بریده‌هایی از کتاب اخبات

پس مزد نخواه، سپاس و تشکر هم نخواه. از تو بخواهند یا نخواهند، تو کار خودت را بکن، که خدا قبل از همه از تو خواسته است، پس چرا جواب نمی‌دهی؟! کسی که دعوت حوادث را نشنود، دعوت انبیاء خدا را هم نمی‌شنود.

می‌گوییم: خدایا! نکند جواب ندهی! نکند دست ما را نگیری و من غرق شوم ... نه، این حرف‌ها نیست. اوست که دعوت کرده و به عناوین مختلف، ما را صدا زده. او با زبان همه انبیایش دعوت کرده است. با زبان تمامی آیاتش صدا زده است. با زبان تمامی حوادث، گوش ما را فشرده است. او داعی است، اما ما گوش نمی‌دهیم.

وقتی که هدف‌ها بلند باشد، دیگر امکانات، حقیر می‌شود و غرورها در دل می‌میرد و در نتیجه، وجل و انکسار و ذلت باطنی می‌آید. لینت می‌آید. تحمّل و توسّل و تضرّع می‌آید.

وقتی شما هدف خیلی بزرگی را در پیش گرفتید و می‌خواهید با امکانِ محدودِ خود حرکت کنید و ناتوانید، وجل و ترس می‌آید.

در حالی که همه فرعونیم، فقط مصرهای ما کوچک و بزرگ می‌شود.

چون از بچّگی بت‌هایمان را بزرگ کرده‌ایم و حالا وقتی می‌خواهیم انس زدایی کنیم، برایمان خیلی سخت است. انسانی که پنجاه سال بت‌های علم و قدرت و استغناء و نفس و ... خود را بزرگ کرده، اکنون که می‌خواهند آنها را بشکنند، ناراحت و ناراضی می‌شود و فریادش بلند می‌گردد.

وقتی که من شهواتی دارم؛ یعنی به چیزی علاقمند می‌شوم که نیاز و خواست من است. این عشق (شهوت) که در دل من آمد، محبوبیت پیدا می‌کند و این محبوبیت برای من توجیه می‌شود و وقتی برایم موجَّه و مزین شد، دیگر حقّ خودم می‌دانم که هر کاری را انجام دهم. این زینت کار ساده شیطان است، که خود قسم یاد کرده: «لاَُزَینَنَّ لَهُمْ».

خداوند رحمانِ رحیمی که منتظر من فقیر است؛ فقیری که هیچ کس او را در این عالم قبول نکرده است: «أَنَا الطَّریدُ الَّذِی آوَیتَهُ»؛ من مطرودی بودم که حتی پدر و مادرم دَر را به رویم باز نکردند، حتی خودم به خودم جواب ندادم، ولی تو جواب دادی. تو به من مأوا و پناه دادی که: «أَنَا الْفَقِیرُ الَّذی أَغْنَیتَهُ وَ الضَّعِیفُ الَّذی قَوَّیتَهُ». انسان وقتی بر خودش مروری می‌کند، در می‌یابد که خداوند طور دیگری با او رفتار کرده است. بی‌خود نیست که دل اولیاء خدا این چنین می‌لرزد. آن همه عشق و این همه بی‌وفایی! آن همه انتظار و این همه جفا!

اگر در مملکتی هستی که تمامش تاریک است، این نشان می‌دهد که تو یک کبریت هم روشن نکرده‌ای.

راهی را که انبیاء با مرارت چشیدند، به من و تو مفت نمی‌دهند و الّا به عزیزان خدا می‌دادند. شوخی نیست! پس جدی بگیرید که وصیت امام صادق (ع) است که و اللهِ این جِدّ است نه لهو.

یک قطعه زمینی که می‌توان از آن چند تُن میوه گرفت، اگر یک تُن میوه از آن برداشت کنی، باخته‌ای. گاوی که می‌توان از آن چند کیلو شیر بدست آورد، اگر کمتر بگیری، باخته‌ای

خدمت به آدم این نیست که به او رفاه، امن و رهایی را بدهند، اگر این سه آرمانِ انسانِ معاصرِ امروز را هم به او بدهند و برای او محقق سازند، تازه این سه گام از اسلام پایین‌تر است.

گاهی به ما غروری دست می‌دهد و می‌گوییم: اگر محبت و ولایت اهل بیت (ع) را داشته باشیم، کار تمام است. این چه اغتراری است؟! به چه استنادی راهی را که رسول (ص) و علی (ع) با سر رفتند، ما می‌خواهیم خزیده خزیده حرکت کنیم و برسیم؟! اگر این طور باشد، که باید تمام دین تعطیل شود!

آدمی گیرِ حالت‌هاست. خیال می‌کند اگر حالی پیدا کرد و اشک و آهی داشت و گریه‌ای کرد، خیلی خوب و مقّرب است و یا اگر حال خوشی نداشت و اشکی نیامد، خیلی بد است! این هر دو از بیچارگی اوست؛ چرا که نه خشکی چشم، علامت بدی است و نه جوشش آن، علامت قرب و خوبی.

أَلسَّلامُ عَلَیک یا أَمیرَ الْمُؤْمِنینَ یا سَیدَ الْوَصِیینَ، أَلسَّلامُ عَلَیک یا أَمینَ آللهِ فی أَرْضِهِ وَ حُجَّتَهُ عَلی عِبادِهِ. مَوْلای! فَضْلُک لایخْفی وَ نُورُک لا یطْفی ...

که از تو، نه طاعت و نه عصیان، که انکسار و شکستگی می‌خرند. و خدا در دل‌های شکسته جای دارد: «اِنَّ آللهَ عِنْدَ المُنْکسِرةِ قُلُوبُهُم»

در برابر محسن «أَساؤُوا السُّوأَی» است؛ یعنی بدی را بد انجام دادن.

هنوز هیچ کدام از ما در زندگی خود هدفی بیش از رفاه نداشته‌ایم. اگر به رفاه برسیم، دنبال امنیت هستیم.

«أَیحْسَبُ الاِْنْسانُ أَنْ یتْرَک سُدی».

همه فرعونیم، فقط مصرهای ما کوچک و بزرگ می‌شود.