بریده‌هایی از کتاب هوش عاشقانه

این صدا گاهی آسایش‌بخش است و گاه واقع‌بین

در آخرین گام برای رسیدن به خودآگاهی بیشتر باید با حضور نامرئی یا صدای غریزی درون خود که هیجانات را راهنمایی و بر آن تسلط دارد ارتباط بگیرید.

به خاطر داشته باشید خودآگاهی به این معنا نیست که فقط با احساسات خود زندگی کنید. اگر فقط با احساسات خود زندگی کنید و توجهی به پیامد رفتارتان نداشته باشید، و یا تکانشی باشید و بدون فکر و برنامه‌ریزی رفتار کنید فقط زندگی و رابطه خود را دچار سردرگمی و اغتشاش می‌کنید و خودتان را به خطر می‌اندازید و دیگران را با خود بیگانه می‌کنید. وقتی فقط با احساس خود زندگی کنید، بدون درنظر گرفتن پیامدهایی که رفتار و واکنش شما ایجاد می‌کند خودآگاهی خود را نیز از دست خواهید داد.

رفتار خالی از پرخاش و خودویرانگری نتیجه مهار خود در هنگام بروز استرس و توجه و تمرکز بیشتر روی کاریست که انجام می‌دهید.

۵- مدیریت هیجان برای مدیریت هیجان باید، مهار تکانش و مدیریت خشم را یاد بگیریم و آرامش خود را حفظ کنیم و قبل از هر حرکتی فکر کنیم، وقتی مدیریت درست هیجانات خود را آغاز می‌کنید. کم‌کم در تشخیص و نامگذاری هیجانات پیشرفت می‌کنید و توانایی درک ریشه احساساتی که به شما دست می‌دهد، را در می‌یابید و متوجه تفاوت بین احساس و رفتار می‌شوید.

اگر عزت نفس، شایستگی و ارزشی که برای کارهای خود قائلید، وابسته به نظر دیگران باشد، هرگونه احساس و تفکری که دارید غیرقابل اعتماد و قابل چشم‌پوشی است؛ وقتی در مقابل علائم هیجانی خود سدی ایجاد می‌کنید، امکان زندگی پرشور و خلّاق را از خود می‌گیرید و هوش عاشقانه را که حقی طبیعی است، هرگز به‌دست نمی‌آورید.

۴- از طناب باریک میان فکر و احساس عبور کنید

۳- به خودتان توجه کنید نه به طرف مقابل

۲- با احساس خود مواجه شوید و از آن فرار نکنید گام دومی که باید بردارید احساس کردن این تجربه و غمگین شدن است. با احساس خود روبرو شوید و با آن بمانید. تأییدش کنید.

۱- به‌دنبال پاسخ آنی برای مشکلات نباشید. اولین گام برای رسیدن به خودآگاهی حفظ آرامش در زمان بروز مشکلات است.

بررسی مداوم و توجه لحظه به لحظه به احساسی که دارید، بسیار مهم است.

اگر فقط در بخش ذهن خود زندگی کنیم، چون با احساسات خود راحت نیستیم یا به آن‌ها اعتماد نداریم، از اینکه کنترل خود را از دست بدهیم می‌هراسیم و موجب ارتباط ناپایدار با همسر و دیگر افراد مهم زندگی‌مان را می‌شویم.

احساسی که دارید خواه راحت باشد یا ناراحت، شما آن را انکار، نادیده، جابه‌جا و یا سرکوب نمی‌کنید.

خودآگاهی تجربهٔ احساس در جسم، در همان لحظه وجود و در حالت این زمانی - این مکانی است.

توجه به احساس فقط بیان آن احساس نیست زیرا بیان کردن فقط احساس را عقلانی می‌کند.

خودآگاهی با داشتن دقت کافی به احساسی که داریم، آغاز می‌شود.

رنج، درد و اندوه در زمان حال است.

تشویش بیش از هر هیجان دیگری دارای ابعاد فیزیکی حاد است. این تجربه فیزیکی می‌تواند شامل تپش قلب، تعریق، لرزش، سرگیجه، دل آشوبگی، حالت تهوع، وحشت هیجانی، ترس و حتی حمله وحشت شود.

تشویش ترس از رنجیدن در آینده است و انتظار درد، پریشانی یا فقدان - نه در زمان حال بلکه در آینده است؛

رنجش تجربه درد در لحظه است؛