بریده‌هایی از کتاب فرمول برنامه‌ریزی؛ راهنمایی برای ایجاد فهرست‌های کاری

زمانی که یک روز از انجام برنامهٔ خود چشم‌پوشی می‌کنید، چشم‌پوشی کردن در روزهای آتی هم راحت‌تر می‌شود.

دلیل ۱: هدف برنامه‌ها را اشتباه متوجه شدید چرا برنامه‌ریزی می‌کنید؟ امیدوارید چه چیزی را با آن بدست آورید؟ بیشتر افراد پاسخ می‌دهند: تا کارها را به انجام برسانیم. ولی این مقصود یک برنامهٔ درست طراحی شده نیست.

در سال ۱۹۷۹، از فارغ‌التحصیلان دورهٔ MBA دانشگاه هاروارد این سوال پرسیده شد که آیا اهدافشان را می‌نویسند یا نه؛ هشتاد و چهار درصد اعتراف کردند که اهداف مشخصی ندارند؛ سیزده درصد ادعا کردند که هدف‌هایی دارند، اما آنها را ننوشته‌اند؛ سه درصد اهداف خود همراه با برنامه‌هایشان جهت رسیدن به آنها را می‌نوشتند. در سال ۱۹۸۹، مصاحبه کنندگان نتایج فارغ‌التحصیلان را دنبال کردند. آنها متوجه دو یافته جالب شدند. اولا، ۱۳ درصدی که هدف داشتند بیش از هشتاد و چهار درصدی که هدفی نداشتند، موفقیت کسب کردند. ثانیا، سه درصدی که اهداف خود را نوشته بودند، ۱۰ برابر بیشتر از نود و هفت درصدی که آنها را ننوشته بودند، موفقیت کسب کردند. می‌توانید قدرتی که در نوشتن اهدافتان روی کاغذ وجود دارد را مشاهده کنید.

قانون پارکینسون را بخاطر بیاورید: «کار به اندازهٔ زمان اختصاص داده شده جهت تکمیلش طول می‌کشد.» اگر برای کارهای برنامه‌ریزی شدهٔ خود سررسید در نظر نگرفتید، از باقی ماندن آنها در فهرستتان تعجب نکنید.

سوم: به خود کمتر از زمانی که فکر می‌کنید نیاز دارید زمان بدهید.

فهرست کارهای برنامه‌ریزی شده بدون موعد مقررشده یک فهرست آرزوهاست. نه چیزی بیشتر. بدون موعدهای مقررشده به تنبلی روی می‌آوریم.

احتمالاً این لطیفه را شنیده باشید: چگونه یک فیل را می‌خورید؟ لقمه به لقمه.

پارادوکس بازدهی: چگونه برنامه‌هایتان مانع موفقیت شما می‌شوند

قانون پارکینسون را بخاطر بیاورید: «کار به اندازهٔ زمان اختصاص داده شده جهت تکمیلش طول می‌کشد.» اگر برای کارهای برنامه‌ریزی شدهٔ خود سررسید در نظر نگرفتید، از باقی ماندن آنها در فهرستتان تعجب نکنید.

هرکسی این سوال را از خود می‌پرسد. همهٔ افراد هر از چند گاهی این احساس را تجربه می‌کنند. خیلی‌ها هم مرتبا آن را تجربه می‌کنند. نتایج قابل پیش‌بینی است: ناامیدی، استرس و احساس گناه برای شکست در انجام کارهای باارزش و مهم.