بریده‌هایی از کتاب شرکت خلاقیت

مارک تواین زمانی گفت: «ما بایستی مراقب باشیم که از یک تجربه، تنها خِرَد آن‌را بگیریم، و بس. وگرنه ممکن است همچون گربه‌ای شویم که روی یک کلاهک اجاق داغ می‌نشیند. آن گربه هرگز دوباره روی یک کلاهک اجاق داغ نخواهد نشست، ولی هرگز روی یک کلاهک اجاق سرد هم نخواهد نشست.»

تقریباً هر روز می‌گفت قصدش این نیست که والت دیزنی بعدی باشد، و همین باعث می‌شد به این نتیجه برسیم که هدفش دقیقاً همین است.

شب‌ها، آخرِ هفته‌ها و روزهای تعطیل کار کرده بودیم؛ و بیش‌تر اوقات هم بدون هیچ شکایتی. با وجود آن‌که فیلم‌سازانی تازه‌کار در استودیویی نوپا بودیم و در شرایط مالی دشواری به سر می‌بردیم، به ایده‌ای ساده ایمان داشتیم: اگر بتوانیم چیزی درست کنیم که خودمان از دیدنش لذت ببریم، دیگران هم تمایل خواهند داشت آن‌را ببینند.

بیش‌تر افراد شنیده‌اند که در آموزه‌های شرقی مهم است که در لحظه زندگی کنید. سخت است خود را برای مشاهده‌ی چیزی‌که در زمانِ حال است آموزش دهید و به این افکار فرو نروید که گذشته چه بود و آینده چه خواهد شد، اما فلسفه‌ای که اساس این ایده را شکل می‌دهد ـ دلیل این‌که ماندن در زمان حال تا این حد حیاتی است ـ به همان اندازه مهم است: همه‌چیز درحال تغییر است، همیشه. و شما نمی‌توانید مانع آن شوید، و تلاش برای متوقف‌کردن آن شما را در شرایط بدی قرار می‌دهد. موجب درد می‌شود، اما به نظر نمی‌رسد از آن درس بگیریم. بدتر از آن، مقاومت در برابر تغییر شما را از ذهن تازه‌کارتان ـ استقبال از چیزهای جدید ـ محروم می‌کند.

پیت داکتر کارگردانی را با دویدن در تونلی طولانی مقایسه می‌کند، درحالی‌که نمی‌دانید چقدر طول خواهد کشید، اما اطمینان دارید سرانجام سالم از آن‌طرف تونل بیرون خواهید آمد. او می‌گوید: «وقتی همه‌جا تاریکی مطلق باشه، نقطه‌ی واقعاً ترسناکی در وسط وجود داره. هیچ نوری از سمتی که وارد تونل شدی به داخل نمی‌تابه و اون‌طرف تونل هم هیچ نوری نیست و تنها کاری که می‌تونی انجام بدی اینه که به رفتن ادامه بدی. و بعد نور کمی رو می‌بینی و بعد کمی نور بیش‌تر و بعد ناگهان بیرونِ تونل زیر نور آفتاب هستی.»

با مقاومت در برابر ذهن مبتدی دوباره‌کاری می‌کنیم و دست به خلق نمی‌زنیم. به عبارت دیگر تلاش برای شکست‌نخوردن دقیقاً باعث می‌شود شکستِ بیش‌تری بخوریم

به‌خاطر ترس از قضاوت جلوی خلاقیت خود را می‌گرفتند. وقتی ترس حتا در دوران مدرسه مانع ما می‌شود، جای تعجب نیست که در بزرگسالی چنین حالتی به خود می‌گیرد، و به‌نظر عده‌ای باید تمرین کنیم این منتقد درونی را خاموش کنیم و به بازبودن کودکی‌مان برگردیم.

برای رشد خلاقیت باید اشتباه کنیم و عیوبی داشته باشیم. می‌خواستم اعضای تیم قبول کنند که سازمان و افراد ممکن است روزی کارشان بهترین نباشد.

دستیابی به تعادل واقعی، یعنی مشغول‌شدن به فعالیت‌هایی است که حاصل و سود آن‌ها هنوز روشن نیست. خلاق‌ترین افراد حاضرند در سایه‌ی عدم قطعیت کار کنند.

