بریده‌هایی از کتاب زندگی دومت زمانی آغاز می‌شود که می‌فهمی یک زندگی بیشتر نداری

آرزو می‌کنم روزی فرارسد که هریک از ما، ارزش توانمندی‌ها و استعدادهای‌مان را بدانیم و مسئولیت خوشبختی‌مان را به‌دوش بکشیم، زیرا چیزی ارزشمندتر از آن نیست که به‌سانِ رؤیاهای کودکی‌مان زندگی کنیم.

روزمره‌زدگی و افسردگی، قضاوقدر نیستند و ما می‌توانیم انتخاب کنیم از آن دسته آدم‌هایی باشیم که روزمره‌زدگی را تحمل نمی‌کنند و می‌توانند لحظه‌لحظهٔ عمرشان را زندگی کنند.

ـ روزمره‌زدگی حاد. یک‌جور عفونت روحی که روزبه‌روز مردم بیشتری رو دامنگیر خودش می‌کنه، به‌ویژه در غرب. نشونه‌های بیماری تقریباً بین همه یکسانه: کاهش انگیزه، دل‌گرفتگی مزمن، زوال عقل و حواس‌پرتی، به‌ندرت خوشحال‌بودن با وجود رفاه مادی، سرخوردگی، کسالت...

«بخشش موجب فراموش‌کردن گذشته نمی‌شود، اما آینده را وسعت می‌بخشد».

آیا شما فکر نمی‌کنید هیچ‌چیزی بدتر از این نیست که حس کنی داری از کنار زندگی‌ت می‌گذری و شجاعت اینکه اون رو به‌سمتِ خواسته‌هات سوق بدی نداری؟ شجاعت اینکه به ارزش‌های درونی‌ت پایبند باشی، به کودک درونت، به رؤیاهات؟

یاد بگیریم توی اون‌لحظه از خلال حرف‌های طرف، حرف دلش رو بفهمیم... شاید پشت هر سرزنشی، ترسی نهفته باشه و پشت هر پرخاشی، غمی یا زخمی تازه...

ـ وینستون چرچیل می‌گفت: «موفقیت، توانایی عبور از شکستی به شکست دیگر است، بدون اینکه اشتیاقت را از دست بدهی».

«می‌دونی کامی، زندگی مثل یک بالن می‌مونه. اگه می‌خوای بالاتر بری باید بلد باشی وزنه‌ها رو کم کنی و هرچیزی رو که مانع بالارفتنت می‌شه، از اون بالا پایین بندازی».

فاجعه، شکست‌خوردن نیست، بلکه تلاش‌نکردنه.

باید بلد بود کسی رو در یک فاصلهٔ اصولی دوست داشت. مثل کِش می‌مونه؛ نه زیاد فشرده باشه، چون خفه کننده ست، و نه زیاد سست چون آخرش درمی‌ره.