بریده‌هایی از کتاب زندگی دومت زمانی آغاز می‌شود که می‌فهمی یک زندگی بیشتر نداری

دشمنان در کمین‌اند: تنبلی، کسالت، ناامیدی! اما تسلیم نشید. به زحمتش می‌ارزه. حرفش را آویزهٔ گوشم کردم...

زندگی مثل یک بالن می‌مونه. اگه می‌خوای بالاتر بری باید بلد باشی وزنه‌ها رو کم کنی و هرچیزی رو که مانع بالارفتنت می‌شه، از اون بالا پایین بندازی

کافی بود به‌دقت به این مردم نگاه کنی. فقط برای اینکه نمی‌خواهند سه دقیقه منتظر قطار بعدی بمانند، حاضرند بقیه را زیر پاهای‌شان له کنند تا سوار قطاری پرجمعیت شوند؛ یا چراغ قرمز را رد کنند تا چند ثانیه زودتر برسند حتی اگر این‌کارشان تصادف شدیدی در پی داشته باشد؛ یا اینکه قادرند موقع تلفنی حرف‌زدن، روی کلیدهای نمایشگر بزنند و همزمان، هم سیگار بکشند و هم غذا بخورند.

از یک زمانی به بعد، رنج واقعی، منفعل‌موندن شماست! فاجعه، شکست‌خوردن نیست، بلکه تلاش‌نکردنه. به‌هرصورت، آدم هیچ‌وقت نمی‌تونه از رنج‌های احتمالی فرار کنه، زیرا رنج جزئی از زندگیه. فرار ازش غیرممکنه. زندگی ترکیبی از نون سیاه و نون سفیده. هر انسانی باید این اصل رو به‌عنوانِ یکی از اصول بازی هستی بپذیره! مقاومت دربرابرِ این حقیقت، تنها ناخوشی رو تقویت می‌کنه. برای همینه که افراد عاقل یاد می‌گیرند به اتفاقی که براشون افتاده توجه کنند؛ نه به جریان خارجی حوادث، بلکه به نحوهٔ رویاروشدن با اون‌ها.

هر انسانی می‌تونه سفیر صلح باشه، کافیه در حد توان خودش تلاش کنه و روی آرامش درونی و خوشبختی‌ش کار کنه

به‌خاطر افکار منفی‌تون که واقعیت رو جور دیگه‌ای جلوه می‌دند. ذهن‌تون با شما بازی‌های بدی می‌کنه. برای شما داستان سرهم می‌کنه و شما هم باور می‌کنید!

شاید پشت هر سرزنشی، ترسی نهفته باشه و پشت هر پرخاشی، غمی یا زخمی تازه...

زندگی مثل یک بالن می‌مونه. اگه می‌خوای بالاتر بری باید بلد باشی وزنه‌ها رو کم کنی و هرچیزی رو که مانع بالارفتنت می‌شه، از اون بالا پایین بندازی».

«انجام‌دادن آنچه دوست داری، آزادی است؛ و دوست‌داشتن آنچه انجام می‌دهی، خوشبختی».

«من، تنها فرد مسئول دربرابرِ زندگی و خوشبختی خودم هستم»

می‌خواستم از این خوشبختی رخوت‌آور که مثل برگهٔ نُت‌های موسیقی، بی‌روح و بی‌صدا بود بیرون بیایم. می‌خواستم دیگر به زندگی کوچک خوبی دل‌خوش نباشم که چنان درظاهر جلا یافت که درنهایت تمام معنایش را از دست داد. می‌خواستم جرئت کنم و این نظم و ثبات، قابلِ‌پیش‌بینی‌بودن و سازگاری را تکانی بدهم!

گاهی می‌خواست در ماینکرفت که بازی موردِعلاقه‌اش بود، دنیای خیالی ساخته‌شده‌اش را ببینم و یا ویدئوی محبوبش را در یوتیوب تماشا کنم. ـ من وقت اضافی ندارم عزیزم، باید شام درست کنم... دقیقاً همین‌طور بود. چند ماهی می‌شد که حس می‌کردم انرژی کافی برای توجه به دنیای او نداشتم و نمی‌دانستم که دارم بین خودم و او جدایی می‌اندازم. او هم ناامید و غمگین برمی‌گشت. گاهی سرزنشم می‌کرد که: ـ تو هیچ‌وقت با من هیچ‌کاری نمی‌کنی! من هم با توجیه‌کردن از خودم دفاع می‌کردم...

«هرکسی دربرابرِ خودش مسئولیتی داره، شما این‌طور فکر نمی‌کنید؟ اینکه یاد بگیره خودش رو بشناسه، به اهمیت زمان پی ببره، انتخاب‌هاش هدف‌دار و بامعنا باشه، و به‌ویژه اینکه استعدادهاش رو حیف‌ومیل نکنه... کامی، همیشه باید تحقق پیدا کنی!».

تام‌پیترز می‌گه: «تغییر، دری است که فقط از درون باز می‌شود»، یعنی هیچ‌کس جز خود شما نمی‌تونه تصمیم به تغییر بگیره

هیچ‌چیز به‌اندازهٔ کلمهٔ رژیم آدم رو چاق نمی‌کنه. پس باید یاد بگیرید جور دیگه‌ای از خوردن لذت ببرید.

بهترین راه برای تقویت اعتمادبه‌نفس‌تون اینه که یاد بگیرید بهترین دوست خودتون باشید! باید به خودتون بها بدید و تاجایی‌که می‌تونید به خودتون احترام بذارید

«می‌دونی کامی، زندگی مثل یک بالن می‌مونه. اگه می‌خوای بالاتر بری باید بلد باشی وزنه‌ها رو کم کنی و هرچیزی رو که مانع بالارفتنت می‌شه، از اون بالا پایین بندازی».

میزان ظرفیتِ زندگی، مثل خمیری وَرز داده می‌شه و روزبه‌روز بیشتر پُف می‌کنه، فقط کافیه نظام ارزش‌هات رو بازبینی کنی و به نگرشت به زندگی و پیشامدهای اون، جان دوباره ببخشی.

باید بلد بود کسی رو در یک فاصلهٔ اصولی دوست داشت. مثل کِش می‌مونه؛ نه زیاد فشرده باشه، چون خفه کننده ست، و نه زیاد سست چون آخرش درمی‌ره. باید حد مناسبش رو پیدا کرد.

نباید دلسوزی خشک رو با دلسوزی تر اشتباه بگیرید! در دلسوزی تر، شما رنج دیگری رو متقبل می‌شید، احساسات منفی اون رو جذب می‌کنید و درنهایت حال خودتون هم بد می‌شه. اما در دلسوزی خشک، مشکلات اطرافیان‌تون رو می‌شنوید و با اون‌ها همدردی می‌کنید، بدون اینکه خودتون رو زیاد آلودهٔ احوال ناخوش‌شون کنید. این نوع سپر دفاعی برای حفظ انرژی‌تون خیلی مؤثره.