بریده‌هایی از کتاب دو جستار پیرامون آشویتس؛ کتاب سیاه ۲

ریشه‌ها را باید در شکنجه‌گران جستجو کرد، نه در قربانیانی که با کوچکترین بهانه‌ها به قتل رسیده‌اند.

با فکر این که این بی‌سرانجامی و ناامیدی را باید به آگاهی مردم رساند، مبادا بر ابتذالی ایده‌آلیستی راه بگشایند، هر تاملی در باب روش‌های جلوگیری از وقوع مجدد آشویتس به تیرگی و مبهمی می‌گراید. با این حال باید تلاش کرد

به نظر من در میان آراء بصیرانۀ فروید که به درستی حتی به فرهنگ و جامعه‌شناسی نیز تسری یافته‌اند، یکی از عمیق‌ترین بینش‌ها این است که خودِ تمدن ضد-تمدن را می‌سازد و به شکل فزاینده‌ای تقویتش می‌کند. نوشته‌های او، تمدن و ملالت‌های آن و روان‌شناسی گروهی و تحلیل ایگو، سزاوار گسترده‌ترین انتشار ممکن، خصوصاً در ارتباط با آشویتس است. اگر خود بربریت به اصل تمدن منتسب باشد، تلاش برای ایستادن در برابر آن کار بی‌سرانجامی خواهد بود.

آنچه آشویتس، در معنایی که آدورنو یا آرنت بدان می‌نگرند، به ما می‌آموزد، هزینۀ سکوت و شرارت ابتذال است

متهمی به نام بوگر وجود دارد که پسربچه‌ای را در حال خوردن سیب توصیف می‌کند، که چگونه او را از پایش می‌گیرد و سرش را با کوبیدن به دیوار متلاشی می‌کند، و یک ساعت بعد، با آرامش خیال، سیب او را می‌خورد.

اما اگر به این اعمال مشخصاً سادیستی در مقام رفتارهایی بیندیشیم که توسط افرادی کاملاً بهنجار صورت گرفته‌اند، افرادی که در زندگی معمولی‌شان، هیچ‌گاه اینچنین با قانون رویارو نمی‌شوند، آرام‌آرام دل‌نگران جهان رویایی شهروندان میان‌مایه‌ای می‌شویم که شاید چیزی کم از متهمان نداشته باشند مگر فرصت و بخت اعمال خشونت.

وقتی از آموزش پس از آشویتس سخن می‌گویم، دو حوزه را مد نظر دارم: اول آموزش کودکان، خصوصاً در اوایل کودکی؛ و سپس روشنگری عمومی