بریده‌هایی از کتاب فرار از اردوگاه ۱۴؛ داستانی واقعی فرار ادیسه‌وار مردی از کره‌ی شمالی به سوی آزادی

تبصره‌ی سوم قانون سوم اردوگاه ۱۴ می‌گفت «اگر کسی هر نوع موادغذایی را بدزدد یا مخفی کند، بلافاصله به او شلیک خواهد شد.»

برنج در فرهنگ کره‌ی شمالی به قدری اهمیت دارد که اغراق درباره‌اش سخت است. برنج نشان‌دهنده‌ی ثروت، باعث نزدیکی خانواده و تقدیس یک وعده‌ی غذایی مناسب است. زندانیان اردوگاه کار تقریباً هیچ‌وقت برنج نمی‌خورند و غیبت برنج یادآور وضعیتی عادی است که هیچ‌گاه نمی‌توانند به دست آورند. در خارج از اردوگاه هم قحطی‌های همیشگی، برنج را از رژیم غذایی روزانه‌ی بسیاری از مردم کره‌ی شمالی حذف کرده است. مخصوصاً کسانی که در طبقه‌ی متخاصم هستند. نوجوانانی که از کره‌ی شمالی گریخته و به کره‌ی جنوبی می‌رسند به مشاوران دولتی در مورد رویایی مکرر می‌گویند؛ آن‌ها همراه با خانواده‌های‌شان روی میز نشسته‌اند و برنج گرم می‌خورند. در میان خواص پیونگ‌یانگ یکی از چیزهایی که همه آرزویش را دارند و نشان‌دهنده‌ی جایگاه اجتماعی است، پلوپز برقی است.

تنها افرادی که در کره‌ی شمالی آن‌قدر قابل‌اعتماد به حساب می‌آمدند که نگهبان اردوگاه‌های زندانیان سیاسی بشوند مردانی مانند آن میونگ چول بودند که پسر یک افسر اطلاعاتی کره‌ی شمالی بود.

طبقه‌ی بعدی، یعنی طبقه‌ی سیال یا خنثاشامل سربازان، تکنسین‌ها و معلمان بود. در پایین، طبقه‌ی متخاصم قرار داشت که اعضای آن مظنون به مخالفت با حکومت بودند. این افراد شامل مالکان سابق، خانواده‌ی کره‌ای‌هایی که به کره‌ی جنوبی فرار کرده بودند و مسیحی‌ها می‌شد. و همچنین کسانی که برای حکومت استعماری ژاپن ــ که قبل از جنگ جهانی دوم کنترل شبه‌جزیره‌ی کره را در دست داشت ــ کار می‌کردند. نوادگان آن‌ها الان در معادن و کارخانه‌ها کار می‌کنند و اجازه‌ی ورود به دانشگاه را ندارند. این سیستم در کنار دیکته کردن فرصت‌های شغلی، جبر جغرافیایی هم ایجاد کرده که مطابق آن اعضای طبقه‌ی هسته اجازه دارند در داخل و اطراف پیونگ‌یانگ زندگی کنند. بسیاری از اعضای طبقه‌ی متخاصم در اُستان‌های دورافتاده‌ی نزدیک مرز چین اسکان داده شده‌اند. بعضی از اعضای طبقه‌ی سیال می‌توانستند از طریق پیوستن به ارتش خلق کره، خدمت کردن با افتخار، داشتن شانس و رابطه و یافتن نردبانی مطمئن در سطوح پایین حزب حاکم، به طبقه‌ی بالای سیستم برسند.

سه طبقه‌ی بزرگ با پنجاه و یک زیرگروه ساخته شدند؛ در بالا، اعضای طبقه‌ی هستهمی‌توانستند شغل‌های حکومتی را به دست آورند که عبارت‌اند از حزب کارگران کره و افسران درجه‌دار نیروهای نظامی و اطلاعاتی. طبقه‌ی هسته، کارگران مزارع، خانواده‌ی سربازانی که در جنگ دو کره کشته شدند، خانواده‌ی نیروهایی که در جنگ علیه اشغال ژاپنی‌ها به کیم ایل سونگ خدمت کردند و کارگران دولتی را شامل می‌شد.

کیم ایل سونگ برای شناسایی و منزوی کردن دشمنان سیاسی‌اش که دشمنی‌شان برملا شده بود، در سال ۱۹۵۷ یک سیستمِ نئوفئودالِ تبارمحور ایجاد کرد. حکومت تمام جمعیت کره‌ی شمالی را براساس قابل‌اعتماد بودن والدین و نیاکان اشخاص، به میزان قابل‌توجهی جداسازی کرد. کره‌ی شمالی خودش را بهشت کارگران می‌نامد اما حتا با وجود این‌که به ایده‌آل‌های برابری کمونیستی اعلام وفاداری می‌کند، یکی از انعطاف‌ناپذیرترین سیستم‌های طبقاتی جهان را ابداع کرده است.

«علت ساخت اردوگاه‌ها این بود که سه نسل از خانواده‌هایی که تفکرات غلط داشتند پاک شوند. اجازه‌ی تولد دادن به نسل بعدی با این هدف مغایرت داشت.»