقاد از خویشتن، نشانهٔ تواضع و فروتنی است. اما انتقاد از خویشتن، فروتنی نیست، حماقت است.

اگر با زندگی بجنگید همیشه بازنده می‌شوید!

اتفاقی که برای شما روی می‌دهد مهم‌ترین مسأله نیست. مهم‌ترین مسأله این است که احساس شما در قبال این اتفاقات چگونه است؟

به جز عصبانی شدن، راه‌های دیگری هم هست. می‌توانید سرگرم و مجذوب شوید. هرچه کمتر قانون برای خود وضع کنید که دنیا باید چنین و چنان باشد و مردم باید چنین و چنان رفتار کنند، آسان‌تر می‌توانید به خوشبختی و شادکامی برسید.

تنها کسی که می‌تواند شما را خوشبخت کند خود شما هستید! نمی‌دانم این باور نادرست از کجا آمده است که دیگران می‌توانند برای ما خوشبختی به ارمغان بیاورند؟

من یاد گرفتم که نگران گذشته بودن و دلهرهٔ آینده داشتن، کاری عبث و بی‌فایده است و آموختم که مأموریت من، پرداختن به لحظه حال است.

پول مثل یک سگ است، اگر دنبالش کنید فرار می‌کند، اگر فکر کنید که از شما خوشش نمی‌آید پایتان را گاز می‌گیرد. اما وقتی با آن احساس راحتی می‌کنید روی پایتان می‌نشیند.