بریده‌هایی از کتاب فرار از اردوگاه ۱۴؛ داستانی واقعی فرار ادیسه‌وار مردی از کره‌ی شمالی به سوی آزادی

هیچ راهی برای تأیید و تصدیق گفته‌هایش وجود نداشت. شین تنها منبع اطلاعاتی در مورد سال‌های اولیه‌ی زندگی‌اش است. مادر و برادرش مُرده بودند. پدرش هم هنوز در اردوگاه بود یا شاید او هم مُرده بود. حکومت کره‌ی شمالی هم نمی‌توانست کمک چندانی بکند، چون آن‌ها وجود اردوگاه ۱۴ را انکار می‌کنند.

او گفت «من دارم از حیوون بودن تکامل پیدا می‌کنم، اما این روند خیلی‌خیلی کند پیش می‌ره. بعضی وقت‌ها سعی می‌کنم مثل افراد دیگه گریه کنم و بخندم، فقط برای این‌که ببینم احساس خاصی داره یا نه. بااین‌حال اشک‌ها نمی‌آن. خنده نمی‌آد.»

برای رسیدن به این پایان خیالی، حکومت در قالب شعارهای شکوهمند مرتب مردم را درگیر انجام کارهای رقت‌انگیز می‌کند. تبلیغات حکومت خلاقانه است: قحطی را تحت‌پوشش «تحمل سختی» به مردم تحویل می‌دادند، تلاشی میهن‌پرستانه که از طریق آن مردم کره‌ی شمالی تشویق می‌شدند از شعار الهام‌بخش «بیایید در روز دو وعده غذا بخوریم» پیروی کنند.

پس از آن‌که حکومت کره‌ی شمالی در اواخر دهه‌ی ۱۹۹۰‌، کمک‌های غذایی بین‌المللی را پذیرفت، فاجعه‌ی غذایی کاهش پیدا کرد. ایالات متحده بزرگ‌ترین اهداکننده‌ی کمک به کره‌ی شمالی بود، درحالی‌که همچنان دشمن اهریمنی این کشور باقی ماند.

تبلیغات حکومت خلاقانه است: قحطی را تحت‌پوشش «تحمل سختی» به مردم تحویل می‌دادند، تلاشی میهن‌پرستانه که از طریق آن مردم کره‌ی شمالی تشویق می‌شدند از شعار الهام‌بخش «بیایید در روز دو وعده غذا بخوریم» پیروی کنند.

عشق، بخشش و خانواده لغاتی بی‌معنا بودند. خدا ناپدید نشد یا نمُرد. شین هیچ‌گاه در مورد او چیزی نشنیده بود.

در کره‌ی شمالی، مجازات گوش دادن به این ایستگاه‌های رادیویی می‌تواند ده سال حضور در اردوگاه کار باشد

در هر جای کره‌ی شمالی یونیفُرم وجود دارد، کره‌ی شمالی نظامی‌مآب‌ترین جامعه‌ی جهان است

در میان کشورهای ثروتمند، کره‌ی جنوبی رتبه‌ی اول سرانه‌ی هزینه برای آموزش خصوصی را به خود اختصاص داده است که این آموزش‌ها شامل معلم‌های خصوصی، کلاس‌های تقویتی و دوره‌های زبان انگلیسی در خانه و خارج از کشور می‌شود. از هر پنج دانش‌آموز، چهار نفر از دوره‌ی ابتدایی تا متوسطه در کلاس‌های تقویتی شرکت می‌کنند. حدود شش درصد از سود تولید داخلی کشور خرج آموزش می‌شود که بیش از دو برابر نرخ هزینه در ایالات متحده، ژاپن یا بریتانیا است. سخت‌گیری کره‌ی جنوبی نسبت به موضوع موفقیت، سود چشمگیری به این کشور رسانده است. اقتصاددانان بین‌المللی اغلب کره‌ی جنوبی را تنها مثال عظیم و معنای واقعی این جمله می‌دانند که بازار آزاد، حکومت دموکراتیک و کار سخت می‌تواند باعث تبدیل شدن یک کشاورزی دورافتاده به کانون قدرتی جهانی شود. اما هزینه‌ی انسانی این ثروت و قدرت نیز خیره‌کننده بوده است.

حتا خود مردم کره‌ی جنوبی به‌سختی تقلا می‌کنند تا در فرهنگ خودشان که نسبت به موفقیت بسیار سخت‌گیر است، به جایگاه اجتماعی توجه ویژه‌ای دارد و دیوانه‌ی تحصیلات عالی است، جایگاهی به دست بیاورند. شین تلاش می‌کرد راهش را به جامعه‌ای بیابد که به طرز عجیبی بیش‌ازحد کار می‌کند، ناامن است و فشار روحی زیادی در آن وجود دارد. طبق یافته‌های «سازمان همکاری و توسعه‌ی اقتصادی» که حامی رشد اقتصادی پایدار در سی و چهار کشور ثروتمند است، مردم کره‌ی جنوبی بیشتر کار می‌کنند، کمتر می‌خوابند و نرخ خودکشی بینِ مردم کره‌ی جنوبی بیشتر از هر کشور توسعه‌یافته‌ی دیگر است. همچنین مردم کره‌ی جنوبی همدیگر را به چشم انتقاد و تحقیر نگاه می‌کنند. ارزش نهادن به خود با پذیرفته شدن در بعضی دانشگاه‌های ممتاز و به دست آوردن شغل‌های معتبر با دستمزد بالا در شرکت‌های بزرگی مانند سامسونگ، هیوندا و اِل‌جی تعریف می‌شود.