بریده‌هایی از کتاب فرمول برنامه‌ریزی؛ راهنمایی برای ایجاد فهرست‌های کاری

به خاطر بسپارید، پربازده بودن به معنی مشغول نگه داشتن خود نیست. بلکه به معنی به انجام رساندن کارهای درست برپایهٔ اهداف کوتاه‌مدت و بلندمدتتان است.

قانون پارکینسون را بخاطر بیاورید: «کار به اندازهٔ زمان اختصاص داده شده جهت تکمیلش طول می‌کشد.»

تمرکز به شما اجازه می‌دهد کارهای مهمتان را انجام دهید تا اینکه وقت خود را روی فعالیت‌های کوچکتر و جزئی هدر دهید.

بازدهی به معنی مشغول بودن نیست. بلکه به معنی تمرکز روی فعالیت‌های ارزشمند برای بدست آوردن اهدافتان است.

فهرست کارهای برنامه‌ریزی شده بدون موعد مقررشده یک فهرست آرزوهاست. نه چیزی بیشتر. بدون موعدهای مقررشده به تنبلی روی می‌آوریم.

خواسته‌ها معمولاً پروژه هستند تا کارهای عملی. برای نمونه، شاید بخواهید «آشپزخانه خود را بازسازی کنید.» ممکن است بخواهید «خانوادهٔ خود را تابستان بعدی به کائوآئی ببرید.» خواسته‌ها کارهای بیش از اندازه گسترده‌ای هستند که در دستیابی به اهداف درست تعریف شده، ضرورت خیلی کمی دارند. به همین دلیل، بهتر است از فهرست کارهای اصلیتان حذف شوند. این کارها را در یک فهرست خواسته‌ها نگه دارید.

تکمیل فهرست مختص هر روز به شما انگیزه خواهد داد و الهام می‌بخشد. چیز روحیه‌بخشی در خط زدن تک تک موارد از فهرستتان وجود دارد. حس می‌کنید که روزتان را موفقیت‌آمیز به پایان رسانده‌اید. تصور کنید این حس مثبت را همه روزه تجربه می‌کنید.

سررسیدها دشمن پشت گوش انداختن هستند. آنها ما را تحریک به واکنش و انجام کارها می‌کنند. همچنین در اندازه‌گیری میزان اثربخشی تلاش‌های مدیریت زمانمان کمک می‌کنند. اگر همواره کارهای مهم را سروقت به انجام می‌رسانیم، حتما انجام چیزی را به درستی انجام می‌دهیم. سررسیدها همچنین کمکمان می‌کنند تا تصمیم بگیریم توجه و زمان محدودمان را کجا صرف کنیم

زمانی که یک سررسید بی‌هیچ دلیلی تنظیم شده باشد- یعنی موعد مقرر شده خودسرانه انتخاب شده است- عزم و ارادهٔ کمتری برای اقدام کردن وجود دارد. حس فوریت ساختگی می‌باشد.

به خاطر بسپارید: پربازده بودن به معنی اتمام فهرست بلندی از کارها نیست. بازدهی به معنی مشغول بودن نیست. بلکه به معنی تمرکز روی فعالیت‌های ارزشمند برای بدست آوردن اهدافتان است.

تنها دلیل انجام کار این است که انجام آن شما را به دستیابی به هدف خاصی نزدیک‌تر کند.

اهدافمان، ما را وادار به عمل می‌کنند. وقتی قادر هستیم نتیجه مثبت تکمیل یک کار خاص را پیش‌بینی کنیم، کمتر تمایل به پشت گوش انداختن آن داریم.

نکته این است، تعریف کردن کارهایی که خیلی کلی هستند در تضاد با به پایان رساندن آنها می‌باشد. ابهام آنها مطمئناً باعث به تأخیر افتادنشان می‌شود. اگر در تکمیل کارهای برنامه‌ریزی شده مشکل دارید، بررسی کنید آیا می‌توانند به کارهای کوچک‌تر تجزیه شوند یا نه؟

قانون پارکینسون را بخاطر بیاورید: «کار به اندازهٔ زمان اختصاص داده شده جهت تکمیلش طول می‌کشد.» اگر برای کارهای برنامه‌ریزی شدهٔ خود سررسید در نظر نگرفتید، از باقی ماندن آنها در فهرستتان تعجب نکنید.

مطالبی که گفته شد، یک هدف واحد داشتند: کمک به شما در ایجاد سیستم برنامه‌ریزی شخصی خود، شیوه‌ای که برای شما کار می‌کند. رویکرد شما متفاوت از رویکرد من خواهد بود. و باید هم همینگونه باشد. شرایطمان متفاوت هستند. فرایندهای کاریمان متفاوت هستند. خواسته‌ها و تمایلاتمان متفاوت هستند.

ما باید به طور مداوم عادت به انجام رساندن کارها را در خود بسازیم. این عادت به طور طبیعی در ما به وجود نمی‌آید. دومین چالش این است که چشم‌پوشی کردن از آن برای یک یا دو روز می‌تواند تأثیر مخربی داشته باشد. زمانی که یک روز از انجام برنامهٔ خود چشم‌پوشی می‌کنید، چشم‌پوشی کردن در روزهای آتی هم راحت‌تر می‌شود.

فهرست کارهای برنامه‌ریزی شده بدون موعد مقررشده یک فهرست آرزوهاست. نه چیزی بیشتر. بدون موعدهای مقررشده به تنبلی روی می‌آوریم. سررسیدها کاری بیش از تحمیل حس ضرورت انجام می‌دهند. آنها به ما کمک می‌کنند وظایف و پروژه‌ها را بر اساس مقدار زمانی که برای تکمیلشان داریم اولویت‌بندی کنیم. به علاوه، با حضورشان، ما را وادار به عمل می‌کنند.

هرچه گزینه‌های بیشتری داشته باشیم، توانایی کمتری در تصمیم‌گیری بین آنها خواهیم داشت و در نتیجه اضطراب بیشتری تجربه خواهیم کرد.

زمانی که یک روز از انجام برنامهٔ خود چشم‌پوشی می‌کنید، چشم‌پوشی کردن در روزهای آتی هم راحت‌تر می‌شود.

قانون پارکینسون را بخاطر بیاورید: «کار به اندازهٔ زمان اختصاص داده شده جهت تکمیلش طول می‌کشد.» اگر برای کارهای برنامه‌ریزی شدهٔ خود سررسید در نظر نگرفتید، از باقی ماندن آنها در فهرستتان تعجب نکنید.