بریده‌هایی از کتاب زندگی دومت زمانی آغاز می‌شود که می‌فهمی یک زندگی بیشتر نداری

«برخی به گلدانِ عمق برکه می‌نگرند، برخی هم به گل نیلوفر روی آب می‌اندیشند، و این بستگی به انتخاب خود ما دارد»

«با ترویج همنوع‌دوستی، عشق، محبت و همدلی، از میزان نفرت، هوس و غرور کاسته می‌شود»

«ما نزیسته‌ایم مگر روی نردبان آنچه بخشیده‌ایم»

لبخندزدن از ته دل به کسی می‌تونه باعث واکنش زنجیره‌ای بشه... تا پانصد لبخند در یک‌روز!

«لبخند از نیروی برق ارزان‌تر است، اما به همان میزان نور می‌بخشد»

از حالا، هر روز صبح، گفتگوی درونی‌تون رو جلوی آینه عوض کنید. حقایق مثبت رو تکرار کنید؛ اینکه شما زیبا و دلربایید، اندام خودتون رو دوست دارید، چشمان خوشگلی دارید، اینکه شما زن فوق‌العاده‌ای هستید که دست به هرکاری بزنه از اون سربلند بیرون می‌یاد و غیره...

کسی که بیشتر از نگاه‌ها حرف می‌زنه، بیشتر هم از برداشت‌ها و قضاوت‌ها و درنتیجه، بیشتر از خطرهای آسیب‌دیدن می‌گه... ـ بله و اینکه کسی نمی‌تونه به شما دست پیدا کنه مگه اینکه دست‌یافتنی باشید. هرچی بیشتر به خودتون اعتماد کنید، کمتر در معرض آسیب‌های ناشی از تعرض‌های بیرونی قرار می‌گیرید. هنگامی‌که خودباوری‌تون رو تقویت کنید و برنامهٔ جامعی، متناسب با شخصیت و ارزش‌های درونی‌تون داشته باشید، به کمک نیروی نگاه مثبت‌تون، با آرامش پیش خواهید رفت. دیگه ترسی نخواهید داشت. حال‌تون ردیف خواهد بود و با خودتون و دنیا هماهنگ می‌شید.

«خوشبختی‌های بزرگ از آسمان می‌آیند، خوشبختی‌های کوچک از تلاش»

جامعهٔ مصرف‌گرای ما، دورانداختن رو به تعمیرکردن ترجیح می‌ده!

بازی «اون بود که»... خیلی بده! برای همینه که نمی‌تونید به حرف هم گوش بدید. بهش می‌گند «گفتگوی خفه»! گوش‌کردنی که با بی‌اعتنایی همراه باشه که اسمش گوش‌کردن نیست... گوش‌دادن واقعی اونیه که خودت رو جای طرف بذاری و درکش کنی. نمی‌تونید تصور کنید کسی که گوش‌کردن واقعی رو بلد باشه چقدر کمیابه! گاهی با خودم می‌گم کسی که گوش‌سپردن رو بلده، پادشاه عالمه! توی دعوا بهتره که همه‌چیز رو به پول ربط ندیم کامی، بلکه یاد بگیریم توی اون‌لحظه از خلال حرف‌های طرف، حرف دلش رو بفهمیم... شاید پشت هر سرزنشی، ترسی نهفته باشه و پشت هر پرخاشی، غمی یا زخمی تازه.

بچه‌ها در پذیرش سریع ایده‌های حتی غیرعادی، استعداد چشمگیری دارند.

زندگی مثل یک بالن می‌مونه. اگه می‌خوای بالاتر بری باید بلد باشی وزنه‌ها رو کم کنی و هرچیزی رو که مانع بالارفتنت می‌شه، از اون بالا پایین بندازی

زمان، به‌خودی‌خود مشکل به‌شمار نمی‌آد. این ذهنه که می‌تونه مشکل‌ساز بشه. اگه به خودتون تلقین کنید که زمان یک مشکله، مشکل می‌شه. برعکس، اگه خودتون رو متقاعد کنید که موفق خواهید شد اون رو از سر خودتون باز کنید، شانس‌های زیادی برای موفقیت خواهید داشت. امتحان کنید... خواهید دید که به مغزتون هرچی بگید باور می‌کنه.

«من، تنها فرد مسئول دربرابرِ زندگی و خوشبختی خودم هستم»

هرکسی دربرابرِ خودش مسئولیتی داره، شما این‌طور فکر نمی‌کنید؟ اینکه یاد بگیره خودش رو بشناسه، به اهمیت زمان پی ببره، انتخاب‌هاش هدف‌دار و بامعنا باشه، و به‌ویژه اینکه استعدادهاش رو حیف‌ومیل نکنه.

«تغییر، دری است که فقط از درون باز می‌شود»، یعنی هیچ‌کس جز خود شما نمی‌تونه تصمیم به تغییر بگیره.

ارسطو می‌گه: «ما چیزی هستیم که بی‌وقفه تکرار می‌کنیم».

«بچه، انسان مستقلی است»

متأسفانه توی مدرسه‌ها یادمون نمی‌دند که چه‌جوری از ظرفیت‌ها و توانایی‌هامون برای خوشحال‌کردن خودمون استفاده کنیم. بااین‌حال این‌کار راه‌های خودش رو داره. می‌شه پول پارو کنی و خیلی بدبخت باشی، یا برعکس؛ دارایی ناچیزی داشته باشی و بهتر از هرکسی بلد باشی از زندگی‌ت لذت ببری. میزان ظرفیتِ زندگی، مثل خمیری وَرز داده می‌شه و روزبه‌روز بیشتر پُف می‌کنه، فقط کافیه نظام ارزش‌هات رو بازبینی کنی و به نگرشت به زندگی و پیشامدهای اون، جان دوباره ببخشی.

آیا شما فکر نمی‌کنید هیچ‌چیزی بدتر از این نیست که حس کنی داری از کنار زندگی‌ت می‌گذری و شجاعت اینکه اون رو به‌سمتِ خواسته‌هات سوق بدی نداری؟ شجاعت اینکه به ارزش‌های درونی‌ت پایبند باشی، به کودک درونت، به رؤیاهات؟