بریده‌هایی از کتاب فرار از اردوگاه ۱۴؛ داستانی واقعی فرار ادیسه‌وار مردی از کره‌ی شمالی به سوی آزادی

حزب، خودکشی را تلاشی برای فرار از چنگ حزب محسوب می‌کرد و اگر کسی که این کلک را سوار کرده بود در دسترس نبود تا بهای کارش را بپردازد، باید کس دیگری برای این کار پیدا می‌شد.

برای آن دسته از شهروندان کره‌ی شمالی که از زندگی عادی‌شان بیرون کشیده شده‌اند و در معرض نظامِ کار سخت، گرسنگی، کتک خوردن و بی‌خوابی اردوگاه‌های کار قرار می‌گیرند، خودکشی وسوسه‌ای قوی است

در میان خواص پیونگ‌یانگ یکی از چیزهایی که همه آرزویش را دارند و نشان‌دهنده‌ی جایگاه اجتماعی است، پلوپز برقی است.

بی‌محلی پکن به پناه‌جویان کره‌ی شمالی را، که از طریق پلیس و سربازان مرزی نشان داده می‌شد، کشاورزان، سرکارگران کارخانه‌ها و دیگر رؤسای ساکن استان‌های شمال شرقی به‌خوبی می‌فهمند. اما همان‌طور که شین متوجه شد، وقتی رؤسا با کارگری سخت‌کوش از کره‌ی شمالی روبه‌رو می‌شوند که دهانش را بسته نگه می‌دارد و برای شصت سنت در روز سخت کار می‌کند، تمایل زیادی دارند که دستورالعمل‌های ملی را نادیده بگیرند. همچنین کارفرمایان چینی آزادند هر وقت خواستند سرِ کارگران اهل کره‌ی شمالی خود کلاه بگذارند، ازشان سوءاستفاده کنند یا از شرشان خلاص شوند.

برای دولت چین، موج غیرقابل‌کنترل پناهندگان فقیر کره‌ای به دلایل متعددی ناخوشایند است. این مسئله اوضاع فقر در سه استان شمال شرق چین را که از تولید ثروت ناشی از انفجار اقتصادی کشور هم جا مانده است، به‌شدت بدتر می‌کند. مهم‌تر از آن، این مسئله ممکن است باعث سقوط رژیم حاکم در کره‌ی شمالی شود و به اتحاد شبه‌جزیره‌ی کره تحت حکومت مستقر در سئول بینجامد که همپیمان نزدیک ایالات متحده‌ی امریکاست. در این فرایند، چین یک سپر کلیدی بین یکی از فقیرترین مناطقش و کره‌ای متحد، ثروتمند و غرب‌گرا را از دست خواهد داد. این موضوع هم به نوبه‌ی خود می‌تواند باعث طغیان احساسات ملی‌گرایانه میان قومیت کره‌ای چین در مناطق مرزی بشود.

در عمل، قانون بین‌المللی تحت‌تأثیر منافع استراتژیک کره‌ی شمالی و چین قرار گرفته است. مهاجرت گسترده از کره‌ی شمالی می‌تواند جمعیت کشور را کاهش دهد و همان ظرفیت ناکافیِ کره‌ی شمالی در پرورش غذا را هم متزلزل سازد و حکومت را تضعیف یا حتا سرنگون کند. وقتی اقتصاد چین در حال اوج گرفتن و اقتصاد کره‌ی شمالی در حال غرق شدن است، خطر چنین مهاجرتی افزایش می‌یابد و این سخنان که زندگی در چین بهتر است دهان‌به‌دهان می‌چرخد.

