بریده‌هایی از کتاب نامه‌رسان

نامه‌رسان سوار بر دوچرخه‌اش آرام از خیابان تاریک پایین می‌راند؛ اشک از چشمانش سرازیر بود و زیر لب هر بد و بیراهی را که به ذهن جوانش می‌رسید زمزمه می‌کرد. وقتی به دفتر پست رسید اشک‌هایش بند آمده بود اما چیزهای دیگری در او شروع شده بود که می‌دانست پایانی برای آنها نیست.

انتظار داشت به جای باز کردن در به روی یک نامه‌رسان، فردی را که مدت‌هاست می‌شناسد و دوست دارد با او وقت بگذراند پشت در باشد.

"من هم جور دیگری مرده‌ام."

زن ناگهان او را در بازوانش گرفت و گفت: "پسر کوچولوی من، پسر کوچولوی من."

"بیا ... آب‌نبات بخور. همه پسرا آب‌نبات دوست دارن."

و هومر می‌دانست که این زن فهمیده پیغام او، پیام خوشایندی نیست.

به نظر هومر، این زن مکزیکی زیبا بود.

لبخندی نرم و مقدسانه

او هم قسمتی از تمام این اشتباه است.

با خودش چیزی گفت و آن را به شکلی ادا کرد انگار کسی که شنوایی قوی ندارد مخاطب اوست: "من هم جور دیگری مرده‌ام."

جوری جلوی خودش را گرفته بود انگار که گریه کردن کار بدی باشد.

اشک‌هایش بند آمده بود اما چیزهای دیگری در او شروع شده بود که می‌دانست پایانی برای آنها نیست. با خودش چیزی گفت و آن را به شکلی ادا کرد انگار کسی که شنوایی قوی ندارد مخاطب اوست: "من هم جور دیگری مرده‌ام."