بریده‌هایی از کتاب شاد ماندن در روزگاران سخت

انسان‌های خوشبخت، به عادلانه بودن یا نبودن زندگی بهایی نمی‌دهند تمرکز آن‌ها فقط، بر داشته‌هایشان است.

بگذارید بعضی از انتظارات شما را مرور کنیم: - دوستان شما باید پاسخ محبت‌هایتان را بدهند. - مردم باید از شما قدردانی کنند. - هواپیماها باید سروقت برسند. - همه آدم‌ها باید صادق و درستکار باشند. - شوهر شما باید روز تولدتان را به خاطر داشته باشد. همهٔ این توقعات ممکن است منطقی به نظر برسد اما غالباً این چیزها اتفاق نمی‌افتد! و نتیجه‌اش برای شما چیزی جز احساس یأس و ناامیدی و سرخوردگی نیست. استراتژی بهتری هم وجود دارد. درخواست‌های کمتری مطرح کنید و به جای آن‌ها، اولویت‌ها را قرار دهید! در مواردی که همه‌چیز خارج از کنترل شماست به خود بگویید: «من A را ترجیح می‌دهم اما اگر B هم اتفاق افتاد مهم نیست!» این حقیقتاً مثل یک بازی است که در ذهن خود انجام می‌دهید اما اگر بتوانید این بازی را به شکل یک عادت درآورید به سطح بالاتری از آرامش ذهن خواهید رسید.

معنی پذیرش واقعیت این نیست که: «من می‌خواهم در همین وضعیت بمانم.» پذیرش واقعیت یعنی این‌که: «این وضعیت کنونی من است و من اینک، از همین‌جا، به سمت آن چه دلخواه من است حرکت خود را آغاز خواهم کرد.»

بسیاری از ما انسان‌ها در گذر زمان به این باور می‌رسیم که تا زمانی که به تیزهوشی، زیبایی و شوخ‌طبعی دیگران نباشیم یا به اندازه آن‌ها درآمد نداشته باشیم لایق عشق و احترام نیستیم. و بسیار اندک‌اند کسانی که بر زیبایی واقعی درون خویش تکیه می‌کنند. اجازه می‌دهیم دیگران متقاعدمان کنند که بی‌ارزشیم متقاعدمان کرده‌اند که گناهکار هستیم. خود را به نقد می‌کشیم و باور کرده‌ایم که انتقاد از خویشتن، نشانهٔ تواضع و فروتنی است. اما انتقاد از خویشتن، فروتنی نیست، حماقت است.

اگر با زندگی بجنگید همیشه بازنده می‌شوید!

اتفاقی که برای شما روی می‌دهد مهم‌ترین مسأله نیست. مهم‌ترین مسأله این است که احساس شما در قبال این اتفاقات چگونه است؟

به جز عصبانی شدن، راه‌های دیگری هم هست. می‌توانید سرگرم و مجذوب شوید. هرچه کمتر قانون برای خود وضع کنید که دنیا باید چنین و چنان باشد و مردم باید چنین و چنان رفتار کنند، آسان‌تر می‌توانید به خوشبختی و شادکامی برسید.

من یاد گرفتم که نگران گذشته بودن و دلهرهٔ آینده داشتن، کاری عبث و بی‌فایده است و آموختم که مأموریت من، پرداختن به لحظه حال است.

پول مثل یک سگ است، اگر دنبالش کنید فرار می‌کند، اگر فکر کنید که از شما خوشش نمی‌آید پایتان را گاز می‌گیرد. اما وقتی با آن احساس راحتی می‌کنید روی پایتان می‌نشیند.

شاید شما هم شنیده باشید که اگر از سن پانزده سالگی، ده دلار پس‌انداز روزانه را آغاز کنیم در چهل و پنج سالگی میلیونر خواهیم شد. مسلماً این پرسش مطرح می‌شود که «تا آن زمان ارزش یک میلیون دلار چه قدر خواهد بود؟» و پاسخ این است که «یک میلیون دلار بیشتر از نداشتن آن!»