بریده‌هایی از کتاب بهار رویش

خیلی خدا خداست. همیشه او خدایی کرده و جداً بهتر از او، ما هیچ خدایی پیدا نمی‌کنیم؛

کاسه‌های ما واژگون است

«وَ لاَنُسْرِعَ بِأَبْصَارِنَا إِلَی لَهْوٍ»، با چشممان نه تنها به حرام، که حتی به بی‌فایده‌ها هم نگاه نکنیم. این نگاه و این سرمایه‌های ما در جایی باید به جریان بیفتند که سود بدهند و زیاد بشوند، نه اینکه راکد بمانند.

در روایت آمده است که اگر به مقدار کمی کینه مؤمنی در دل تو باشد، به اندازه سال‌های نوری، بوی بهشت را نخواهی شنید و نخواهی یافت.

آنچه جز او در ما موج ایجاد کند ذنب ماست

کسانی که می‌دانند ذنوب چقدر دقیق است ـ که حتی عبادات ما جزء ذنوب ماست ـ آنها هستند که باید حتی از عبادت‌هایشان هم استغفار کنند. راستی که چاره‌ای نیست جز اینکه بگوییم: تو از اطاعت‌های ما بگذر، خودت می‌دانی با عصیان‌های ما...

کاری کن همان گونه که روزها و لباس روز از تن ما جدا و کنده می‌شود، گناهان ما هم از ما جدا بشود. و این پوست‌هایی که سخت کلفت و غلیظ و خشن شده است را از ما بکن؛

در این ماه رمضان باید دل‌هایمان را مطالعه‌ای بکنیم

مذهب در جایی ضرورت پیدا می‌کند که راه انسان طولانی باشد، نه فقط تا توالت و آشپزخانه؛ که برای اینها به این همه استعداد نیازی نیست. با غریزه زنبور و بزغاله هم می‌شود این مسیر را طی کرد. با غرایز فردی و یا اوج آن، غرایز اجتماعی هم می‌شود این راه را پیمود که در این صورت دیگر انسان نه به فکر احتیاج دارد و نه به مذهب. ولی اگر راه طولانی شد، نه تنها فکر به جایی نمی‌رسد که نوبت مذهب و کمک ربّ است.

طلب دیگر انسان این است که مفت زنده نباشد و مفت نمیرد. انسان بعد از اینکه محاسبه کرد و فهمید که یک عمر باخت داده، خواسته‌اش این است که از این به بعد فقط برای او باشد و حتی از مرگش هم بهره بگیرد. ما که آخر در این عالم می‌میریم؛ حالا یا در قبرستان‌ها یا در بیمارستان‌ها یا زیر ماشین‌ها و یا زیر آوارها و زیر سُم اسب‌ها، پس بگذار برای او بمیریم و زندگی و مرگ ما برای او باشد.

واقعش این است که ما هیچ چیز نداریم جز اینکه بگوییم: خدایا! تو به خودت نگاه کردی و به ما دادی، حالا هم به خودت نگاه کن و ادامه بده.

در رمضان اگر کسی دعایی می‌کند، طلب عافیت بکند. عافیت یعنی بهره برداری از نعمت‌ها؛ یعنی به گونه‌ای از نعمت‌ها بهره‌برداری کنی که رنج و شقاوت و حرمان تو را به دنبال نداشته باشد.

ببینیم چه چیزهایی در دل ما بزرگ شده و چه چیزهایی باید بزرگ می‌شدند؟

«خدایا! تو کینه‌ها را ببر، مگر آن کینه و غِلّی که به خاطر تو باشد».

ذنوب ما به مقدار سیر و حرکت و رشد ما گسترش پیدا می‌کند و دقیق و عمیق می‌شود. در یک حدی انسان نه تنها در مرحله عمل نباید ذنبی از او صادر بشود، نه تنها دست و پا و وجود او و نه تنها کردار و گفتار او باید کنترل بشود، که حتی پندار او هم باید کنترل شود. آن قدر انسان باید بر خودش حاکم باشد و بر تمام وجودش کنترل داشته باشد که هیچ فکری جز فکر حق در او خطور نکند.

«حَتَّی لاَنُصْغِی بِأَسْمَاعِنَا إِلَی لَغْوٍ»، تا با گوشمان نه تنها گناه، که درنگ هم نکنیم

«اَللَّهُمَّ یا مَنْ لاَ یرْغَبُ فِی الْجَزَاءِ». خدایا! تو کسی هستی که وقتی کاری را می‌کنی، مزدی نمی‌خواهی و این خوبی توست.

بیایید تا همگی فخر خدا باشیم و خدا در برابر ملائکه‌اش به ما افتخار کند

تو همان گونه هستی که ما می‌خواهیم، ما را هم همان گونه قرار بده که خودت دوست داری: «اَنْتَ کما اُحِبّْ فَجَعَلْنا کما تُحِّبَ وَ تَرْضی

ماه رمضان؛ شهر انابه، شهر توبه، شهر مغفرت و رحمت، شهر آزادی از آتش و شهر دستیابی به بهشت است.