بریده‌هایی از کتاب کافکا در ساحل

فرد از دو نفر دیگر ساخته شده بود. همه از این وضع راضی بودند و هرگز زیاد به آن فکر نمی‌کردند. اما بعد خدا یک چاقو برداشت و هرکس را دو قسمت کرد، درست از وسط. بنابراین از آن پس دنیا فقط به مذکر و مؤنث تقسیم شد، در نتیجه مردم عمرشان را صرف این می‌کنند که این طرف و آن طرف بدوند و دنبال نیمه‌ی گمشده‌شان بگردند.

اگر سعی کنی برای فکر کردن در مورد چیزها از سرت استفاده کنی، مردم نمی‌خواهند با تو هیچ کاری داشته باشند

هیچ جنگی نیست که به همه‌ی جنگ‌ها پایان دهد. جنگ در جنگ رشد می‌کند. خونی را که بر اثر خشونت ریخته شده می‌بلعد، از بدن‌های مجروح تغذیه می‌کند. جنگ موجودی کامل و خودکفاست.

هرچه بیشتر به توهمات فکر کنید، متورم‌تر می‌شوند و شکل می‌گیرند و دیگر توهم نیستند.

آنچه بیرون از توست منعکس‌کننده‌ی چیزهای درون تو است و آنچه درون توست منعکس‌کننده‌ی چیزهای بیرونی است. بنابراین وقتی به هزارتوی بیرون از خودت قدم می‌گذاری، همزمان به هزارتوی درون نیز قدم گذاشته‌ای. کاری بی‌تردید خطرناک.»

ضرورت مفهومی مجرد است. ساختمانی متفاوت با منطق، اخلاق یا معنی دارد. وظیفه‌اش کاملاً به نقشی وابسته است که بازی می‌کند. آنچه نقشی بازی نمی‌کند نباید وجود داشته باشد. آنچه ضرورت ایجاب می‌کند لازم است وجود داشته باشد.

با هر طلوع تازه دنیا دیگر همان دنیای روز قبل نیست. و تو هم دیگر همان آدمی که بودی نیستی.

اشتباهات فردی در قضاوت معمولاً می‌تواند اصلاح شود. تا زمانی که جرئت داشته باشی به اشتباهاتت اعتراف کنی، اوضاع می‌تواند بهتر شود.

در زندگی هر کس یک نقطه‌ی بدون بازگشت وجود دارد. و در موارد خیلی کمی، نقطه‌ای است که دیگر نمی‌توانی جلوتر بروی. و وقتی به آن نقطه رسیدیم، تنها کاری که می‌توانیم بکنیم در آرامش پذیرفتن واقعیت است. این‌طوری زنده می‌مانیم.»

بستن چشم‌هایت چیزی را تغییر نمی‌دهد. هیچ‌چیز فقط به‌خاطر اینکه تو آنچه را دارد اتفاق می‌افتد نمی‌بینی، ناپدید نمی‌شود. در حقیقت، بار دیگری که چشم‌هایت را باز کنی اوضاع حتی خیلی بدتر خواهد بود. دنیایی که ما در آن زندگی می‌کنیم این چنین است،

در زندگی هر کاری بکنیم، باید جوابش را پس بدهیم. که حتی در کوچک‌ترین پیش‌آمدها چیزی به‌عنوان تصادف وجود ندارد.»

چشم‌هایم را می‌بندم. این بار می‌توانم بخوابم. یک خواب عمیق عمیق، شاید عمیق‌ترین خوابم از وقتی از خانه فرار کرده‌ام. انگار در آسانسور عظیمی هستم که آهسته، در سکوت مرا عمیق‌تر و عمیق‌تر به زیر زمین می‌برد. عاقبت، همه‌ی نورها ناپدید می‌شود، همه‌ی صداها محو می‌شود.

باید نگاه کنی! این یکی دیگر از قوانین ماست. بستن چشم‌هایت چیزی را تغییر نمی‌دهد. هیچ‌چیز فقط به‌خاطر اینکه تو آنچه را دارد اتفاق می‌افتد نمی‌بینی، ناپدید نمی‌شود. در حقیقت، بار دیگری که چشم‌هایت را باز کنی اوضاع حتی خیلی بدتر خواهد بود.

سرش را بالا می‌آورد و یکراست به چشم‌هایم نگاه می‌کند: «فقط یک چیز. می‌خواهم مرا به یاد داشته باشی. اگر مرا به یاد داشته باشی، آن وقت اگر همه‌ی آن‌های دیگر فراموشم کنند برایم اهمیت ندارد.»

«مثل این نیست که تو بخشی از خودت را قطع کنی و دور بیندازی. ما آن را دور نمی‌اندازیم ــ آن را می‌پذیریم، در درونمان.»

آدم‌هایی که حصارهای بلند و قوی می‌سازند کسانی هستند که بیش از همه جان به در می‌برند. با انکار این واقعیت فقط در معرض این خطر قرار می‌گیری که خودت به بیابان رانده شوی...»

ژان ژاک روسو گفت تمدن از زمانی آغاز شد که انسان حصارها را برپا کرد. دیدگاهی بسیار زیرکانه است. و این حقیقت دارد ــ هر تمدنی محصول فقدان آزادیِ در حصار قرار گرفته است

«حضور خالص پیش‌درآمد غیرقابل درک گذشته است که آینده را نابود می‌کند. در حقیقت، همه‌ی حس‌ها خاطره‌اند.»

در زندگی هر کس یک نقطه‌ی بدون بازگشت وجود دارد. و در موارد خیلی کمی، نقطه‌ای است که دیگر نمی‌توانی جلوتر بروی. و وقتی به آن نقطه رسیدیم، تنها کاری که می‌توانیم بکنیم در آرامش پذیرفتن واقعیت است. این‌طوری زنده می‌مانیم.»

اگر همه نابغه بودند دنیا حسابی به هم می‌ریخت. کسی باید مراقب باشد، به کارها رسیدگی کند.