بریده‌هایی از کتاب پدرکشی

هنر رقصنده‌های آتش هرگز در خدمت ایجادِ لذت مبتذلِ انجام کاری بی‌نهایت دشوار نیست. در پیوند دادن این دو الاهه ــ رقص و آتش ــ منطقی عمیق نهفته است؛ احساسی که تماشای یک رقصندهٔ بزرگ آتش در انسان ایجاد می‌کند شبیه است به احساس تماشای کُنده‌ای در حال سوختن: آتش می‌رقصد و رقصنده می‌سوزد. این درست همان حرکت و همان جنب‌وجوش است، آشفته و درعین‌حال هماهنگ. نبردِ بی‌فاتحِ دیونیزوس و آپولون، توالیِ خطر و مهارت، دیوانگی و خِرد، میل و کمال.

این یک قاعدهٔ عمومی است: بین دو هنرمند با استعداد و نبوغِ یکسان، هنرمندِ زن در قیاس با هنرمند مردِ هم‌تراز با او، همیشه اطمینان و شوقِ بیش‌تر و کامل‌تری در مخاطب ایجاد می‌کند. این قانون پایه و اساسِ تحریفاتی را که طی هزاره‌ها زن‌ستیزی به آن‌ها خو گرفته‌ایم، متزلزل می‌کند؛ اما به‌هرحال نمی‌شود با این قاعده و اصل اولیه مخالفت کرد.

از جو پرسید «واسه چی می‌خوای شعبده‌باز بشی؟» سکوت. جو مبهوت و ساکت نگاهش کرد. «واسه این‌که به همه نشون بدی از همه بهتری؟» و ادامه داد «واسه این‌که ستاره بشی؟» سکوتی معنادار. نورمان گفت «اصلاً هدفِ شعبده کردن چیه؟» بعد از کمی سکوت خودش به سؤالش پاسخ داد. «هدف شعبده کردن اینه که دیگری رو وادار کنی به واقعیت شک کنه.»

بچه‌هایی که پدرشون رو نمی‌شناسن از این موضوع رنج می‌برن. اما رنجی بزرگ‌تر از اون در دنیا هست: رنج پدری که فرزندش نمی‌شناسدش.