بریده‌هایی از کتاب شرکت خلاقیت

دنبال افرادی بگردید که حاضرند با شما صادق باشند و وقتی آن‌ها را یافتید، محکم کنار خود نگه‌شان دارید.

تمرکز روی افراد ـ عادت‌های کاری‌شان، استعدادهای‌شان، ارزش‌های‌شان ـ است که برای هر اقدام خلاقی کاملاً ضروری است.

اگر یک ایده‌ی خوب را به یک تیم متوسط بدهید، آن‌را خراب خواهند کرد. اگر یک ایده‌ی متوسط را به یک تیم بااستعداد بدهید، آن‌ها یا ایده را اصلاح می‌کنند یا این‌که آن‌را دور می‌اندازند و به چیز بهتری می‌رسند.

، متعلق به آن‌هاست. حتا با این‌که مشکلاتی جدی داشتیم، فرهنگ حاکم بر ما ـ این‌که حاضر باشیم به‌خاطر شرکت، شلوارهای‌مان را بالا بکشیم و در میان گل قدم بگذاریم ـ زنده‌تر از همیشه حس می‌شد.

پیکسار محلی بود که به هنرمندان آزادی عمل می‌داد، به کارگردان‌ها کنترل تمام می‌داد، و برای حل مشکلات به افرادش اعتماد می‌کرد. من همیشه نگران اصول یا قواعد کلی بودم چون اغلبِ اوقات گفتاری توخالی‌ای می‌شدند که جلوی تفکرکردن را می‌گیرند

ایده‌ها از افراد می‌آیند، از این‌رو افراد مهم‌تر از ایده‌ها هستند.

با وجود آن‌که فیلم‌سازانی تازه‌کار در استودیویی نوپا بودیم و در شرایط مالی دشواری به سر می‌بردیم، به ایده‌ای ساده ایمان داشتیم: اگر بتوانیم چیزی درست کنیم که خودمان از دیدنش لذت ببریم، دیگران هم تمایل خواهند داشت آن‌را ببینند.

اگر درحال تجربه‌ی شکست نیستید، در این صورت درحال مرتکب‌شدن اشتباه بسیار بدتری هستید: شما با تمایل به اجتناب از آن، هدایت می‌شوید. و برای رهبرها خصوصاً، این استراتژی ـ تلاش برای اجتناب از شکست، با زیرک‌تربودن از آن ـ شما را محکوم به شکست خواهد کرد.

از سن بسیار پایین، این پیام در ذهن ما گنجانده می‌شود: شکست بد است؛ شکست به این معنی است که مطالعه نکردیم یا آمادگی نداشتیم؛ شکست یعنی کم‌کاری کردیم یا بدتر از آن! به‌اندازه‌ی کافی باهوش نیستیم. در نتیجه شکست چیزی است که از آن شرمسار می‌شویم. این ذهنیت تا مدت زیادی در بزرگسالی هم همراه انسان خواهد بود، حتا در کسانی که یاد گرفته‌اند دلایلِ اغلب تکرارشده درباره‌ی جنبه‌های مثبت شکست را طوطی‌وار تکرار کنند.

اگر یک ایده‌ی خوب را به یک تیم متوسط بدهید، آن‌را خراب خواهند کرد. اگر یک ایده‌ی متوسط را به یک تیم بااستعداد بدهید، آن‌ها یا ایده را اصلاح می‌کنند یا این‌که آن‌را دور می‌اندازند و به چیز بهتری می‌رسند.

هیچ چیزی به اندازه‌ی ترکیبِ ندانستن و نیاز مبرم به موفقیت، منجر به یادگیری سریع نمی‌شود.