مارک تواین زمانی گفت: «ما بایستی مراقب باشیم که از یک تجربه، تنها خِرَد آن‌را بگیریم، و بس. وگرنه ممکن است همچون گربه‌ای شویم که روی یک کلاهک اجاق داغ می‌نشیند. آن گربه هرگز دوباره روی یک کلاهک اجاق داغ نخواهد نشست، ولی هرگز روی یک کلاهک اجاق سرد هم نخواهد نشست.» به عبارت دیگر، چشم به گذشته، بینش گربه را مختل می‌کند. گذشته باید معلم ما باشد، نه ارباب‌مان.

قطعاً نظر من این است که همراهی با تغییر، مفهوم واقعی خلاقیت است

در تلاش‌های خلاقیتی، ما بایستی با ناشناخته‌ها روبه‌رو شویم، ولی اگر این کار را با چشم‌بند انجام دهیم ـ اگر در راستای ساده‌نگه‌داشتن چیزها، چشم‌مان را به روی واقعیت ببندیم ـ به برتری نخواهیم رسید. مکانیزم‌هایی که ما را از تهدیدهای ناشناخته حفظ می‌کنند،

معمای درک تصادف این است: الگوهای واقعی با وقایع تصادفی در هم آمیخته‌اند، پس برای‌مان فوق‌العاده دشوار است که میان شانس و مهارت تمایز قائل شویم.

"دیو آزموده به از مردم ناآزموده" خیلی‌ها با این حرف زندگی می‌کنند.

«من عادت دارم که غرق شم و خشکم بزنه وقتی‌که احساس فشار زیادی کنم. وقتی این اتفاق می‌افته، معمولاً به این خاطره که احساس می‌کنم انگار دنیا داره از هم می‌پاشه و همه‌چیز از دست رفته. یه ترفندی که یاد گرفته‌م اینه که خودم رو مجبور کنم از مشکلاتی که واقعاً وجود داره یه فهرست بسازم. معمولاً کمی بعد از شروعِ درست‌کردنِ فهرست، متوجه می‌شم که می‌تونم بیش‌تر مشکلات رو تو دو یا سه مشکل جامعِ بزرگ‌تر دسته‌بندی کنم.

چیزی هست که همه‌ی ما در ته قلب‌مان می‌دانیم، گرچه شاید آرزو می‌کنیم حقیقت نداشته باشد: تغییر بالاخره اتفاق خواهد افتاد، چه خوش‌مان بیاید چه نیاید.

هیچ رشد یا موفقیتی بدون تغییر حاصل نمی‌شود.

شکست نمودی از یادگیری و اکتشاف است.

بسیاری از قوانینی که مردم طاقت‌فرسا و بوروکراتیک می‌یابند، برای مقابله با سوءاستفاده‌ها، مشکلات، ناسازگاری‌های واقعی، یا به‌عنوان راهی برای مدیریت محیط‌های پیچیده قرار داده شده‌اند. اما درحالی‌که هر قانون ممکن است به دلیل خوبی وضع شده باشد، بعد از مدتی انبوهی از قوانین به وجود خواهد آمد که ممکن است در مجموع منطقی نباشند. خطر واقعی این است که شرکت شما در قوانینی با نیت خوب غرق شود که تنها منجر به یک چیز می‌شود: تخلیه‌ی انگیزه‌ی خلاقیت.

باور من به این موضوع است که تصمیمات و فعالیت‌های ما نتایجی دارند و آن نتایج آینده‌ی ما را شکل می‌دهند. اعمال ما واقعیت را تغییر می‌دهد. نیت ما اهمیت دارد. بیش‌تر مردم اعتقاد دارند که اعمال‌شان پیامدهایی دارد اما مطابق این باور زندگی نمی‌کنند. اما استیو این‌طور زندگی کرد. او معتقد بود که دقیقاً با عمل‌کردن بر اساس نیت‌ها و ماندن بر سر ارزش‌هاست که می‌توانیم دنیا را تغییر دهیم.