بریده‌هایی از کتاب اقیانوس انتهای جاده

آدم‌بزرگا در درون اصلاً شبیه آدم‌بزرگا نیستن. در ظاهر بزرگ و خودبین هستن و همیشه می‌دونن دارن چی‌کار می‌کنن. در درون درست همونی هستن که همیشه بوده‌ن. مثل وقتی که همسن تو بودن. واقعیت اینه که اصلاً آدم‌بزرگی وجود نداره. حتی یه نفر توی این دنیای بزرگ.»

به‌هرحال کتاب‌ها از آدم‌ها مطمئن‌تر بودند.

دلم برای دوران کودکی تنگ نمی‌شود، اما دلم برای لذت‌های کوچکی که داشتم تنگ می‌شود، حال آن‌که چیزهای بزرگ‌تر تباه می‌شود. نمی‌توانستم دنیایی را که در آن بودم کنترل کنم، نمی‌توانستم از آدم‌ها، مسائل و لحظاتی که آزارم می‌داد دوری کنم، اما لذت را در چیزهایی می‌جستم که مایهٔ خوشحالی‌ام می‌شد.

«هیچ‌کس در اصل شبیه اون چیزی که درونشه نیست. تو هم نیستی. من هم نیستم. آدما پیچیده‌تر از این حرفان. در مورد همه هم صدق می‌کنه.»

خیلی چیزها از توی کتاب‌ها یاد می‌گرفتم. بیشتر اطلاعاتی که در مورد رفتار آدم‌ها داشتم در کتاب‌ها خوانده بودم، و این‌که چه‌طور رفتار کنم. کتاب معلم و مشاور من بود.

خاطرات کودکی بعضی‌وقت‌ها زیر اتفاقاتی که بعدها در زندگی می‌افتد مدفون و پنهان می‌شود، مثل اسباب‌بازی‌های دوران کودکی که تهِ کمدهای انباشتهٔ بزرگسالی چپانده می‌شود، اما هرگز تا ابد گم نمی‌شود

بزرگ که می‌شدم خیلی چیزها از توی کتاب‌ها یاد می‌گرفتم. بیشتر اطلاعاتی که در مورد رفتار آدم‌ها داشتم در کتاب‌ها خوانده بودم، و این‌که چه‌طور رفتار کنم. کتاب معلم و مشاور من بود.

«مشکل موجودات زنده همینه. زیاد نمی‌مونن. یه روز بچه‌گربه‌ت می‌میره، یه روز گربهٔ پیرت. بعد فقط خاطراتشون می‌مونه. و خاطرات محو می‌شن و با هم ترکیب می‌شن و پخش می‌شن...»

خاطرات کودکی بعضی‌وقت‌ها زیر اتفاقاتی که بعدها در زندگی می‌افتد مدفون و پنهان می‌شود، مثل اسباب‌بازی‌های دوران کودکی که تهِ کمدهای انباشتهٔ بزرگسالی چپانده می‌شود، اما هرگز تا ابد گم نمی‌شود.

به‌هرحال کتاب‌ها از آدم‌ها مطمئن‌تر بودند.