بریده‌هایی از کتاب پدر حضانتی

«اگر به انسان شک می‌کنی، به انسانیت فکر کن

به قول شراب‌سازها «باید به تاک فشارآورد تا بار بدهد.» من هم برای ساختن شرابِ خود، ناعادلانه‌ترین مجازات‌ها را، بی‌آن‌که بدانی، بر تو تحمیل کردم.

در جهانی که دیگر از لفاظی‌ها و صدای انفجار خنده‌های تو نمی‌لرزد

جلو ورودی کلیسا و در قبرستان همهٔ آدم‌ها، از هر نسلی که بودند، در ستایش تو یک پرسش دردناک را تکرارمی‌کردند، «بعد از این دیگر چه کسی مرا خواهد خنداند؟»

با بدل کردن درام‌هایت به نیروی حیات، رنج‌هایت به انرژی مثبت، افسردگی‌های مُزمنت به شوخ‌طبعی ویرانگر و جنون مادرزادی‌ات به سخت‌گیری شغلی، یک قرن را سپری کرده بودی.

شاید تو حالا دیگر دستیار کارگردانِ نمایش نباشی، اما تا ابد سوفلورِ من خواهی ماند.

«همیشه باید خیال‌بافی کرد. این هم دلیلش.» بعد خودکارش را به من داد و قرارداد را امضا کردم.

ترس، مشاور و راهنمای خوبی نیست.

مُرده‌هایی هستند که بهتر است بعد از مرگ‌شان فوراً ظرف غذای‌شان را از روی میز برداشت، اما بعضی مُرده‌ها تا ابد مهمان‌هایی عزیز خواهند ماند.

اگر حق انتخاب می‌داشتم، هُل دادن صندلی چرخ‌دار را به راه رفتن پشت‌سر یک تابوت ترجیح می‌دادم

هر چند غیاب تو دردناک است و آزاردهنده، در جهانی که دیگر از لفاظی‌ها و صدای انفجار خنده‌های تو نمی‌لرزد، توانستی کاری کنی که تا امروز دلم برایت تنگ نشود. منظورم از «دلتنگی»، «از دست دادن قطعی و کامل» است

هر چند غیاب تو دردناک است و آزاردهنده، در جهانی که دیگر از لفاظی‌ها و صدای انفجار خنده‌های تو نمی‌لرزد، توانستی کاری کنی که تا امروز دلم برایت تنگ نشود. منظورم از «دلتنگی»، «از دست دادن قطعی و کامل» است

هر چند غیاب تو دردناک است و آزاردهنده، در جهانی که دیگر از لفاظی‌ها و صدای انفجار خنده‌های تو نمی‌لرزد، توانستی کاری کنی که تا امروز دلم برایت تنگ نشود. منظورم از «دلتنگی»، «از دست دادن قطعی و کامل» است

جلو ورودی کلیسا و در قبرستان همهٔ آدم‌ها، از هر نسلی که بودند، در ستایش تو یک پرسش دردناک را تکرارمی‌کردند، «بعد از این دیگر چه کسی مرا خواهد خنداند؟» تو؛ بازیگر نافذ، بامزه، غیرقابل‌کنترل، خودمحور و انسان بخشنده و سودمندی بودی که با بدل کردن درام‌هایت به نیروی حیات، رنج‌هایت به انرژی مثبت، افسردگی‌های مُزمنت به شوخ‌طبعی ویرانگر و جنون مادرزادی‌ات به سخت‌گیری شغلی، یک قرن را سپری کرده بودی.

وقتی زنی توجه و علاقهٔ مردی را جلب می‌کند، اما خود را از آن مرد دریغ می‌کند، ممکن است روزی به عنوان تسلی و همدردی به او هدیه‌ای بدهد که هرگز از او جدا نشود.

آن‌قدر روی نقشم کار کرده بودم که نمی‌توانستم احساس یتیم بودن، به‌رغم زنده بودنت، را به طور کامل کنار بگذارم؛

«انتقام، غذاییه که همیشه سرد خورده می‌شه. من یه‌بار دیگه گرمش کردم، اما به‌ش دست نزدم.»

شاید برخی معتقد باشند که من با امید به آسان‌تر کردن زندگی تو، زندگی خود را بیش‌ازحد پیچیده کرده‌ام، اما مأیوس کردنِ تو همیشه برای من کاری غیرممکن بود. تو فروشندهٔ معجزه بودی و مرا به عنوان تهیه‌کنندهٔ کالای خود برگزیده بودی، پس من باید شایستگی خود را برای دستورها، اعتماد و توقعاتِ تو نشان می‌دادم.

آن‌چه تو بودی، هنوز می‌تواند منشأ چیزی در جهان باشد.

تقریباً می‌توان گفت هرگز برایت دلتنگ نمی‌شوم، پاپا. بیش از آن‌که تو را بشنوم با تو حرف می‌زنم، اما از وقتی که مُرده‌ای احساس می‌کنم زندگی دوگانه‌ای دارم. بی‌شک از فقدان نگاهت، صدایت، خنده‌ات و دستت بر شانه‌ام، رنج می‌برم، اما هنوز فضای زیادی در زندگی من برای توست. حتا اگر این فضا، چنان که احساس می‌کنم، کم‌کم موجب تهی شدن محیطِ اطرافم شود.