بریده‌هایی از کتاب زندگی دومت زمانی آغاز می‌شود که می‌فهمی یک زندگی بیشتر نداری

روزمره‌زدگی حاد. یک‌جور عفونت روحی که روزبه‌روز مردم بیشتری رو دامنگیر خودش می‌کنه، به‌ویژه در غرب. نشونه‌های بیماری تقریباً بین همه یکسانه: کاهش انگیزه، دل‌گرفتگی مزمن، زوال عقل و حواس‌پرتی، به‌ندرت خوشحال‌بودن با وجود رفاه مادی، سرخوردگی، کسالت.

اَبه‌پی‌یر معتقد بود: «همهٔ ما همان‌قدر که برای زندگی‌مان دلیل می‌خواهیم، نیاز داریم بدانیم که چه چیزی را زندگی کنیم».

نه اینکه ناراحت باشم، اما خوشحال هم نیستم... و این فاجعه‌ست! اینکه حس کنی خوشبختی‌ات داره از دستت در می‌ره! بااین‌حال اصلاً دلم نمی‌خواد برم پیش روان‌شناس که احتمالاً قراره بهم بگه افسردگی دارم و دارو تجویز کنه! نه. این فقط یک‌جور دل‌گرفتگیه... چیز مهمی نیست. اما خب... مثل این می‌مونه که دیگه قلب نداشته باشی. نمی‌دونم این چیزهایی که گفتم اصلاً معنی داره یا نه!

آرزو می‌کنم روزی فرارسد که هریک از ما، ارزش توانمندی‌ها و استعدادهای‌مان را بدانیم و مسئولیت خوشبختی‌مان را به‌دوش بکشیم، زیرا چیزی ارزشمندتر از آن نیست که به‌سانِ رؤیاهای کودکی‌مان زندگی کنیم. مسیرتان زیبا.

«بخشش موجب فراموش‌کردن گذشته نمی‌شود، اما آینده را وسعت می‌بخشد»

«در مصاف با صخره، جوی آب همیشه برنده است، نه به‌خاطر قدرت بیشتر، بلکه به‌خاطر ایستادگی‌اش»

از یک زمانی به بعد، رنج واقعی، منفعل‌موندن شماست! فاجعه، شکست‌خوردن نیست، بلکه تلاش‌نکردنه. به‌هرصورت، آدم هیچ‌وقت نمی‌تونه از رنج‌های احتمالی فرار کنه، زیرا رنج جزئی از زندگیه. فرار ازش غیرممکنه. زندگی ترکیبی از نون سیاه و نون سفیده. هر انسانی باید این اصل رو به‌عنوانِ یکی از اصول بازی هستی بپذیره! مقاومت دربرابرِ این حقیقت، تنها ناخوشی رو تقویت می‌کنه. برای همینه که افراد عاقل یاد می‌گیرند به اتفاقی که براشون افتاده توجه کنند؛ نه به جریان خارجی حوادث، بلکه به نحوهٔ رویاروشدن با اون‌ها.

مهم‌ترین چیز دانستن نیست، بلکه انجام‌دادن است!

مغز لبخند رو؛ چه طبیعی باشه چه غیرطبیعی، به‌عنوانِ یک حال خوش تعبیر می‌کنه و هورمون‌های آرامش رو آزاد می‌کنه

باید وجودتون رو سرشار از زیباترین‌ها کنید تا جذاب و دلفریب بشید. باور کنید که خوبی و خوش‌رویی بیشتر از زیباترین جواهرات می‌درخشند! اون چیزی که در درون‌تون هستید، از بیرون قابلِ‌مشاهده‌ست.

عشق مثل گیاهی می‌مونه که مراقبت زیادی می‌طلبه و زمانی رشد می‌کنه که اون رو هرس کنیم!

برای شوهرتون، با هرکار مثبتی که انجام می‌ده ارزش قائل باشید، قدرشناسی و حتی تحسین خودتون رو نشونش بدید.

از این اصل که یکی باید تلاش کنه تا به بهترین نحوِممکن در ثانیه‌ای هرکاری می‌تونه برای حفظ رابطه انجام بده شروع کنید و به پیامدهای مثبت این‌کار فکر کنید، به‌جای اینکه روی چیزهای دلسردکننده تمرکز کنید، چون این‌کار هیچ کمکی به برآورده‌کردن خواسته‌هاتون نمی‌کنه. آدم چیزی رو که می‌کاره درو می‌کنه... ضرب‌المثل قدیمی درست می‌گه؛ اگه سرکوفت بکارید، کینه و سرخوردگی درو خواهید کرد، اما اگر عشق و قدرشناسی بکارید، محبت و سخاوت برداشت می‌کنید.

«خوشبختی‌های بزرگ از آسمان می‌آیند، خوشبختی‌های کوچک از تلاش».

در دلسوزی تر، شما رنج دیگری رو متقبل می‌شید، احساسات منفی اون رو جذب می‌کنید و درنهایت حال خودتون هم بد می‌شه. اما در دلسوزی خشک، مشکلات اطرافیان‌تون رو می‌شنوید و با اون‌ها همدردی می‌کنید، بدون اینکه خودتون رو زیاد آلودهٔ احوال ناخوش‌شون کنید. این نوع سپر دفاعی برای حفظ انرژی‌تون خیلی مؤثره.

بازی «اون بود که»... خیلی بده! برای همینه که نمی‌تونید به حرف هم گوش بدید. بهش می‌گند «گفتگوی خفه»! گوش‌کردنی که با بی‌اعتنایی همراه باشه که اسمش گوش‌کردن نیست... گوش‌دادن واقعی اونیه که خودت رو جای طرف بذاری و درکش کنی. نمی‌تونید تصور کنید کسی که گوش‌کردن واقعی رو بلد باشه چقدر کمیابه! گاهی با خودم می‌گم کسی که گوش‌سپردن رو بلده، پادشاه عالمه! توی دعوا بهتره که همه‌چیز رو به پول ربط ندیم کامی، بلکه یاد بگیریم توی اون‌لحظه از خلال حرف‌های طرف، حرف دلش رو بفهمیم... شاید پشت هر سرزنشی، ترسی نهفته باشه و پشت هر پرخاشی، غمی یا زخمی تازه...

«من، تنها فرد مسئول دربرابرِ زندگی و خوشبختی خودم هستم».

«تغییر، دری است که فقط از درون باز می‌شود»

«ما چیزی هستیم که بی‌وقفه تکرار می‌کنیم».

میزان ظرفیتِ زندگی، مثل خمیری وَرز داده می‌شه و روزبه‌روز بیشتر پُف می‌کنه، فقط کافیه نظام ارزش‌هات رو بازبینی کنی و به نگرشت به زندگی و پیشامدهای اون، جان دوباره ببخشی.