بریده‌هایی از کتاب هوش عاشقانه

زندگی بدون هوش عاشقانه هوش عاشقانه، خلأ احساسی و یا آرزوی داشتن چیزی که در درون نداریم و امیدواریم فرد دیگری بتواند جای آن را پر کند، نیست. بدون هوش عاشقانه با خود روراست نیستید و به خصوص از احساسی که دارید، خواه خوب باشد یا بد، آگاه نیستید. بدون هوش عاشقانه شجاعت لازم برای گفت‌وگو با همسر خود درباره احساستان را ندارید. اگر این‌گونه باشد، احتمالاً شما و همسرتان، به خصوص در زمان سختی‌ها، برای یکدیگر احترام و حمایت متقابل قائل نیستید. اگر با ترس و فقدان زندگی می‌کنید، اگر احساسات خود را مسدود می‌کنید و اگر حس می‌کنید کمبودی در درون شما وجود دارد که فقط فرد دیگری می‌تواند آن را جبران کند، هوش عاشقانه ندارید و ترس‌ها و ناامنی‌ها و نه فرصت‌ها بر زندگی‌تان حکمرانی می‌کنند، و در واقع خود را کاملاً نمی‌شناسید و نمی‌دانید واقعاً با زندگی خود چه کار می‌توانید بکنید. بدون هوش عاشقانه نمی‌دانید روابط عاشقانه تا چه حد می‌تواند پویا و قدرتمند باشد.

هوش هیجانی خودداری و خویشتن‌داری، به معنای درک احساسات است و نه مهار آن.

وقتی‌که زنی باهوش عاشقانه بالا تصمیم می‌گیرد، به همسرش متعهد شود، این کار را با میل و بدون اجبار، انجام می‌دهد. او هرگز به خاطر نیازش یا برحسب این باور که طرف مقابلش قادر به برآوردن تمام نیازهای هیجانی اوست، به کسی تعهد نمی‌دهد. او می‌داند که هیچ‌کس هرگز نمی‌تواند همه نیازهای فرد دیگری را برآورده کند و علاوه بر نقاط قوت، کمبودهای همسرش را نیز می‌بیند اما شخصیت نیک خواه و ویژگی‌های مثبت از خصوصیاتی است که بیش از هر چیز گرامی می‌دارد. ستایش عمیق همسرش و تعهدی که به او دارد بر اساس واقعیت شکل گرفته است و تصنعی یا آرمان‌گرایانه نیست و نیز هیجانات او به‌طور نابهنگام یا در مواقع آنی و زودگذر انگیخته نمی‌شود.

اگر احساسات عمیق و کهنه گذشته را حفظ کنید، این گذشته می‌تواند شما را از پا بیندازد و فرصت‌ها را از شما بگیرد. اگر گذشته، منسوخ شده‌ها و بی‌مصرف‌ها را نگه دارید، امکانات معنادار و موفقیت‌آمیز را سرکوب می‌کنید.

برخی از باهوش‌ترین انسان‌هایی که از بالاترین بهره‌های هوشی برخوردارند، ملال انگیزترین و ناکام‌ترین زندگی‌های عاشقانه را تجربه می‌کنند یا حتی زندگی عاشقانه‌ای ندارند. و درحالی‌که در هر مورد دیگری براساس هوش خود به خوبی عمل می‌کنند، با توجه به منطق فردی‌شان از قلب خود، فاصله گرفته‌اند. همان‌طورکه دنیل گلمن می‌گوید: "هوش تحصیلی هیچ ارتباطی با زندگی احساسی ندارد". بنابراین توانایی‌های عقلانی شما هیچ ارتباطی با ذهن احساسی شما ندارد.

برای دوست داشتن دیگری باید خود فرد احساس دوست داشته شدن بکند. از نظر هوش عاشقانه هیچ‌کس نمی‌تواند دیگری را دوست داشته باشد، مگر اینکه اول خودش را دوست بدارد و بداند که ارزش دوست داشته شدن را دارد

طرز فکر خود را درباره هیجانات سمّی تغییر دهید

مردی که هوش عاشقانه دارد خود و همسرش را در حال پیشرفت می‌پندارد و از حمایت و مشاهده رشد، تغییر و دستیابی همسرش اهدافش لذت می‌برد. رابطه آن‌ها انعطاف‌پذیر و طبیعی است. آن‌ها خود را به قوانین از پیش تعیین شده و سختی که تعیین کننده نقش مرد و زن در رابطه است، مقید نمی‌کنند. نقش و رفتار آن‌ها آزادانه و فاقد جنسیت است ولی در عین حال هر دوی آن‌ها قدردان تفاوت‌های یکدیگر هستند.

