بریده‌هایی از کتاب غدیر

«کلِمَةُ لا الهَ الّا اللّه حِصْنی» و «ولایة علی بن ابیطالب حصنی»، این هر دو، حصن وپاسدار انسان هستند و جلوگیر از ضایع شدن‌ها و از دست رفتن‌ها. ولایت ادامه توحید است وخود توحید.

انسان به روشنفکری و روشن دلی، به عشق و شناخت، به حجت، به نور، به امین، نیازمند است. و ولایت، عهده‌دار این نیازهای عمیق و عظیم انسان است

و این مقام ولایت است که استعدادهای بشر را بیرون ریخت و خلق کریمه و استعدادهای خوب او را شکوفا کرد و از بشر، انسان بیرون کشید

مالک خودش را برای خودش می‌خواهد و علی مالک را برای خدا می‌خواهد. و تفاوت علاقه‌ها به همان اندازه است که انگیزه علاقه‌ها با هم تفاوت دارند

این ولایت، بالاتر از محبت و دوستی و عشق است؛ که عشق علی در دل دشمنان او هم خانه داشت. آنها که شکوه و وقار کوه و زیبایی دشت و عظمت کویر و دریا و جلوه طلوع و غروب، اسیرشان می‌کند و چشمشان را می‌گیرد و دلشان را به بند می‌کشد، چگونه می‌شود شکوه و عظمت آن روح بزرگتر از کوه، زیبایی و گستردگی آن قلب وسیع‌تر از هستی و عظمت و ناپیدایی آن سینه ناپیداتر از کویر و عمیق‌تر از دریا و جلوه آن طلوع بی غروب، چشم و دل و عشق و احساسشان را پر نکند.

و انسان یعنی همین، یعنی در سطح وظیفه زندگی کردن؛ چون این حیوان است که تمام مسائلش با غرایزش حل و فصل می‌شود، حتی امنیت و رفاه و نظم و عدالت را با غریزه تأمین می‌کند.

درود بر آنها که اللّه سرپرست و رسول چراغ و علی جلودارشان است. درود بر آنها که چنین راهی را، با سر رفته‌اند.

ولایت علی، نه علی را دوست داشتن که فقط علی را دوست داشتن است.

مگر نه این است که می‌میریم؟ پس بگذار مرگی را انتخاب کنیم که زندگی‌هایی را بارور کند و بهره‌هایی بیاورد.

ولایت علی، نه علی را دوست داشتن که فقط علی را دوست داشتن است

انسان پس از گسترش دانش‌هایش اگر چیزی را بدست بیاورد و چیزی را کشف کند، همان‌هایی است که تجربه‌اش کرده و با آن روبرو بوده است و چه بسیار عوالمی که هنوز به آن نرسیده‌ایم و تجربه‌اش نکرده‌ایم و چه بسیار مراحلی که هنوز از آن بی‌خبریم و غافلیم.

معاویه گر چه علی را دوست دارد، ولی سلطنت را بیشتر از علی خواهان است و دوستدار آن است. و احمد حنبل گر چه برای علی شعر می‌سراید اما حکومت دیگری را به عهده دارد. و جرج جرداق گر چه از علی می‌نویسد، اما برای علی نمی‌نویسد؛ که محرکی دیگر دارد و عاطفه‌ای فقط او را به چرخ انداخته است. اما مالک؟ این مالک است که ولایت علی را به عهده دارد و این بار گران را به آسانی می‌کشد.

او از روزهای اول دعوت تا واپسین لحظه‌های حیات، همیشه علی را نشان می‌داد و سفارش می‌کرد که بر او جلو نیفتید که گمراه می‌شوید و از او کنار نکشید که از دست می‌روید.

هر کس با هر مشربی و عقیده‌ای، می‌تواند دوستدار علی باشد. در علی، علم و عشق، تدبیر و شمشیر، حریت و عبودیت، نجوای دل و آتش سخن، زمزمه شب و فریاد روز، قدرت و عزت و تواضع و ذلت، نرمش و آشنایی و خشونت و پایداری، در علی این همه هست و این همه بخاطر حق است

و زیر بنا و سرّ آن همه فداکاری و جانبازی شیعه در طول تاریخ همین شناخت و همین یافت برهانی و عینی است. ۱ ـ او می‌داند که ولی بیش از او به او علاقه دارد. ۲ ـ و بیش از او به منافع او آگاهی دارد، لذا امر او را هر چه باشد می‌پذیرد و دستور او را هر چه باشد گردن می‌نهد و حتی به میان آتش می‌نشیند و به استقبال مرگ می‌رود.

و انسان یعنی همین، یعنی در سطح وظیفه زندگی کردن؛

ولایت علی، نه علی را دوست داشتن که فقط علی را دوست داشتن است.

موحد، جز خدا کسی را حاکم نمی‌گیرد. جز وظیفه چیزی او را حرکت نمی‌دهد. هیچ قدرت و ثروت و جلوه‌ای در روح او موجی نمی‌آورد و هیچ دستوری او را از جا نمی‌کنَد. جز دستور حق و امرِ اللّه، از هر زبانی که این دستور برخیزد و از هر راهی که این امر برسد.

انسان به روشنفکری و روشن دلی، به عشق و شناخت، به حجت، به نور، به امین، نیازمند است. و ولایت، عهده‌دار این نیازهای عمیق و عظیم انسان است، آن هم انسانی که می‌داند، نیازش بالاتر از رفاه و بالاتر از حریت و آزادی و بیشتر از عدالت است.

چرا ولایت بزرگترین نعمت‌هاست و بالاترین نعمت‌هاست و به تعبیر قرآن متمم نعمت‌هاست؛ چون این مقام ولایت است که تمام نعمت‌ها را به کار می‌گیرد و به جریان می‌اندازد و این مقام ولایت است که تمام استعدادها را شکفته می‌کند و بارور می‌نماید، درست مثل اینکه من یک کارخانه بزرگ وسیع را دارا باشم اما از طرز کار و طرز بهره‌برداری از آن بی‌خبر باشم. این کارخانه که می‌تواند در روز، بی نهایت به من سود برساند، بر اثر نبود آگاهی و جهالت من، یک بار سنگین می‌شود که به مرور زمان مرا از پای در می‌آورد و خودش هم می‌پوسد و هدر می‌شود. یک مهندس آگاه و مهربان متمم این کارخانه وسیع و عظیم است. بدون او این همه نعمت، این همه استعداد، راکد می‌ماند و حتی به هدر می‌رود و ضایع می‌گردد.