بریده‌هایی از کتاب پدرکشی

rira bien qui rira le dernier؛ کسی که آخر می‌خندد، بهتر می‌خندد.

انسان‌های خردمند معتقدند که همه‌چیز بی‌معناست، اما آدم‌های عاشق دانایی و معرفتی بسیار ژرف‌تر از خردمندان دارند.

هدفِ غاییِ رقص نمایشِ جسم است. همهٔ ما سال‌ها با این سوءبرداشت زیسته‌ایم که هر شخصی صاحبِ یک بدن است. اکثرِ ما این بدن را تصرف نکرده‌ایم یا آن‌قدر بد آن را به کار گرفته‌ایم که بیش‌تر شبیه است به تمسخر و اتلافِ جسم.

هیچ‌کس مانند رقصنده ساکنِ تمامیتِ جسم خود نیست.

«آره، جوون‌ها فقط چیزی رو دوست دارن که فوری به دست بیاد.» «خب من هم جوونم.» «تو خاصی. برگزیده‌ای. این یه امتیازه برای تو، اما باید بهاش رو هم بپردازی.» «بهایی که باید بپردازم اینه که ببینم بقیهٔ آدم‌ها یه مشت احمقن؟» «بهایی که باید بپردازی اینه که فقط وجه احمقِ شخصیتِ آدم‌ها رو ببینی.»

«ثباتْ خلافِ طبیعت است؛ خلافِ زندگی است. تنها مُردگان‌اند که به طور قطع باثبات هستند.»

«اصلاً چرا باید به اتفاقاتی مثل سالگرد تولد که چندان هم اتفاق به حساب نمی‌آن این‌قدر اهمیت داد؟»

«تو می‌گی یه شعبده‌باز تماشاچی‌هاش رو دوست داره. فکر نمی‌کنی احساس اون به مخاطبش بیش‌تر خودبزرگ‌بینی و برتری باشه؟ یه‌جور محبت همراه با تحقیر؟» «امکان نداره. باید بدونی که اولین تماشاچیِ یه شعبده‌باز خودشه؛ چون اون همیشه جلو آینه تمرین می‌کنه. وقتی آدم ساعت‌های متوالی رو تنها مقابل تصویر خودش می‌گذرونه، بی‌اختیار کوچیک و فروتن می‌شه.»

«به‌هرحال شعبده کردن یعنی حقه‌بازی و تقلب.» «باهات موافق نیستم. یک فرق مهم و اساسی بین شعبده‌بازی و حقه‌بازی هست: در شعبده واقعیت به نفعِ مخاطب و با هدف خوشایند بودن برای بیننده و ایجاد نوعی تردیدِ رهایی‌بخش تغییر شکل می‌ده. اما در تقلب واقعیت برای آسیب رسوندن به طرف مقابل و به قصد دزدیدن پولش تغییر می‌کنه.» «اگه موضوع فقط پوله که...» «موضوع خیلی مهم‌تر از پوله. شعبده‌باز مخاطبش رو دوست داره و براش ارزش قایله، اما یه متقلب در حقیقت از طرف مقابل دزدی می‌کنه و اون رو تحقیر می‌کنه.»

وقتی جو سراغ پدرش را می‌گیرد، مادرش در پاسخ به او می‌گوید «وقتی به دنیا اومدی، وِلم کرد، رفت. مردها همینن.»