کره‌ی شمالی با زندانی کردن شهروندانش در کشور، توافقی بین‌المللی را نقض می‌کند که قول داده بود انجام دهد. توافق‌نامه‌ی ۱۹۶۶ می‌گوید «هر کسی باید آزاد باشد هر کشوری را ترک کند، از جمله کشور خودش.»(۳۹) چین تمام کسانی را که از کره‌ی شمالی فرارمی‌کنند «پناهندگان اقتصادی» می‌خواند و آن‌ها را به خانه برمی‌گرداند تا آزار ببینند؛ چین با این کار تعهدات خود را در قامت یکی از امضاکنندگان معاهده‌ی بین‌المللی پناهندگی سال ۱۹۵۱ نقض می‌کند. پکن اجازه نمی‌دهد که پناه‌جویان ادعای پناهندگی کنند و مانع فعالیت کمیسیونرهای عالی پناهندگی دفتر سازمان ملل در اطراف مرز کره‌ی شمالی می‌شود.

در نیم‌قرن گذشته حکومت‌های چین و کره‌ی شمالی با همکاریِ هم و استفاده از نیروهای امنیتی‌شان سعی کرده‌اند عبور مداوم کره‌ای‌ها از مرز هرگز به سیل تبدیل نشود. به گفته‌ی دولت کره‌ی جنوبی، در اوایل دهه‌ی ۱۹۶۰ توافق‌نامه‌ای مخفی در مورد امنیت مرزی بین دو کشور امضا شد و در سال ۱۹۸۶ قرارداد دومی هم به امضا رسید که چین را متعهد کرد پناه‌جویان اهل کره‌ی شمالی را به خانه‌شان برگرداند، و معمولاً بازداشت، شکنجه و ماه‌ها یا سال‌ها کار اجباری در انتظارشان خواهد بود.

از اواخر دهه‌ی ۱۸۶۰ که در کره‌ی شمالی قحطی شد، کشاورزانی که از گرسنگی در حال مرگ بودند به آن‌سوی رودخانه‌های تیومن و یالو در شرق چین فرار کردند؛ این رویه همچنان ادامه دارد. بعدها حکومت امپراتوری چین، کشاورزان کره‌ای را جذب کرد تا با استفاده ازشان سپری در برابر پیش‌رَوی روسیه ایجاد کند و خاندان چوسان کره به کشاورزان اجازه داد به صورت قانونی خارج شوند. پیش از جنگ جهانی دوم، ژاپنی‌ها که شبه‌جزیره‌ی کره و شمال شرق چین را اشغال کرده بودند، ده‌ها هزار نفر از کشاورزان کره‌ای را به آن‌سوی مرز فرستادند تا تسلط چین را بر منطقه کاهش دهند. حالا حدود دو میلیون کره‌ای در سه استان از شمال شرق چین زندگی می‌کنند و بیشترین تراکم کره‌ای‌ها هم در استان جیلین است، استانی که شین پس از سینه‌خیز رد شدن از رودخانه‌ی یخ‌زده واردش شد. چین در استان جیلین، استانداریِ خودمختار کره‌ایِ یانبیان را ایجاد کرد که چهل درصد جمعیت آن کره‌ای‌اند و حکومت به مدارس و نشریات کره‌ای‌زبان آن‌جا یارانه می‌دهد.

واژه‌ای که شین برای توصیف روزهای اول به‌دفعات از آن استفاده می‌کند «شوک» است. برای او بی‌معنا بود که کره‌ی شمالی در چله‌ی زمستان زشت، کثیف و تاریک است یا این‌که از سودان فقیرتر است یا گروه‌های حقوق‌بشری در کل آن را بزرگ‌ترین زندان جهان می‌بینند. او به مدت بیست و سه سال در قفسی بدون سقف بود که مردانی آن را اداره می‌کردند که مادرش را دار زدند، به برادرش شلیک کردند، پدرش را چلاق کردند، زنان حامله را به قتل رساندند، کودکان را تا حد مرگ کتک زدند، به او آموزش دادند که به خانواده‌اش خیانت کند و خودش را روی آتش شکنجه کردند. او احساس آزادی شگفت‌انگیزی داشت و تا آن‌جا که شین می‌دانست کسی دنبالش نبود.