بریده‌هایی از کتاب شاد ماندن در روزگاران سخت

شاید شما هم شنیده باشید که اگر از سن پانزده سالگی، ده دلار پس‌انداز روزانه را آغاز کنیم در چهل و پنج سالگی میلیونر خواهیم شد. مسلماً این پرسش مطرح می‌شود که «تا آن زمان ارزش یک میلیون دلار چه قدر خواهد بود؟» و پاسخ این است که «یک میلیون دلار بیشتر از نداشتن آن!»

وقتی بزرگ‌تر و کنجکاوتر شدم پدرم مرا نصیحت کرد و گفت: «همیشه فقط برای خرید چیزهایی وام بگیر که بر ارزششان افزوده می‌شود و سرمایه‌ات را افزایش می‌دهد. سرمایه‌گذاری روی ملک و خرید سهامِ باارزش، درآمدت را بالا می‌برد و احتمالاً ارزش افزوده نیز به همراه دارد. درحالی‌که کالاهای مصرفی مثل تلویزیون و دوچرخه، نه‌تنها درآمدی عایدت نمی‌کنند بلکه ارزش اولیه خود را نیز از دست می‌دهند.

بعضی‌ها هیچ وقت پول نقد با خود حمل نمی‌کنند! وقتی کیف‌تان خالی است چطور می‌توانید احساس ثروت کنید؟ برای داشتن این احساس، باید پول همراه داشته باشید. گذاشتن پنجاه دلار اضافه یا دست‌کم بیست دلار اضافه در کیف‌تان را تمرین کنید پولی که هیچ وقت خرجش نمی‌کنید و هر وقت موجودی‌تان به بیست دلار آخر رسید دوباره کیف‌تان را پر کنید.

مردم، همان‌گونه‌ای با شما رفتار می‌کنند که شما با خود رفتار می‌کنید. دنیا، همان‌گونه‌ای با شما رفتار می‌کند که شما با خود رفتار می‌کنید.

وقتی از یک کودک، پرستاری می‌کنید یا با بچه‌گربه‌ای بازی می‌کنید چه احساسی به شما دست می‌دهد؟ ناگهان از خود بی‌خود می‌شوید، زیبایی واقعی را می‌بینید و درحالی‌که این زیبایی‌ها را می‌ستایید سرشار از انرژی و شادابی می‌شوید. بلافاصله احساس می‌کنید که حال بهتری پیدا کرده‌اید. این یک قاعده کلی است: ”توجه کردن به خوبی‌ها و زیبایی‌های بیرونی، باعث بهتر شدن احساسات درونی می‌شود.“

انسان‌های کارآمد به جای ”چرا“ از ”چه“ استفاده می‌کنند، «از این اتفاق ”چه“ می‌آموزم؟ برای حل این مشکل، ”چه“ کاری باید انجام دهم؟» و اگر وضعیت واقعاً مأیوس کننده باشد از خود می‌پرسند، «عجالتاً برای همین امروز، ”چه“ کاری می‌توانم انجام دهم تا اوضاع اندکی بهتر شود؟»

برای شاد زیستن، هیچ رمز و رازی وجود ندارد. کافی است آن را اراده کنی

مهم این است که شما از داشته‌هایتان لذت ببرید و مهم نیست که دیگران چه فکر می‌کنند و چگونه تحت تأثیر قرار می‌گیرند.

قبول واقعیت، نشانه قدرت است

«هیچ لحظهٔ ناگهانی برای موفقیت وجود نداشت هیچ جایی نبود که دفعتاً بگویم ”من شفا یافتم“. آنچه اتفاق افتاد فرایندی کند و تدریجی، برای رسیدن به شناختی بود که می‌گفت: ”من مهم هستم“، یک فرایند تدریجی که مرا بر اوضاع مسلط می‌کرد. و این شیوهٔ غالب، در زندگی واقعی است: «یک فرایند آهسته و پیوسته.»

ما برای زندگی در مقاطع ۲۴ ساعته طراحی شده‌ایم، نه بیشتر. دفعه بعد که احساس یأس و ناامیدی کردید از خود بپرسید: - آیا هوای کافی برای نفس کشیدن دارم؟ - آیا برای امروزم غذا به قدر کافی دارم؟ - آیا پنج دقیقهٔ آینده را، به راحتی پشت سر خواهم گذاشت؟ و آنگاه که از این پنج دقیقه به سلامت گذشتید به پنج دقیقهٔ پس از آن بیندیشید. لقمه‌ها را یکی‌یکی بجوید تا دچار سوء هاضمه نشوید.

تنها وقتی می‌توانید به جنگ مشکلات بروید که از روش یک کوهنورد استفاده کنید. اگر سنگ‌نورد باشید و حین صعود در لبه پرتگاه خطرناکی گیر بیفتید ناگهان تمام توجه شما، معطوف لحظهٔ حال می‌شود! وقتی زندگی شما به خطر می‌افتد دیگر به آینده فکر نمی‌کنید. تمام تلاش شما، متوجه قدم بعدی است و پس از آن، قدم بعدی. سانتی‌متر به سانتی‌متر، تا زمانی که سرانجام، خود را با سر پنجه‌هایتان از خطر می‌رهانید. این شیوه‌ای است که در زندگی روزمره هم باید به کار بگیرید. در زمان‌هایی که زندگی دشوار می‌شود این، تنها راه‌نجات شماست.

