بریده‌هایی از کتاب سه خواهر

به گمانم همه‌چیز رفته‌رفته تغییر خواهد کرد. هم‌اکنون هم این تغییرها در برابر چشمان‌مان رخ می‌دهند. تا دویست یا سیصد سال، شاید هم هزار سال دیگر، اهمیتی ندارد در چه مدت زمانی، زندگی تازه‌ای برقرار خواهد شد، زندگی‌ای سرشار از خوشبختی. البته ما تا آن موقع زنده نیستیم اما برای همین و با این آرزو زنده‌ایم، کار می‌کنیم و رنج هم می‌بریم. این ما هستیم که زندگی آینده را می‌آفرینیم، حتا این تنها هدف زنده‌بودن‌مان است و اگر موافق باشید، همین موضوع خوشبختی‌مان را تشکیل می‌دهد.

چه رنج بزرگی است وقتی آدم شکوهمندانه می‌نوازد و همزمان می‌داند کسی چیزی سرش نمی‌شود!

هزار سال دیگر هم باز آدم‌ها آه‌کشان می‌گویند: «آه که زندگی‌کردن چه دشوار است!» ترس از مرگ هم همواره وجود خواهد داشت و هیچ‌کس هم دلش نمی‌خواهد بمیرد.

فردی هوشمند و باسواد هرجا که باشد، حتا در شهر کوچک غم‌انگیز و کسل‌کننده‌ای مثل این‌جا، هرگز به‌دردنخور نیست

هیچ بعید نیست که زندگی کنونی - که ما بدون چک‌وچانه می‌پذیریم - روزی به نظر عجیب و احمقانه بیاید، نادرست و شاید هم گناهکارانه.

من آن‌چه از دستم برآمده انجام داده‌ام، باشد که دیگران بهتر از من انجام دهند.

هیچ بعید نیست که زندگی کنونی - که ما بدون چک‌وچانه می‌پذیریم - روزی به نظر عجیب و احمقانه بیاید، نادرست و شاید هم گناهکارانه.

زمانی خواهد آمد که هرچه به نظرمان ضروری و بسیار بااهمیت جلوِه می‌کند، فراموش خواهد شد، یا بی‌فایده به نظر خواهد آمد.

خیلی دلم می‌خواهد به شما ثابت کنم که خوشبختی برای ما وجود ندارد و نباید هم داشته باشد، مطمئنم هرگز به آن دست نخواهیم یافت... برای ما فقط کار وجود دارد، فقط کار، خوشبختی از آنِ آیندگان بسیار دورمان خواهد بود.

هر آدمی باید کار بکند، زحمت بکشد، عرق بریزد. تنها هدف زندگی، تنها خوشبختی و شادمانی‌اش در این امر نهفته است. خوشبخت کارگری که سپیده‌دم از خواب برمی‌خیزد و می‌رود به سنگ‌شکنی روی جاده، یا چوپانی که گوسفندهایش را به چرا می‌برد، آموزگاری که سر کلاس به بچه‌ها درس می‌دهد و یا کارگر فنی که در راه‌آهن کار می‌کند...