بریده‌هایی از کتاب از ترس تا شوق زندگی

ترس و خشونت هنگامی که می‌گوییم فردی خشن است، منظور آن است که پرخاشجوست؛ یعنی، گرایش به خرابکاری گرایش و رفتاری آزاردهنده دارد. رفتارهای خرابکارانه ریشه در این واقعیت دارد که فرد همواره منتظر یک تهدید و در نتیجه وحشت است: "بهتر است پرخاشجو باشم تا این‌که آسیب ببینم." برعکس، دیگران خود را قربانی خشونت می‌بینند یا این‌که هر دو طرف دچار ترس هستند. پس هنگام مواجهه با خشونت باید دو دستهٔ متفاوت را از هم تمییز داد:

ترس باید در جایگاه خود پذیرفته شود و باید ما را به سمت آگاهی هدایت کند. پس بیاموزیم با او همانند همراهی همیشگی زندگی کنیم، نه این‌که همیشه با ترس از مرگ و نگرانی‌های بسیار زندگی کنیم، فقط کافی است به تلنگرهای بسیار ظریف ترس، گوش فرا دهیم، آن را آگاهانه دریافت و با آن زندگی کنیم. کسی که به تلنگرهای کوچک ترس گوش کند، از تکان‌های شدید آن جلوگیری خواهد کرد. پس موضوع، فقط رسیدن به درک صحیح است. لازم است که ترس را خطاب قرار دهیم و متناسب با جایگاهی که دارد، به آن توجه کنیم.

"کسی که ترس را نمی‌شناسد، من را به وحشت می‌اندازد و کسی که از همه چیز و همه کس فرار می‌کند، نیز همین‌طور. اما انسانی را که از میان ترس گذشته باشد، می‌توانم با کمال میل، به‌عنوان الگوی خود بپذیرم."

داستان بچه فیلی است که از همان دوران کودکی با زنجیر به تکه چوبی بسته شده بود. هنگامی که فیل هنوز بچه بود، ضعیف‌تر از آن بود که بتواند چوب را از زمین بیرون بکشد و فرار کند. او "آموخته بود" که چوب قوی‌تر از اوست. هنگامی که بزرگ‌تر شد، باز همچنان مؤدب و منظم در جای خود ایستاد زیرا نمی‌توانست تصور کند که بتواند چوب را از زمین بیرون بکشد، با این‌که دیگر آن کار برایش آسان‌تر شده بود.

باید بیاموزیم که به ترس توجه کنیم و با آن ارتباط داشته باشیم و آن را در جایگاه یک آموزگار بپذیریم. سپس ترس، ویژگی پنهانی و درک‌نشدنی‌اش را از دست می‌دهد. آن‌گاه "شجاعت به جای ترس" قرار می‌گیرد و این‌گونه عشق به زندگی را پیدا می‌کنیم.

پایه و بنیان این روش درمانی این است که رفتارمان را در قبال محرکه‌های ترس تغییر دهیم. در روشی که امروزه مرسوم است، مراجعه‌کننده ترس‌های خود را به‌صورت یک فهرست درمی‌آورد و درمان "ساده‌ترین و بی‌خطرترین" آن را آغاز می‌کند. اگرچه میزان موفقیت بالاست، همهٔ مراجعه‌کنندگان حاضر نیستند این روش را تا پایان ادامه دهند. شرکت در ۲۵ تا ۳۵ جلسهٔ درمانی به مفهوم آن است که به مدت شش ماه هفته‌ای یک بار، در برابر محرکه‌ها و موقعیت‌های ترس‌آور قرار گیرند. در بسیاری از موارد، ترس راه‌های دیگری برای بروز خود انتخاب می‌کند. به این موضوع پرداخته نمی‌شود که ترس از انسان چه می‌خواسته است و نیز رشد روحی و روانی که در مبارزه با ترس نصیب انسان می‌شود. با این حال این روش ممکن است سودمند باشد و رفتار جدیدی در زندگی روزمره به همراه آورد.

در شرایطی که دیگر جدایی باید به‌طور نهایی به مرحلهٔ عمل درآید، ترس از جدایی به اوج خود می‌رسد، به جستجوی طرف مقابل برمی‌خیزد و جدایی ملموس و محسوس می‌شود و شاید انسان احساس کند تکه تکه شده است.

می‌توان ادعا کرد یک رابطه تنها زمانی خوب و بالغ می‌شود که حداقل سه جدایی را با موفقیت پشت سر گذاشته باشد.

اگرچه به‌عنوان مثال خطر مارگزیدگی به‌مراتب کمتر از کشته شدن در یک سانحهٔ رانندگی است، از دیدن یک ماشین ترسی به خود راه نمی‌دهیم درحالی‌که دیدن یک مار، ما را به وحشت می‌اندازد.

ترس از سرنوشت، ترس از خدایی ناعادل است که مادرشوهری بدطینت را نصیب یک نفر و برنده شدن در قرعه‌کشی را نصیب فردی دیگر می‌کند. به‌خصوص افرادی که روی رفتار و احساساتشان کنترل ندارند، دچار چنین ترسی می‌شوند.

خدمت کردن به‌هیچ‌وجه کار دشواری نیست و انرژی‌ای مصرف نمی‌کنید بلکه با انجام آن در شما و دیگران انرژی ایجاد می‌شود.

فردی که از تنهایی وحشت دارد، دست‌کم یک بار در زندگی، احساس تنهایی بسیار عمیقی را تجربه خواهد کرد.

حس این‌که ترس می‌خواهد به شما چه بگوید، فقط بر عهدهٔ خود شماست.

با کمی حساسیت نشان دادن، راه رهایی از ترس را پیدا خواهید کرد، همان راهی که خود ترس جلوی پای شما قرار می‌دهد.

ترس، خود را در چهار جنبهٔ وجود ما نشان می‌دهد که در ادامه به آن خواهم پرداخت: ۱. از نظر جسمی ۲. از نظر روانی ۳. از نظر روحی ۴. از نظر رفتاری

ترس‌های جمعی همواره در درون خود، نوعی مادهٔ منفجرهٔ پنهان دارند.