بریده‌هایی از کتاب اقیانوس انتهای جاده

«می‌خوام چیز مهمی رو بهت بگم. آدم‌بزرگا در درون اصلاً شبیه آدم‌بزرگا نیستن. در ظاهر بزرگ و خودبین هستن و همیشه می‌دونن دارن چی‌کار می‌کنن. در درون درست همونی هستن که همیشه بوده‌ن. مثل وقتی که همسن تو بودن. واقعیت اینه که اصلاً آدم‌بزرگی وجود نداره. حتی یه نفر توی این دنیای بزرگ.»

نامه نداشتم. با ‌این‌همه هر روز صندوق پست را نگاه می‌کردم تا ببینم چیزی برای من نیامده باشد.

«هیچ‌کس در اصل شبیه اون چیزی که درونشه نیست. تو هم نیستی. من هم نیستم. آدما پیچیده‌تر از این حرفان. در مورد همه هم صدق می‌کنه.»

به‌هرحال کتاب‌ها از آدم‌ها مطمئن‌تر بودند.

«مشکل موجودات زنده همینه. زیاد نمی‌مونن. یه روز بچه‌گربه‌ت می‌میره، یه روز گربهٔ پیرت. بعد فقط خاطراتشون می‌مونه. و خاطرات محو می‌شن و با هم ترکیب می‌شن و پخش می‌شن...»

آدم‌بزرگ‌ها راه‌ها را دنبال می‌کنند. بچه‌ها آن‌ها را کشف می‌کنند. آدم‌بزرگ‌ها دوست دارند صدها و هزاران بار همان راهِ همیشگی را بروند

هیولاها به هر شکل و اندازه‌ای درمی‌آن. بعضی‌هاشون چیزهایی هستن که آدما ازشون می‌ترسن. بعضی‌هاشون چیزهایی هستن که مدت‌ها پیش آدما ازشون می‌ترسیدن. بعضی‌وقتا هیولاها چیزهایی هستن که آدما باید ازشون بترسن، ولی نمی‌ترسن.»

ذهنم را مشغولِ کتابی کردم. وقتی زندگی واقعی خیلی سخت و دشوار می‌شد این‌کار را می‌کردم

دلم برای دوران کودکی تنگ نمی‌شود، اما دلم برای لذت‌های کوچکی که داشتم تنگ می‌شود، حال آن‌که چیزهای بزرگ‌تر تباه می‌شود.

به‌هرحال کتاب‌ها از آدم‌ها مطمئن‌تر بودند.

«می‌خوام چیز مهمی رو بهت بگم. آدم‌بزرگا در درون اصلاً شبیه آدم‌بزرگا نیستن. در ظاهر بزرگ و خودبین هستن و همیشه می‌دونن دارن چی‌کار می‌کنن. در درون درست همونی هستن که همیشه بوده‌ن. مثل وقتی که همسن تو بودن. واقعیت اینه که اصلاً آدم‌بزرگی وجود نداره. حتی یه نفر توی این دنیای بزرگ.»

«مشکل موجودات زنده همینه. زیاد نمی‌مونن. یه روز بچه‌گربه‌ت می‌میره، یه روز گربهٔ پیرت. بعد فقط خاطراتشون می‌مونه. و خاطرات محو می‌شن و با هم ترکیب می‌شن و پخش می‌شن...»

بزرگ‌ترها را خوب می‌شناختم و می‌دانستم اگر به آن‌ها بگویم چه اتفاقی افتاده حرفم را باور نمی‌کنند. به‌نظر می‌آمد هربار می‌خواهم واقعیت را به آن‌ها بگویم به‌ندرت حرفم را باور می‌کنند.

«هیچی مثل روز اولش نمی‌شه. چه یک ثانیه بگذره، چه صد سال. همه‌چی تغییر می‌کنه و عوض می‌شه. آدم‌ها هم مثل اقیانوس عوض می‌شن.»

من ازش متنفر نیستم. همون کاری رو می‌کنه که طبق ذاتش باید بکنه.

ترس از مرگ به انسان قدرت می‌دهد

هیولاها هم می‌ترسن. برای همین هیولان.

«هیچ‌کس در اصل شبیه اون چیزی که درونشه نیست. تو هم نیستی. من هم نیستم. آدما پیچیده‌تر از این حرفان. در مورد همه هم صدق می‌کنه.»

ذهنم را مشغولِ کتابی کردم. وقتی زندگی واقعی خیلی سخت و دشوار می‌شد این‌کار را می‌کردم.

«دوران کودکی‌ام را به‌وضوح به یاد دارم .... چیزهای بدی را می‌دانستم. اما می‌دانستم که بزرگ‌ترها نباید بدانند که چه می‌دانم. باعث وحشتشان می‌شد.»