بریده‌هایی از کتاب بهار رویش

امروز ما از سرمایه‌هایمان غافل هستیم، این است که باک‌مان نیست؛ ولی فردا که چشممان باز شود و سرمایه‌ها را ببینیم، آنجاست که خسارت‌ها متوجه ما می‌شود و آن وقت است که ذنب و خسارت و خسران، در دید ما متفاوت می‌شود. پس می‌بینم که در یک لحظه برای من چقدر ذنب و چقدر سرمایه بوده است؛

ما تا وقتی که متراژ عمل‌مان، همین گناهان و ذنوبِ معلوم و مشخص است که دیگر باکی نداریم، ولی وقتی که مترها دقیق و اندازه‌ها پخته شد موقعیتمان عوض می‌شود. در آن صورت حتی اگر پارسِ ناگهانی سگی ما را متزلزل کند، ذنب ماست. اگر محبت دوستی خوشحالمان کند، ذنب ماست و اگر بی توجهی رفیقی، کینه‌ای در ما بیاورد ذنب ماست. آنچه جز او در ما موج ایجاد کند ذنب ماست. چه شده که به اینها توجه نمی‌کنیم؟!

یک جوری می‌شودها ما را گیر انداخته‌اند

آیا دل تنگ ما، وسعتی پیدا کرده است؟ آیا «أَلَمْ نَشْرَحْ لَک صَدْرَک» را گذرانده‌ایم؟ آیا برای ما شرح صدر آمده؟ فراغت و امن آمده؟ آیا بعد از امن، عافیت آمده که انسان بتواند از نیروهایش بهره برداری کند؟ آیا در این ماه چیزی به دست آورده‌ایم؟ دید تازه‌ای به دست آورده‌ایم؟

اگر سوار نشویم، تنهایی است!!

خدایا! کاری کن که نه شب این ماه برای ما شهادت به غفلت بدهد و نه روزش شهادت به بیکاری و سهل‌انگاری: شب ما با تو باشد و روز ما با خلق تو.

نهایی که نماز می‌خوانند به قرب و به رزق می‌رسند آن هم رزق واسع که تمام وجود آنها را در بر می‌گیرد، آن هم از راه‌های حساب نشده تا بت‌ها در درون ما رسوب نکنند؛ چون اگر از راه معینی به من رزق برسد، به آن راه بسته و اسیر می‌شوم و متوجه آن می‌مانم، ولی وقتی که حساب نشده به من رسید تکیه من بر حق و توکل من بر او زیادتر می‌شود؛ لذا برای اینکه ما در حجاب‌ها و پرده‌ها گیریم و اسیر رزق‌ها می‌مانیم، باید رزق‌هایمان حساب نشده به ما برسد.

ما خوب‌هایمان کسانی هستیم که داریم به خلق نان می‌دهیم، در حالی که با نانی که در شکم آنها می‌ریزیم، قلب آنها را ضایع و محروم می‌کنیم؛ چون آنها را بت پرست و اسیر خودمان کرده‌ایم. ما نتوانسته‌ایم به گونه‌ای به خلق رزق بدهیم که تمام ابعاد آنها ارتزاق شود.

وقتی بخواهند سرمایه کسی را بزنند، کافی است نداند که چقدر سرمایه دارد؛ چون هر چه هم که بدزدند معلوم نمی‌شود! کسی که مقدار سرمایه‌اش را از دست داده و حساب سرمایه‌اش را ندارد، سرقت‌ها را نمی‌تواند محاسبه کند. کسانی که گم شدند، کم شدن‌ها را دیگر نمی‌بینند

به راستی اگر ما را محاکمه کنند که تو برای آنچه که تا امروز دویده‌ای مگر چه داشته که من نداشته‌ام! و از آنچه که تو از آن تعریف کرده‌ای، مگر چه زیبایی داشته که من برخوردار نبوده‌ام! چه جوابی می‌دهیم؟