داروی ترس، اعتماد است و همه‌ی ما تمایل داریم که در این دنیای نامعلوم، چیزی برای اعتماد پیدا کنیم. ترس و اعتماد نیروهایی قوی هستند و درحالی‌که دقیقاً متضاد هم نیستند، اعتماد بهترین وسیله برای بیرون‌راندن ترس است. چیزهای بسیار زیادی برای ترسیدن وجود دارد، خصوصاً وقتی کار جدیدی می‌کنید. اعتماد به دیگران به این معنی نیست که آن‌ها اشتباه نمی‌کنند. بلکه به این معنی است که اگر اشتباه کنند ـ یا شما اشتباه کنید ـ اعتماد دارید که آن‌ها برای رفع آن تلاش می‌کنند. ترس می‌تواند سریع ایجاد شود؛ اعتماد نه. رهبران باید اعتمادپذیری‌شان را در طول زمان، از طریق اعمال‌شان نشان دهند و بهترین روش برای این کار، عکس‌العمل خوب به شکست است.

آن موقع و حالا، اصطلاحی که برای چنین انتقاد سازنده‌ای به کار می‌بریم، "یادداشت‌های خوب" است. یک یادداشت خوب بیان می‌کند که چه چیزی درست نیست، چه چیزی کم است، چه چیزی واضح نیست، چه چیزی با عقل جور درنمی‌آید. یک یادداشت خوب در زمانِ مناسب ارائه می‌شود، نه قبل از آن‌که برای رفع مشکل خیلی دیر شده باشد. یک یادداشت خوب هیچ تقاضایی نمی‌کند، حتا لازم نیست یک راه‌حل پیشنهادی داشته باشد، اما اگر داشته باشد، این راه‌حل تنها برای نشان‌دادن یک راه‌حل احتمالی ارائه می‌شود، نه برای تجویز یک پاسخ. و اما مهم‌تر از همه، یک یادداشت خوب باید به‌روشنی تعریف شده باشد. «دارم از بی‌حوصلگی به خودم می‌پیچم» یک یادداشت خوب نیست.

فرآیند رسیدن به ذهنی روشن نیاز به صبر و روراستی دارد.

افراد تمایلی ندارند به چیزهایی که آزارشان می‌دهد زیاد توجه کنند، چرا که می‌ترسند انگِ معترض به آن‌ها بخورد.

کارگران به جای تکرار یک وظیفه‌ی مشخص، می‌توانستند تغییر ایجاد کنند، مشکلات را شناسایی کنند و ـ این یک مورد برای شخص من خیلی مهم است ـ وقتی در رفع مشکلی که تشخیص داده‌اند همکاری کنند، احساس غرور خواهند کرد. این روش به پیشرفت مداوم، برطرف‌شدن خطاها و بالابردن کیفیت منتهی می‌شد.

با این‌که حل این مشکلات چالش به حساب می‌آمد، در مقایسه با یک مانع بزرگ‌تر و دائمی دیگر که در برابر پیشرفت ما قرار داشت، رنگ می‌باختند: مقاومت بشر در مقابل تغییر.

هر چقدر هم که اعتمادبه‌نفس داشته باشید، پیش از آن‌که صحبت کنید، خودتان را ارزیابی خواهید کرد: آیا این یک ایده‌ی خوب است یا یک ایده‌ی احمقانه؟ چند بار می‌توانم چیز احمقانه‌ای بگویم، پیش از این‌که دیگران شروع به تردید در من بکنند؟ آیا می‌توانم به کارگردان بگویم شخصیت اصلی فیلمش دوست‌داشتنی نیست یا این‌که پرده‌ی دوم فیلمش قابل‌فهم نیست؟ موضوع این نیست که نمی‌خواهید صادق باشید یا این‌که حرف‌تان را به دیگران نزنید. در این لحظه شما حتا به روراستی هم فکر نمی‌کنید. به این فکر می‌کنید که چطور احمق به نظر نرسید.

تلاش خود را صرف یادگرفتن این کردم که چگونه می‌توان نه‌تنها شرکتی کامیاب، بلکه فرهنگی خلاق و دوام‌پذیر ساخت.

در تمام زندگی‌ام وقتی به مردم می‌گفتم هنر را رها کردم و سراغ فیزیک رفتم، لبخند می‌زدند، چون از نظر آن‌ها چنین انتخابی عجیب بود