بریده‌هایی از کتاب هوش هیجانی

کمبودها و نقایص موجود در مهارت‌های عاطفی و هیجانی درمان‌پذیرند:

هوش میان‌فردی توانایی درک و فهم افراد دیگر است: چه‌چیز آن‌ها را تحریک می‌کند و به آن‌ها انگیزه می‌دهد، آن‌ها چگونه کار می‌کنند،

این دو استعداد عبارت‌اند از: مهارت‌های میان‌فردی، نظیر مهارت پزشکی بزرگ همچون کارل راجرز یا رهبری جهانی نظیر مارتین لوترکینگ؛ و استعداد «درون‌نگری» که در یک‌سو می‌توانیم آن را در دیدگاه درخشان زیگموند فروید پیدا کنیم، و در سوی دیگر به‌گونه‌ای ملایم‌تر در رضایت درونی حاصل از همسازی زندگی یک نفر با احساسات واقعی‌اش ببینیم.

هوش و ذکاوت تحصیلی هیچ‌گونه آمادگی عملی برای مقابله با تغییر و تحولات و آشوب‌های زندگی یا بهره‌گیری از فرصت‌های پیش‌آمده ایجاد نمی‌کند. با وجود این، درحالی‌که داشتن ضریب هوشی بالا هیچ تضمینی برای خوشبختی، حفظ شخصیت، یا شادمانی در زندگی به‌دست نمی‌دهد، مدارس و فرهنگ ما بر توانایی‌های تحصیلی تمرکز می‌کنند، و هوش و خرد هیجانی را که مجموعه‌ای از ویژگی‌ها ـ و به‌قول بعضی‌ها شخصیت ـ است و به‌طور گسترده در سرنوشت ما تأثیر دارد نادیده می‌گیرند.

هوش و ذکاوت مدرسه‌ای و تحصیلی نقش اندکی در زندگی هیجانی و احساسی ما دارد. خوش‌فکرترین افراد هم ممکن است در باتلاق تمایلات خطرناک پنهانی فرو روند و اسیر محرک‌های سرکش و مهارناپذیر شوند

این یافته‌ها، نظریهٔ قدیمی تنش و تضاد میان استدلال و احساس را واژگون می‌کند: درواقع، ما نمی‌خواهیم طبق نظر اراسموس، خود را از دست احساسات و هیجان‌ها خلاص کنیم و عقل و منطق و استدلال را در جای واقعی خود قرار دهیم، بلکه می‌خواهیم بین احساسات و هیجان‌ها و عقل و منطق تعادلی منطقی به‌وجود آوریم.

درواقع، می‌توانیم بگوییم که ما دارای دو مغز، دو ذهن یا دو نوع هوش متفاوت هستیم: هوش منطقی و هوش هیجانی.

شبکهٔ کورتکس پشت پیشانی، جسم بادامی به‌عنوان نقطهٔ تلاقی فکر و احساس هیجانی، راه عبور حیاتی به گنجینهٔ دوست داشته‌ها و دوست نداشته‌هایی است که ما در طول زندگی خود کسب می‌کنیم.

این‌ها نوعی اطلاعات حسی بسیار خام‌اند که مبنای کل ادراک ما محسوب می‌شود. چنانچه جسم بادامی حس کند طرح حس مهمی در حال ظاهر شدن است، فوری نتیجه‌گیری می‌کند، و قبل از این‌که گواه و شاهد تأییدکنندهٔ کاملی به‌دست آورد، ماشهٔ واکنش‌های خود را می‌کشد.

این اشتباه‌های هیجانی و احساسی بدون مقدمه و بدوی بر پایهٔ احساس قبل از تفکر قرار دارد. پروفسور لودو به آن‌ها «هیجان متکی به الهام قبلی» می‌گوید، که بر پایهٔ بیت‌های عصبی و تکه‌های اطلاعات حسی‌ای قرار دارد که دسته‌بندی نشده و به صورت موضوعی قابل شناخت و یکپارچه درنیامده است.