بریده‌هایی از کتاب دایی وانیا: صحنه‌هایی از زندگی روستایی

آدم باید وحشی بی‌شعوری باشد که این‌همه زیبایی را در بخاری یا اجاق بسوزاند، آن‌هم برای نابود کردن آن‌چه خودمان قادر به به‌وجود آوردنش نیستیم. انسان طوری خلق شده که با هوش و نیروی خلاقه‌اش، به دارایی‌های طبیعی‌اش بیفزاید، اما تاکنون چه چیزی آفریده؟ فقط نابود کرده. از تعداد جنگل‌ها روزبه‌روز کاسته می‌شود، رودها به خشکی می‌گرایند، شکار نایاب می‌شود، آب‌وهوا خشک و نامساعد می‌شود و زمین هرروز فقیرتر و زشت‌تر می‌شود.

حقیقت هرچه باشد، کم‌تر از بلاتکلیفی و بی‌خبری دردناک است.

وقتی زندگی واقعی از آدم می‌گریزد، به سراب‌ها پناه می‌برد.

آسترف: به او وفادار هم مانده؟ وینی‌تسکی: متأسفانه بله. آسترف: چرا متأسفانه؟ وینی‌تسکی: چون این وفاداری به‌کل دروغ است، تظاهر و لفاظی است، اما از منطق در آن خبری نیست. خیانت‌کردن به شوهری پیر که آدم هیچ احساسی نسبت به او ندارد، غیراخلاقی است؛ اما خفه‌کردن جوانی و شادابی و هرگونه احساس واقعی، کاری خلاف اخلاق نیست.

در وجود انسان همه‌چیز باید زیبا باشد: چهره‌اش، لباس‌هایش، روحش و اندیشه‌هایش. نامادری‌تان زیباست، شکی نیست، اما... اما کارش فقط خوردن و خوابیدن، گردش کردن و با زیبایی‌اش از ما دلبری کردن است. هیچ وظیفه‌ای را به‌عهده نگرفته، بقیه برای او کار می‌کنند...

آدم وقتی کسی را که دوست دارد نبیند، کم‌تر رنج می‌برد.