زن‌هایی که هوش عاشقانه دارند، احساسات خود را به گونه‌ای شایسته ابراز می‌کنند و در ارتباطات خود روشن و روراست هستند؛ در نتیجه، همسر آن‌ها می‌داند که دقیقاً در چه جایگاهی ایستاده است. زنی که بهره هوشی عاشقانه بالایی دارد بیان قطعی دارد و به سادگی خواسته‌هایش را اظهار می‌کند. هیچ راز یا حرف مگویی در گنجه احساساتش ندارد و احساساتش را در لحظه‌ای که آن را حس می‌کند، به راحتی بیان می‌کند و نیازی ندارد که احساساتش را به گونه‌ای اتفاقی تخلیه کند.

اگر مشکلات را به درون خویش افکنید و احساسات خود را بروز ندهید بین هر دوی شما فاصله و سردی حاکم می‌شود.

وقتی احساساتی همچون خشم یا حسد به شما دست می‌دهد فوراً آن احساس را از مضامین منفی‌اش جدا کنید و به سوی مضامین مثبت آن تغییر دیدگاه دهید و فکر کنید که چه می‌خواهد بگوید. واقعاً چه معنایی دارد؟ احساساتی مانند خشم و افسردگی به‌طور آشکار به شما چه می‌گویند این که آیا مشکلی دارید یا در رابطه‌تان مشکلی به‌وجود آمده است، که باید به آن بپردازید. شما و همسرتان می‌توانید از چنین احساساتی به‌عنوان نقطه آغاز بررسی مشکلات بهره ببرید.

محیط درونی هر کس مجموع تمام تجربیات و خود آن فرد است. خودآگاهی هیجانی امکان دانستن احساسات را در زمان تجربه آن فراهم می‌کند. همچنین اجازه می‌دهد احساس خود را، هرچه باشد، بپذیرید و خود را به خاطر داشتن هیچ احساسی قضاوت نکنید.

راضی کردن سایرین ممکن است از شما در برابر اضطراب محافظت کند، اما کار بزرگ دیگری نیز می‌کند و آن دورنگه داشتن شما از حقیقت احساسات خودتان است.

هیچ‌کس از تجربه و ابراز هیجانات سمّی در امان نیست. احساس خشم، عصبانیت، حسادت، احساس گناه، ترس، افسردگی و اندوه بخشی از وجود انسان است.

زمانی که توسط کسی که دوستش داشتید آزار دیدید و یا پذیرفته نشدید شاید با ساختن داستان‌هایی درباره ذات انسان‌ها یا با گوشزد کردن این موضوع به خود که "این حقیقت آدم‌هاست" خود را از تحقیر و درد بیشتر محافظت کرده باشید.

خاطرات ناخوشایند احساسی خاصی را سرکوب می‌کند و "چرخه"ای را که به زندگی احساسی خود می‌دهید، رنگ می‌کند.

اگر مدام تلاش کنید طرف مقابله‌تان یا افراد مهم و اصلی زندگی‌تان را راضی نگه دارید، نمی‌توانید تأثیر متقابل احساسات یا تناقض‌ها، مخالفت‌ها و برخوردهای اجتناب‌ناپذیری، که بخش‌های مهم رویارویی شما با طرف مقابل و دیگران است، را تجربه کنید.

اگر این الگوی ثابت والدین شما (پدر، مادر یا بزرگسالان دیگری که مسئولیت شما را در کودکی بر عهده داشته‌اند) باشد احتمالاً آموخته‌اید که عدم تأییدشان فاجعه‌آمیز است و الگوی "راضی کردن سایرین" را که تا سال‌های بزرگسالی‌تان نیز تداوم یافته است انتخاب کرده‌اید. شاید باور دارید که راضی کردن دیگران، شما را در برابر اضطراب ترک شدن یا پذیرفته نشدن محافظت می‌کند.

باهوش بودن در عشق مستلزم درک زمینه‌ها و محدوده هیجانی صمیمیت است؛ یعنی داشتن توانایی لازم برای تشخیص، درک، پذیرش و اداره حالات هیجانی خود که باید به همراهی درک حالات، احساسات و شخصیت طرف مقابل باشد.

اما اگر از همسرتان انتظار دارید ذهن و احساسات شما را بخواند، انتظاری غیرواقع‌بینانه دارید.