بریده‌هایی از کتاب از ترس تا شوق زندگی

پیشکش به تو که قفل زندان ترس را می‌شکنی و می‌روی تا داستان پُرماجرای زندگی را با شوق تجربه کنی

یک امکان دیگر برای ارتباط برقرار کردن با ترس، تصور و تجسم کردن آن در قالب یک انسان است که می‌توانید با او صحبت کنید. برای این کار می‌توانید"گفتگویی با او ترتیب دهید" و این گفتگو را با دو رنگ خودکار در دفترتان ثبت کنید. از این گفتگو سه چیز را استخراج کنید: ۱. "ترس (این موجود) از من چه می‌خواهد؟" ۲. "چه چیزی را می‌خواهد برای من آشکار کند؟" ۳. "اگر من پیام ترس را بگیرم و بهترین استفاده را از آن ببرم، چه تغییر و تحولی در زندگی‌ام روی خواهد داد؟"

تمام باورهای محدودکننده را می‌توان به‌طور کلی در سه دستهٔ زیر تقسیم‌بندی کرد: ۱. بی‌ارزش بودن: این باور که انسان ارزش هیچ چیز را ندارد و لیاقت چیزی غیر از این را ندارد. ۲. بی پناه و بدون تکیه‌گاه بودن: این باور که انسان به‌تنهایی قادر نیست تغییراتی مثبت در زندگی ایجاد کند. ۳. ناامید بودن: این باور که همه چیز "بیهوده و بی‌فایده" است.

ما فقط "عاشق بودنمان" را به تصوراتی پیوند داده‌ایم و این امر دیر یا زود موجب سرخوردگی و یأس ما خواهد شد

اگر عقل و منطق "ناپدید" شده باشد و آگاهی هم در کار نباشد، هنگام مواجهه با عشق، زیر سیلابی از الگوها و عواطف و احساسات سرکوب‌شده غرق می‌شویم

انرژی‌های ذهنی (چه خوب و چه بد) از بین نمی‌روند بلکه فقط تبدیل می‌شوند.

استعداد ایجاد عشق و محبت، همواره بهترین راه شفا یافتن از همهٔ انواع ترس‌هاست

ترس، احساسی "به‌طور کامل طبیعی" است. از لحظه‌ای که ترس، شکلی مزمن به خود بگیرد، دیگر عملکرد طبیعی خود را از دست می‌دهد.

کسی که به تلنگرهای کوچک ترس گوش کند، از تکان‌های شدید آن جلوگیری خواهد کرد.

بدون ترس، یک موجود انسانی نبودیم؛ طبیعی است که دستگاه‌ها و ماشین‌ها از چیزی هراس ندارند. پس بهتر است تعمق و تأمل کنیم.

برای خداوند توانا بسیار ساده بود که ما را عاری از حس ترس و بدون احساس بیافریند اما این‌طور که پیداست، او کار مهم‌تری با ما داشت.

تمام باورهای محدودکننده را می‌توان به‌طور کلی در سه دستهٔ زیر تقسیم‌بندی کرد: ۱. بی‌ارزش بودن: این باور که انسان ارزش هیچ چیز را ندارد و لیاقت چیزی غیر از این را ندارد. ۲. بی پناه و بدون تکیه‌گاه بودن: این باور که انسان به‌تنهایی قادر نیست تغییراتی مثبت در زندگی ایجاد کند. ۳. ناامید بودن: این باور که همه چیز "بیهوده و بی‌فایده" است.

غوطه‌ور شدن (Fl- - ding) روش غوطه‌ور شدن را نخستین بار دکتر "نیکولاس میلسون" در کنفرانس "ترس و وحشت بیمارگونه" به‌صورت دقیق تشریح کرد. این نظریه از جایی آغاز می‌شود که ما با اغراق در صحنه‌های هراس‌انگیز، روانمان را وادار می‌کنیم نوعی "پادزهر" ضد ترس تولید کند.

ترس ممکن است فشار زیادی بر ما وارد آورد و هستی‌مان را به‌صورت چشمگیری محدود کند. به‌طور معمول سعی می‌کنیم از چیزهایی که از آن‌ها می‌ترسیم، دوری کنیم، طوری که چهارچوب‌های زندگی‌مان همواره تنگ‌تر و تنگ‌تر می‌شوند.

ترس‌ها، امیدها و آرزوهای جمعی. بسیار خطرناک است که فقط و فقط تحت تأثیر محرکه‌های خارجی باشیم و بگذاریم در مقام یک انسان کور، افراد کور دیگر ما را رهبری کنند. اگر خودمان ندانیم کیستیم، توسط کسانی رهبری می‌شویم که ادعا می‌کنند حقیقت را یافته‌اند.

هنگامی که ترس‌ها به زمان آینده بازتاب داده شوند، آن را "نگرانی" می‌نامیم. نگرانی‌ها هم به بخش روحی انسان باز می‌گردند زیرا به‌طور معمول، منطق تلاش می‌کند دلیل و علتی برای آن‌ها پیدا کند. گاه ممکن است این نگرانی‌ها عجیب و غریب به نظر آیند و یک فرد بی‌طرف، خود را در برابر منطق‌های شخص نگران، سردرگم ببیند:

تخیلات منفی ما را بیمار می‌کنند و تخیلات مثبت، باعث سلامتی ما می‌شوند. تخیلات مثبت یعنی در مقام "خویشتن" تمام توجه خود را بر عشق، تندرستی و هماهنگی متمرکز کنیم و از صمیم قلب احساس کنیم که شرایط چطور باید باشند؛ یعنی تغییرات مثبت را با چشم دل ببینیم. این خیالبافی نیست. در خیالبافی، مانند توهم‌های وحشت‌آور، منطق به سمت دیگری جهش می‌کند. تجسم مثبت داشتن یعنی پذیرفتن شرایط حاضر در مقام خویشتن (الهی) و این تجربه که چطور شرایط (بدون دخالت مستقیم) با اعطای توجهی هدفمند، به‌صورت مثبت تغییر می‌کند.

با کمک علم حرکت‌شناسی "آزمایش بازو" ثابت شد که برخی انسان‌ها از "دید" ضمیر ناخودآگاه خودشان نمی‌خواهند فاقد ترس باشند و سالم زندگی کنند اگرچه به‌شدت و محکم این ادعا را دارند

کسی که ورزش می‌کند و بدن خود را به لحاظ تحرک و فعالیت به‌کار می‌گیرد، انرژی‌های خود را به جریان می‌اندازد و این‌گونه ذخایر ترس، آسان‌تر از بین می‌روند.

انسانی که گمان می‌کند هیچ ارزشی ندارد، سوت عصبی یک مأمور قطار را نشانهٔ توهین و بی‌ارزش‌شدنش تلقی می‌کند.