بریده‌هایی از کتاب دایی وانیا: صحنه‌هایی از زندگی روستایی

پیرها آخرعمری مثل بچه‌ها می‌شوند، دل‌شان می‌خواهد برای‌شان دلسوزی کنند، ولی این روزها کی دلسوزی سرش می‌شود؟

فراموش کرده‌ای که آدم اگر به آن‌چه باور دارد عمل نکند، هیچ می‌شود، از بین می‌رود.

شخصیت روشن‌فکری بودم که هیچ‌چیز و هیچ‌کس را روشن نمی‌کردم...

حقیقت هرچه باشد، کم‌تر از بلاتکلیفی و بی‌خبری دردناک است.

وقتی زندگی واقعی از آدم می‌گریزد، به سراب‌ها پناه می‌برد.

آسترف: به او وفادار هم مانده؟ وینی‌تسکی: متأسفانه بله. آسترف: چرا متأسفانه؟ وینی‌تسکی: چون این وفاداری به‌کل دروغ است، تظاهر و لفاظی است، اما از منطق در آن خبری نیست. خیانت‌کردن به شوهری پیر که آدم هیچ احساسی نسبت به او ندارد، غیراخلاقی است؛ اما خفه‌کردن جوانی و شادابی و هرگونه احساس واقعی، کاری خلاف اخلاق نیست.

در وجود انسان همه‌چیز باید زیبا باشد: چهره‌اش، لباس‌هایش، روحش و اندیشه‌هایش. نامادری‌تان زیباست، شکی نیست، اما... اما کارش فقط خوردن و خوابیدن، گردش کردن و با زیبایی‌اش از ما دلبری کردن است. هیچ وظیفه‌ای را به‌عهده نگرفته، بقیه برای او کار می‌کنند...

آدم وقتی کسی را که دوست دارد نبیند، کم‌تر رنج می‌برد.