بریده‌هایی از کتاب هوش عاشقانه

تشویش ترس از دردی است که در آینده تجربه خواهید کرد؛

«نامی که به یک احساس داده می‌شود بستگی به زمان رخ دادن آن احساس دارد».

داشتن هوش عاشقانه یعنی توانایی درک دیگران، ورای ظاهر آن‌ها را دیدن و دانستن آنچه درواقع در قلب آن‌ها می‌گذرد.

خودآگاه بودن به معنای مستقل بودن نیز هست. پیرو بودن همیشه از مستقل بودن راحت‌تر است

داشتن حسی قوی از خود یعنی با خود، دیگران و دنیای اطراف صادق بودن. وقتی شما تظاهر نمی‌کنید و وانمود نمی‌کنید و فقط هستید. قدرتمند و جذاب به نظر می‌رسید؛

وقتی همزمان با بالاتر رفتن سن خودآگاهی و شناخت فرد از خودش رشد می‌کند، کسب هوش عاشقانه، حقیقی ست که برای به‌دست آوردنش می‌توان تلاش کرد.

وقتی ادعا می‌کنید نمی‌دانید که هستید، و از اینکه درونتان خالی است شکایت می‌کنید، رسیدن به خودآگاهی و توانایی اظهار هوش عاشقانه مشکل و در واقع غیرممکن است.

نَفس همان بخش ثابتی از وجود است که با گذشت زمان تغییر نمی‌کند.

خودآگاهی مستلزم "نَفسی" است که خود را حس می‌کند، دوست می دارد و خود را می‌شناسد.

حتی شاید با احساسات لذت‌بخش و هیجان‌آور مشکل داشته باشید، زیرا نمی‌گذارند شما راحت باشید. به خصوص اگر تصور کنید لایق خوشبختی نیستید و با احساس گناه مواجه شوید و یا خود را مستحق رنج کشیدن بدانید.

خودآگاهی یعنی احساسات خود را نادیده نگیرید، انکار و سرکوب نکنید و تغییر موضع ندهید.

منظور ما از خودآگاهی توانایی تشخیص تجربه‌های هیجانی است.

کسانی که هوش عاشقانه بالایی دارند می‌دانند هیجاناتی مثل خشم قدرت خیلی بیشتری از افکار دارند.

اگر هرچه می‌گویید را اغراق‌آمیز و گزاف جلوه می‌دهید یعنی می‌خواهید دیده یا تحسین شوید.

اگر همیشه احساسات خود را کمتر از آنچه هست بروز می‌دهید، یعنی از داشتن آن احساس ناراحتید یا شاید نگرانش هستید، یا حتی شاید از آن می‌ترسید.

مثلاً اگر از روی عادت مبالغه می‌کنید این نشان می‌دهد که می‌خواهید چیزی را ثابت کنید.

سرکوب هیجانات آشناترین و مشهورترین نوع دفاع احساسی است.

احساسی را پایین می‌کشاند و آن را به ناخودآگاه

وقتی که واقعاً نمی‌خواهند بدانند، باید به آن‌ها گفته شود که چه احساسی باید داشته باشند؛ این افراد به‌جای اینکه تأثیر حقیقی خود، بر دیگران را درک کنند، نسبت به حفظ عزت نفس خود "جاهل" می‌مانند. و احساسات خود را سرکوب می‌کنند.

خیلی از مردم نمی‌توانند هیجانات خود را تجربه کنند، یعنی وقتی احساسی دارند نمی‌دانند چه احساسی است. شاید از احساسات خود جدا افتاده‌اند؛ یا شاید احساسات و هیجانات جسمی خود را نادیده می‌گیرند یا انکار می‌کنند. چنین افرادی اغلب به دوستان، خانواده، متخصصین و یا هنجارهای فرهنگی اجازه می‌دهند که به آن‌ها دیکته کنند که در هر یک از موقعیت‌های خاص، چه احساساتی باید داشته باشند.