هرچه کمتر قانون برای خود وضع کنید که دنیا باید چنین و چنان باشد و مردم باید چنین و چنان رفتار کنند، آسان‌تر می‌توانید به خوشبختی و شادکامی برسید.

تو اول باید تصویر ذهنی‌ات را درست کنی. انسان‌های شاد و موفق می‌دانند که چه می‌خواهند و احساس می‌کنند که استحقاق آن را دارند. نام این ”خودستایی به هنجار و سالم“ است. مهم نیست که اطلاعات و دانش شما چه قدر است، مهم نیست که تاکنون چند کتاب خوانده‌اید یا چند سخن نغز مثبت را به دیوار اتاق‌تان چسبانده‌اید مادامی که قدردان خود نباشید خود شما مانع از تحقق خواسته‌هایتان می‌شوید. باید احساس کنید که لیاقتش را دارید.

مردمان خوشبخت به استقبال تغییرات می‌روند. آن‌ها می‌گویند: «اصلاً چرا باید بخواهم که پنج سال آیندهٔ زندگی‌ام، مثل پنج سال گذشته اش باشد؟»

شاید از فیلم‌ها و ترانه‌ها، آنجاست که آدم‌ها به هم می‌گویند: «قبل از تو، من تنها و شکست‌خورده بودم اما تو زندگی‌ام را عوض کردی!» ولی این‌ها، همه افسانه است. در دنیای واقعی، آدم‌ها می‌گویند: «قبل از تو من مفلوک و بیچاره بودم اما تو همه چیز را نابود کردی!» آدم‌های خوشبخت، خوشبخت‌ها را جذب می‌کنند و بیچاره‌ها، بیچاره‌ها را. آیا وقتی احساس شعف و شادمانی می‌کنید به خود می‌گویید: «باید بروم چند تا آدم عبوس و افسرده پیدا کنم؟» نه! آدم‌های شاد را جست‌وجو می‌کنید. همیشه مثل خود را به‌دست می‌آورید

سپاسگزار خداوند باشید بر نعمت‌ها و داشته‌های خود، حتی اگر بسیار اندک باشد تمرکز کنید تا نعمت‌های بیشتر به زندگی‌تان سرازیر شود. همیشه خوبی‌ها را جستجو کنید. اگر بپرسید: «زمان خوشبختی من کی فرا می‌رسد؟» می‌گویم: «وقتی که شکرگزاری، عادتتان شود.» مردم غالباً می‌گویند: «وقتی به آرزوهایم برسم شاد و خوشحال خواهم شد!» انگار وارونه فهمیده‌اند: «باید شاد و خوشحال باشید تا به آرزوهایتان برسید.»

خیلی وقت‌ها کلید، تلفن یا کیف پول‌مان را گم می‌کنیم و هرچه می‌گردیم اثری از آن‌ها نمی‌یابیم، سرانجام بی‌خیال می‌شویم و از خیرش می‌گذریم. در چنین مواقعی به خود بگویید: «اگر دست از جستجو بردارم پیدایش خواهم کرد.» تلاش بی‌حاصل خود را متوقف می‌کنید و سرگرم امور روزانه‌تان می‌شوید. چند دقیقه بعد، بدون هیچ دلیل مشخصی، تصمیم می‌گیرید که جای یک مبل را در اتاق نشیمن عوض کنید و ناگهان کیف پول گمشده را لای دسته مبل پیدا می‌کنید. رازِ یافتن راه‌حل در زندگی، بسیار شبیه به پیدا کردن کیف پول گمشده است. به خود بگویید: «می‌خواهم راه‌حل را پیدا کنم و پیدایش خواهم کرد. دیگر نیازی نیست که سرتان را به دیوار بکوبید.» بی‌خیال شوید و از کنارش بگذرید.

میزان کارآمدی زندگی شما به میزان گفتن این حرف‌ها بستگی دارد: - من به هیچ چیزی به اندازهٔ ”این لحظه“ احتیاج ندارم. - هیچ کس نیست که بخواهم تحت تأثیرش قرار دهم و هیچ کس نیست که بخواهم به او تبدیل شوم. - من همین هستم که هستم. - من هر چیزی را که برای شاد زیستن نیاز باشد در اختیار دارم.

طبیعت، معنی یأس و ناامیدی را نمی‌فهمد. طبیعت در جستجوی توازن است و شما نمی‌توانید در یک زمان واحد، هم مأیوس باشید و هم متوازن. لازم نیست که زندگی، یک کشمکش بی‌پایان باشد بی‌خیال شوید و بگذارید که هر چیزی، جریان آزادانه خود را پیدا کند. این به معنی بی‌تفاوتی نیست به معنی مجبور کردن و وادار کردن هم نیست. در دنیا چیزی به نام تلاش بیش از اندازه وجود ندارد.